Καταρχάς, είναι θετικό πως στις «Θέσεις» φαίνεται να κατανοείται η αναγκαιότητα μεγαλύτερης έμφασης στην ανάδειξη των αντιμονοπωλιακών αιτημάτων ως βάσης για τη συγκρότηση της συμμαχίας της εργατικής τάξης με τα φτωχότερα ή αμεσότερα επαπειλούμενα από την κρίση μεσαία στρώματα. Μιας συμμαχίας της οποίας αντικειμενική υλική βάση στην εποχή του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού αποτελεί η αντίθεση «λαός - μονοπώλια», στον πυρήνα της οποίας κρύβεται η βασική αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας. Μιας συμμαχίας, επομένως, της οποίας αποστολή είναι η συγκέντρωση των δυνάμεων εκείνων που με τη συνεπή και συστηματική προβολή αντιμονοπωλιακών - αντιιμπεριαλιστικών στόχων - που στην ουσία τους αμφισβητούν τα θεμέλια του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος - θα προκαλέσουν τα αναγκαία εκείνα ρήγματα για τη μετεξέλιξή της σε επαναστατικό αντικαπιταλιστικό μέτωπο υπό την πολιτική και ιδεολογική ηγεμονία της εργατικής τάξης και του κόμματός της. Και τέτοιος στόχος, μεταξύ άλλων, κομβικής σημασίας για την πρόκληση κραδασμών στο αστικό καθεστώς δεν μπορεί παρά να είναι η αποδέσμευση από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ ως βασικών πυλώνων στήριξης της εξουσίας της ελληνικής αστικής τάξης, όπως έχει αποδειχτεί εξάλλου τόσο στο μακρινό παρελθόν όσο και σε πιο πρόσφατες περιόδους. Γιατί τι άλλο ήταν η επιβολή των μνημονίων της προηγούμενης δεκαετίας παρά η έμπρακτη παροχή βοήθειας στην παραπαίουσα ελληνική αστική τάξη από τον ευρωενωσιακό και αμερικανικό ιμπεριαλισμό (την περίφημη «τρόικα») με αναγκαίο αντάλλαγμα τους δυσμενείς όρους που επέβαλλαν τον περιορισμό της παρουσίας του ελληνικού κεφαλαίου στις βαλκανικές αγορές, την περαιτέρω συρρίκνωση του παραγωγικού ιστού της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας και την υπαγωγή του ελληνικού αστικού κράτους σε καθεστώς εποπτείας;

Είναι γεγονός - ιδιαίτερα μετά την επιβολή των μνημονίων και τις αποτυχημένες πολιτικές χειρισμού της πανδημίας από το ευρωενωσιακό διευθυντήριο - πως οι αντι-ΕΕ διαθέσεις ευρύτερων εργατικών και άλλων λαϊκών στρωμάτων (αναμεμειγμένες σε αρκετές περιπτώσεις και με «πατριωτικές» ή συνωμοσιολογικού τύπου αντιλήψεις) έχουν αυξηθεί σημαντικά, πως το «ευρωπαϊκό όραμα» είναι πλέον κουρελιασμένο στη συνείδησή τους. Αυτό, φυσικά, δεν σημαίνει απαραίτητα πως έχει κατανοηθεί από αυτόν τον, σε μεγάλο βαθμό ανώριμο πολιτικά και ιδεολογικά, κόσμο και η αναγκαιότητα της συνολικής ρήξης με τον καπιταλισμό. Ωστόσο, η συγκεκριμένη αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογεί την απαξίωση της συγκεκριμένης στάσης και το «τσουβάλιασμά» της με τον «ευρωσκεπτικισμό» τμημάτων των ευρωπαϊκών αστικών τάξεων. Από τα παραπάνω συνάγεται το συμπέρασμα πως το να θεωρούμε την εγκαθίδρυση της εργατικής εξουσίας ως αναγκαία προϋπόθεση για την αποδέσμευση από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ αποτελεί παραγνώριση των πραγματικών συνθηκών και της συσσωρευμένης ιστορικής εμπειρίας σχετικά με τη διεξαγωγή της ταξικής πάλης. Με άλλα λόγια, δεν μπορείς να απαιτείς από ανώριμες πολιτικά μάζες που μόλις έχουν κάνει ένα πρώτο δειλό βήμα στη συνείδησή τους, να αποδεχτούν έναν προωθημένο πολιτικό στόχο, του οποίου η υιοθέτηση απαιτεί επίμονη, πολύχρονη και πολύμορφη παρέμβαση από το επαναστατικό υποκείμενο! Μήπως, όμως, με αυτόν τον τρόπο αφήνουμε ανοιχτό το παράθυρο για τον εγκλωβισμό του λαϊκού κινήματος σε «ανίερες συμμαχίες» με τμήματα μιας «πατριωτικά» σκεπτόμενης «εθνικής αστικής τάξης» που, ενδεχομένως, προσανατολίζεται σε άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα; Η αρνητική απάντηση στο προαναφερόμενο ερώτημα δίνεται από την ίδια την ιστορική πορεία διαμόρφωσης της ελληνικής αστικής τάξης, που εξαρτούσε τόσο την υλοποίηση των περισσότερο ή λιγότερο φιλόδοξων γεωπολιτικών της στόχων όσο και τη διασφάλιση της κυριαρχίας της απέναντι στον «εχθρό λαό» από την πρόσδεσή της σε συγκεκριμένες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Η τραγική εξέλιξη της μικρασιατικής εκστρατείας και η βαριά ήττα του λαϊκού κινήματος το 1949 αποτελούν οδυνηρή επιβεβαίωση των παραπάνω. Χωρίς να παραγνωρίζεται το υπαρκτό «φλερτ» τμημάτων του ελληνικού κεφαλαίου με τον ρωσικό καπιταλισμό ή κινεζικούς επιχειρηματικούς ομίλους, μια ενδεχόμενη έξοδος της Ελλάδας από την ΕΕ θα σήμαινε την πολιτική αυτοκτονία της αστικής «μας» τάξης, η οποία φαίνεται πως έχει αποδεχτεί πολύ εύκολα το ρόλο του «γεωπολιτικού μεντεσέ» που της επιφυλάσσουν οι Αμερικανοί σύμμαχοι και «προστάτες» της.

Με βάση τις παραπάνω σκέψεις θεωρώ πως ο χαρακτηρισμός της συμμαχίας αποκλειστικά ως κοινωνικής παραβλέπει τα εξής: Αφενός, πως ως έκφραση της συνεργασίας μεταξύ κοινωνικών τάξεων με τα ιδιαίτερα συμφέροντά τους και τη συγκεκριμένη ιδεολογική αποτύπωσή τους και αφετέρου, ως φορέας σύγκρουσης με μια δομημένη κρατική εξουσία και τους μηχανισμούς της, έχει αντικειμενικά και πολιτικό χαρακτήρα. Με αυτήν την έννοια, αν και είναι προφανές πως αντικειμενικά συσπειρώνει δυνάμεις στη βάση άμεσων διεκδικήσεων που αφορούν την ικανοποίηση των διαρκώς αυξανόμενων λαϊκών αναγκών για ποιοτική και ουσιαστική υγεία, παιδεία, εργασιακή εξασφάλιση με δικαιώματα, θα κληθεί εκ των πραγμάτων να θέσει και πιο προωθημένους πολιτικούς στόχους, εφόσον επιδιώκει τη διαμόρφωση συνειδήσεων και την κατάκτηση της πολιτικής και ιδεολογικής ηγεμονίας στο εργατικό και λαϊκό κίνημα. Στόχους η υλοποίηση των οποίων προϋποθέτει τη σύγκρουση με στρατηγικές επιλογές της αστικής τάξης οδηγώντας στην αναγκαστική ρήξη με την κυριαρχία της. Και τέτοιοι στόχοι δεν μπορεί παρά να είναι η αποδέσμευση από ΕΕ και ΝΑΤΟ, όπως έχει ήδη αναφερθεί, η ανάπτυξη του αντιπολεμικού - αντιιμπεριαλιστικού κινήματος με έμφαση στο ξήλωμα των ξένων βάσεων, η προάσπιση των εναπομεινασών δημοκρατικών και συνδικαλιστικών ελευθεριών που στο όνομα της «προστασίας της δημόσιας ασφάλειας και υγείας» καταπατούνται βάναυσα και απροκάλυπτα από το αστικό κράτος. Δηλαδή, στόχοι πάλης που θα βοηθούν την εργατική τάξη και τους συμμάχους της να κατανοήσουν μέσα από την ίδια την αγωνιστική εμπειρία τους, καταρχάς, τις σοβαρές αντιφάσεις και τη βαθιά αντιδραστικότητα του καπιταλισμού και, κατ' επέκταση, την αναγκαιότητα της συνολικής ρήξης ως μονόδρομου για την κοινωνική και πολιτική απελευθέρωσή τους.