«...Χρειάζεται βέβαια να τα 'χεις αυτά-και πίστη και καρδιά δυνατή. Μα πρέπει να 'χεις και τον κόσμο μαζί σου. Αλλιώς δεν γίνεται τίποτα. Χρειάζεται να 'χεις τον κόσμο για να σου δείχνει το δρόμο, να σε κρύβει, να σε ορμηνεύει και να σε οδηγάει...».

(«Μουργκάνα» - Δημήτρης Χατζής)

1. Χρειάζεται να κατανοηθεί πιο ουσιαστικά, ενιαία, σε βάθος, ο ρόλος του κόμματος στην κοινωνική εξέλιξη. Να μην θεωρηθεί λαθεμένα (έστω και χωρίς να δηλώνεται) ως ο σκοπός, αλλά ως το μέσον. Οτι είναι το απαραίτητο - αναντικατάστατο εργαλείο, η επαναστατική πρωτοπορία, τόσο πριν την κατάκτηση της εξουσίας όσο και μετά στη διαδικασία της οικοδόμησης της νέας κοινωνίας. Ενα «εργαλείο» όμως ανθρώπινο, με νου και καρδιά, που γεννιέται στο έδαφος του καπιταλισμού που κουβαλά αντικειμενικά τις αντιφάσεις του και τα «κουσούρια» του, ζωντανός οργανισμός και όχι απλά ένας «καλοκουρδισμένος μηχανισμός».

Ο κύριος στόχος του συνεδρίου για να γίνει ακόμα πιο διακριτός ο ρόλος του ΚΚΕ ως ισχυρής οργανωμένης ιδεολογικοπολιτικής - εργατικής - λαϊκής πρωτοπορίας, θα πρέπει να δένεται αφενός με τον ουσιαστικό απολογισμό (σε ποσοτικούς - ποιοτικούς δείκτες) της περιόδου που πέρασε και αφετέρου με τις ανάγκες του σήμερα όπως πραγματικά είναι και όχι όπως εμείς θα θέλαμε να είναι.

Να θυμόμαστε ότι σε κάθε φάση της ιστορικής μας πορείας η ΚΟΒ, το μέλος, είναι το κόμμα στο χώρο τους. Χωρίς συγκεντρωτισμό δεν μπορεί να υπάρχει ενιαία μαχητική οργάνωση. Χωρίς όμως δημοκρατία, το κόμμα θα μετατραπεί αναπόφευκτα σε κλειστή σεχταριστική ομάδα. Επομένως σταθερά να επιδιώκουμε να δυναμώνουμε και να αναπτύσσουμε στην πράξη σε οργανική ενότητα και τα δύο συστατικά στοιχεία της Λενινιστικής αρχής του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού στον τρόπο λειτουργίας μας.

2. Σωστή είναι η εκτίμηση - προειδοποίηση ότι «...δημιουργούνται κάποιες προϋποθέσεις ανόδου του κινήματος, αλλά και κίνδυνοι μεγαλύτερου από ό,τι μέχρι σήμερα συνολικού πισωγυρίσματος...».

Πάντα όμως έτσι, αντιφατικά, επιδρά η καπιταλιστική κρίση, ενώ και το τοπίο στη μετα-πανδημία εποχή θα δημιουργήσει πρωτόγνωρα δεδομένα.

Εκεί θα κριθούμε συνολικά. Οχι απλά στην αντιμετώπιση των νέων πρόσθετων - σύνθετων δυσκολιών που θα πρέπει πολύπλευρα να ετοιμαζόμαστε - ατσαλωνόμαστε, αλλά κυρίως στην αξιοποίηση των νέων δυνατοτήτων. Οι πρόσθετες αντικειμενικές δυσκολίες να μην είναι «άλλοθι», αλλά μεγαλύτερο «κίνητρο» για τη δράση μας. Και σε τελική ανάλυση ο λαός δεν θα μας κρίνει μόνο για τη σταθερότητα - αντοχή μας, αλλά και για τη σημερινή μας «χρησιμότητα» στα «μικρά και μεγάλα» προβλήματα της ζωής του που διογκώνονται!

3. Σωστά - γιατί όντως υπάρχει πρόβλημα - μπαίνει το ζήτημα της βαθύτερης αφομοίωσης των θέσεών μας και κυρίως των νέων επεξεργασιών των τελευταίων χρόνων. Εδώ ανακύπτουν δύο ζητήματα σε σχέση με το παραπάνω:

- Οι επεξεργασίες αυτές πόσο ουσιαστικά και όχι τυπικά ήταν αποτέλεσμα συλλογικής επεξεργασίας με τη συμμετοχή των μελών και ενός αριθμού στελεχών; Πόσο δηλαδή μελετήθηκαν από αυτούς, κατά πόσο συνέβαλλαν πραγματικά στη διαμόρφωσή τους; Η αναγκαία εμπιστοσύνη στην καθοδήγηση και άρα η ψήφισή τους δεν αποτελεί από μόνη της τον ασφαλή δρόμο για την αφομοίωση - εφαρμογή τους.

- Οι νέες αυτές επεξεργασίες αναιρούν (ορισμένες φορές) τα όσα υποστήριζαν και πάλευαν τα μέλη του κόμματος που ήταν οργανωμένα πριν το '90 (ή ακόμη και πριν το 2000). Εκτιμήσεις που και αυτές ήταν συλλογικά επεξεργασμένες (και συχνά ομόφωνα ψηφισμένες) μέσα από αλλεπάλληλα π.χ. κομματικά συνέδρια ή και από την Κομμουνιστική Διεθνή. Μήπως τελικά δεν είναι απλά ζήτημα αφομοίωσης αλλά ουσιαστικά υποκρύπτει και τον βαθμό συμφωνίας μ' αυτές; Αρα γι' αυτούς δεν είναι απλά ζήτημα π.χ. μαθημάτων για την εμπέδωσή τους, αλλά πρώτιστα επιβεβαίωσης των επεξεργασιών αυτών στη ζωή και στην πρόοδο του κόμματος - λαϊκού κινήματος, για να γίνουν ουσιαστικά αποδεκτές και εδώ υπάρχει ακόμη δρόμος.

Και κάτι γενικότερο, σημείο προσοχής: «Το κόμμα... πρέπει να είναι ικανό να δημιουργήσει οργανωτικές σχέσεις τέτοιες που να εξασφαλίζουν ένα ορισμένο επίπεδο συνειδητότητας και να ανεβάζουν συστηματικά αυτό το επίπεδο./ΛΕΝΙΝ».

4. Σε επίπεδο ΚΟΒ με αδυνατισμένους συχνά τους δεσμούς μας ακόμη και με «παραδοσιακούς» φίλους του κόμματος (που και αυτοί με τη σειρά τους δεν έχουν τα «στάνταρ» παλιότερων εποχών), συχνά καλυπτόμαστε πίσω από την ανάγκη «για δουλειά με χαρτί και μολύβι και όχι μπούγιου», φέρνοντας στην πράξη σε αντίθεση, το πλατύ - σταθερό - αναγκαίο άνοιγμα με το «στοχοπροσηλωμένο». Αντί δηλαδή να «κολυμπάμε στις μάζες» συζητάμε συχνά μόνο για τους λίγους που έχουμε «στο χαρτί». Πολύ απλά, το «στυλ δουλειάς» (πολλές οι αιτίες του) των τελευταίων ετών πόσο τελικά βοηθά στον αναγκαίο συνδυασμό;

Ο αναγκαίος προγραμματισμός - σχεδιασμός (που με τη σειρά του απαιτεί καλή γνώση του χώρου, συμμετοχή των μελών στην κατάρτισή του κ.ά.) δεν θα πρέπει να μετατρέπει την οργάνωση σε «γραφειοκρατικό μηχανισμό» καταγραφής απλά προσώπων, αριθμών ή «σχεδίων επί χάρτου». (Ο Μαρξ τόνιζε: «Κάθε βήμα του πραγματικού κινήματος είναι πιο σπουδαίο από μια δωδεκάδα προγράμματα»).

5. Κομβικό σημείο αναδεικνύεται στην ιστορική συνέχεια του κόμματος το ζήτημα των στελεχών. Και εδώ υπάρχουν ορισμένα κρίσιμα ζητήματα για το σήμερα αλλά κυρίως για το αύριο, όπως: Αντικειμενική επιλογή, ορθολογική ανάδειξη, σωστή τοποθέτηση, διαρκής έλεγχος, συλλογικότητα, συνεχής κατάρτιση, εναλλαγή σε τομείς αλλά και απαλλαγή τους εάν χρειαστεί.

Τα στελέχη που αναδεικνύονται σήμερα, ξεκινούν συνήθως από διαφορετική «βάση» απ' ό,τι τα προηγούμενα χρόνια. Για παράδειγμα στα προερχόμενα από την ΚΝΕ, «άλλη» (από άποψη συνθηκών κυρίως και αντανάκλασής τους στη λειτουργία της) ήταν αυτή το '70, '80 και «άλλη» μετά το '90. Ο βαθμός ωριμότητας επομένως (π.χ. εμπειρία από νεολαιίστικο κίνημα, καθοδήγηση μεγάλων ΟΒ, γενικότερο πολιτικό κλίμα εποχής κ.ά.) είναι διαφορετικός και αυτό έχει αντανάκλαση και στο «στυλ» καθοδήγησης. Φαινόμενα «υπερσυγκεντρωτισμού» ,«πολυξερισμού», «καχυποψίας» απέναντι στη διατύπωση γνώμης, «παρέας», απόσπασης από τον λαό κ.ά. έχουν εμφανιστεί «δειλά» και πρέπει ν' αντιμετωπίσουμε.

Ο απαιτούμενος σεβασμός που δείχναμε τα παλιότερα μέλη, στις προηγούμενες κομματικές γενιές, να μην αποδυναμωθεί σήμερα. Τα παλιότερα μέλη που παλεύουν σταθερά για το κόμμα και τους σκοπούς του εδώ και δεκαετίες δεν είναι «λιγότερο επαναστάτες», επειδή υπηρέτησαν χαρακτηριζόμενες σήμερα λαθεμένες επιλογές σε διάφορες χρονικές περιόδους, αλλά πολύτιμες πηγές γνώσης, εμπειρίας, διαπαιδαγώγησης.

«...Χρόνο με το χρόνο οι νέες γενιές θα γεννιούνται. Ξανά θα σκεφτούν για τη σημαία των πατεράδων και των παππούδων τους και θα μας τα πιστώσουν αυτά πλήρως. Θα χτίσουν το μέλλον τους βασισμένοι στο παρελθόν μας...» (Στάλιν).