Οι συνθήκες που ζούμε, σήμερα, είναι συνθήκες κυριαρχίας του καπιταλισμού σε όλους τους τομείς, βαθιάς αντιλαϊκής πολιτικής και διακυβέρνησης της ΝΔ, προσπάθειας ανασύνταξης, του άλλου αστικού πόλου, της σοσιαλδημοκρατίας με τη μορφή ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου με ηγετική δύναμη πλέον τον ΣΥΡΙΖΑ και κυριαρχίας οπορτουνιστικών αντιλήψεων και συνθημάτων στο κίνημα...

Το Κόμμα θα συνεχίζει να δέχεται πίεση, όσο οξύνονται τα προβλήματα του λαού λόγω της καπιταλιστικής κρίσης, για συμμετοχή ή και ανοχή σε μία ακόμη προσπάθεια αριστερής διακυβέρνησης της χώρας. Το Κόμμα πλέον σαφώς είναι πιο έμπειρο και ατσαλωμένο ώστε να αποκρούσει τέτοιου είδους επιθέσεις φιλίας. Δυστυχώς οι όποιες κατακτήσεις, έστω και για επιμέρους ζητήματα, των προηγούμενων δεκαετιών και μια σχετική άνοδος του βιοτικού επιπέδου του λαού μέχρι τα τέλη του 2009 δημιούργησαν την αυταπάτη ενός καπιταλισμού πιο ανθρώπινου... Ενός καπιταλισμού που ο άνθρωπος θα είναι πάνω από τα κέρδη!

Οι αγώνες αυτοί, παρόλο που συνήθως εγκλωβίζονταν σε στενά πολιτικά πλαίσια με οικονομικά συντεχνιακά αιτήματα, λόγω της μαζικότητάς τους, της φάσης του καπιταλισμού αλλά και των διεθνών συσχετισμών απέδωσαν κάποιες πρόσκαιρες κατακτήσεις για τον λαό, οι οποίες δημιούργησαν την ψευδαίσθηση ότι μπορεί ο καπιταλισμός να αλλάξει προς όφελος όλων χωρίς να αλλάξουν οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, χωρίς να καταργηθεί η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, χωρίς να καταργηθεί η τάξη των καπιταλιστών.

Ολα τα παραπάνω έχουν ως αποτέλεσμα, και με δεδομένο την ανατροπή της Σοβιετικής Ενωσης αλλά και την οπισθοχώρηση του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος, να κυριαρχούν στο κίνημα, και να προβάλλονται παράλληλα και από τους αστούς, αταξικά αιτήματα, τα οποία εντάσσονται σε ένα γενικότερο θολό πολιτικό πλαίσιο επιμέρους δικαιωμάτων και αιτημάτων όπως εκείνο της ισότητας των δύο φύλων, της θεωρίας του κοινωνικού φύλου, των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων, της ενδοοικογενειακής βίας, της οικολογίας, της κρατικής βίας, του δικαιώματος στην εργασία, με στόχο μέτωπα και κυβερνήσεις με αντιδεξιό - αντιφιλελεύθερο κυβερνητικό πρόγραμμα. Εχει διαπιστωθεί ότι πλην των μελών και των στελεχών του Κόμματος που είναι πλέον ως ένα βαθμό ατσαλωμένα ιδεολογικά και πολιτικά, ειδικά και μετά την ιδεολογική και πολιτική πίεση του 2015 και την κυβέρνηση «πρώτη φορά αριστερά»... ο περίγυρός μας, οι συναγωνιστές, οι τίμιοι συνδικαλιστές επηρεάζονται πολύ εύκολα από τα τρέχοντα ζητήματα και τη διέξοδο που δίνουν τα αστικά κόμματα και ο οπορτουνισμός.

Κυριαρχεί στη σκέψη τους ένας εμπειρισμός λόγω έλλειψης δράσης και λόγω υπαρκτής ελλιπούς μελέτης του μαρξισμού - λενινισμού μέσω του «Ριζοσπάστη» αλλά και των ντοκουμέντων του Κόμματος. Παρόλο που τα μέλη του Κόμματος λόγω της καθοδηγητικής δουλειάς του Πολιτικού Γραφείου αλλά και λόγω της δράσης τους στο κίνημα έχουν κατακτήσει ένα επίπεδο γνώσεων, ικανό να αντεπεξέλθει στις άμεσες συνδικαλιστικές και πολιτικές ανάγκες, δεν έχουν καταφέρει να κατακτήσουν ένα στέρεο ιδεολογικό επίπεδο έτσι ώστε να δίνουν τη διέξοδο του σοσιαλισμού σε κάθε μικρό ή μεγάλο πρόβλημα του λαού και να απαντούν εύστοχα σε κάθε οπορτουνιστική θέση στο κίνημα.

Ας δούμε ένα παράδειγμα:

Το πιο πρόσφατο από αυτά είναι οι κακοποιήσεις όλων των μορφών στο χώρο του Θεάτρου. Μερίδα των αστών και ολόκληρου του χώρου του οπορτουνισμού κατέκριναν την κυβέρνηση και την υπουργό Πολιτισμού Μενδώνη (σωστά) για τις επιλογές τους και ζητούσαν την αποπομπή της δεύτερης και κάθαρση και αξιοκρατία στο χώρο της Τέχνης αποδίδοντας τα φαινόμενα σήψης στο χώρο αυτό σε λαθεμένες διαχειριστικές κυβερνητικές επιλογές. Και όχι μόνο. Κάποιες ομάδες ή συλλογικότητες αποδίδουν τα φαινόμενα σεξουαλικής παρενόχλησης στην κουλτούρα του βιαστή που καλλιεργείται στον άνδρα από μικρό παιδί στα πλαίσια της πατριαρχικής οικογένειας και στη γενικότερη καταπίεση που παραδοσιακά ασκεί ο άνδρας στη γυναίκα. Εάν ο σύντροφος, το μέλος, πόσο μάλλον ο οπαδός χάσει τα «ταξικά γυαλιά» του εύκολα μπορεί να αποδεχτεί κάποιες από τις παραπάνω απόψεις και να διεκδικεί την παραίτηση Μενδώνη, αξιοκρατία στην Τέχνη και γενικά μία θολή ισότητα των δύο φύλων.

Ομως, το μέλος του ΚΚΕ δεν αρκεί να αναπαράγει τη θέση του Κόμματος ότι «στα πλαίσια του καπιταλισμού φαινόμενα τέτοια σήψης υπάρχουν και θα υπάρχουν και ότι η μόνη λύση είναι ο σοσιαλισμός», ούτε φτάνει να τονίζει ότι «πρέπει συλλογικά να παλεύουμε για τα δικαιώματά μας μέσα από το σωματείο μας», ούτε ακόμη είναι αρκετό να τονίζουμε την ανάγκη να υπάρχουν συλλογικές συμβάσεις για τους ηθοποιούς. Πρέπει να δίνουμε έμφαση στα παραπάνω και σε άλλα τόσα, αλλά όλα τα παραπάνω θα είναι κενό γράμμα εάν στο χώρο αυτό οι σύντροφοι δεν ενεργοποιηθούν και δεν αποτελέσουν μπροστάρηδες στον αγώνα, δεν μαζικοποιήσουν τους αγώνες τους και δεν αποκρούσουν τις οπορτουνιστικές απόψεις απαντώντας:

Τι είναι καπιταλισμός; Οτι αυτός είναι ο καπιταλισμός. Οτι καπιταλισμός σημαίνει κατέχω τα μέσα παραγωγής, καθορίζω τους κανόνες. Καρπώνομαι την υπεραξία και εσύ πρέπει να με υπομένεις γιατί απλά είσαι εργαζόμενός μου. Γιατί απλά με έχεις ανάγκη!!! Ο εφοπλιστής, ο ξενοδόχος, ο θιασάρχης, ο ιδιοκτήτης καφετέριας παλεύουν για την μεγιστοποίηση του κέρδους τους δίνοντας μισθούς πείνας στους εργαζομένους τους, χωρίς να ενδιαφέρονται για την ψυχική τους υγεία.

Αυτή είναι η ουσία!!!...

Θα πρέπει να μπορούμε να απαντήσουμε στους απανταχού οπορτουνιστές και στις διάφορες συλλογικότητες ότι έχουν ευθύνη με τα ιδεολογήματά τους για την κατάσταση που υπάρχει στο χώρο της Τέχνης. Πόσο βοηθάνε τη θωράκιση της ταξικής μαζικής διεκδικητικής πάλης ιδεολογήματα σχετικά με τη μοναδικότητα του ατόμου, την αυτοδιάθεση του σώματος, μεταμοντέρνες θεωρίες ότι δεν υπάρχει ούτε κάτι σταθερό ούτε κάτι αντικειμενικό παρά μόνο η προσωπική εμπειρία και τα θέλω της στιγμής!!!... Πόσο βοηθάνε τον συλλογικό αγώνα των ηθοποιών για σταθερές συλλογικές συμβάσεις ανθρωπιστικές θεωρίες σχετικά με την ατομική αυτοπραγμάτωση σε μία κοινωνία που είμαστε μονάδες και προσπαθούμε να εκπληρώσουμε τα όνειρά μας και τις φιλοδοξίες μας. Και στο φινάλε πιστεύουν ότι η Τέχνη μπορεί να συμβάλει στην αφύπνιση των μαζών ή ότι κάνω Τέχνη για την Τέχνη, χωρίς να με απασχολούν τα προβλήματα, οι αγωνίες και οι ανησυχίες του λαού...

Αντιλαμβανόμαστε όλοι ότι, για να απαντηθούν όλα τα παραπάνω απαιτείται βαθιά μελέτη του μαρξισμού τόσο της φιλοσοφίας όσο και της οικονομίας αλλά και της ιστορίας, μελέτη διαφόρων αστικών και μικροαστικών ρευμάτων ώστε να έχουμε άποψη απευθείας από το πρωτότυπο, παρακολούθηση των εξελίξεων στον χώρο εργασίας και στον χώρο συνδικαλισμού ώστε η ανάγκη για απαντήσεις να μας δίνει τροφή για μελέτη, καθημερινό διάβασμα του «Ριζοσπάστη», τακτικό διάβασμα αστικών φυλλάδων, μελέτη φιλοσόφων που για την εποχή τους ήταν ένα βήμα μπροστά...

ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΟ ΚΚΕ ΝΟΥ - ΚΑΡΔΙΑ ΚΑΙ ΟΡΓΑΝΩΤΗ ΤΗΣ ΠΑΛΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ!