Σχεδόν 20 μέρες μετά από τη συνάντηση Τσίπρα - Ερντογάν και ενώ δεν υπάρχει επίσημη ενημέρωση για το περιεχόμενό της, σκόρπιες πληροφορίες που έρχονται στο φως επιβεβαιώνουν ολοένα και περισσότερο ότι η επίσκεψη του Ελληνα πρωθυπουργού στην Τουρκία μόνο «εθιμοτυπική» δεν ήταν.

Οπως όλα δείχνουν, πίσω από τις κλειστές πόρτες «άνοιξε» ολόκληρη η βεντάλια των ελληνοτουρκικών σχέσεων και συζητήθηκαν συγκεκριμένα σενάρια για το πλαίσιο πιθανών διευθετήσεων στα ανοιχτά ζητήματα.

Οπως άλλωστε επιβεβαίωσαν Τσίπρας και Ερντογάν, το Αιγαίο, το Κυπριακό και η Ανατ. Μεσόγειος αποτέλεσαν βασικά σημεία της συνάντησης, ενώ πηγαίνοντας στην Αγκυρα, ο Αλ. Τσίπρας είχε ήδη δηλώσει πρόθυμος να αξιοποιήσει αυτήν την επίσκεψη για να διαμορφωθούν προϋποθέσεις, ώστε ακόμα και μέσα στο 2019 να γίνουν «ιστορικά βήματα» στις ελληνοτουρκικές σχέσεις.

Αλλωστε, μετά τη συμφωνία των Πρεσπών και με σταθερό στόχο την αναβάθμιση της ελληνικής αστικής τάξης, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει κρύψει την επιδίωξή της να «σφραγίσει» και τη διαπραγμάτευση για τα Ελληνοτουρκικά με διευθετήσεις σε εκκρεμή ζητήματα που προκύπτουν από διεκδικήσεις και αμφισβητήσεις της Τουρκίας σε Αιγαίο και Ανατ. Μεσόγειο.

Το έδαφος διαμορφώνεται από το ξεδίπλωμα του αμερικανοΝΑΤΟικού σχεδιασμού στην περιοχή, την προσπάθεια των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ να διατηρήσουν την Τουρκία δεσμευμένη στο δυτικό στρατόπεδο, να ανακόψουν τη συνεργασία της με τη Ρωσία και το Ιράν, αξιοποιώντας γι' αυτόν το σκοπό και την Ελλάδα σε ρόλο «γέφυρας».

Την ίδια ώρα, τα μεγάλα κοιτάσματα υδρογονανθράκων που ανακαλύπτονται στην Ανατ. Μεσόγειο και η δραστηριοποίηση αμερικανικών μονοπωλίων στην κυπριακή ΑΟΖ, ως μέρος του σχεδιασμού των ΗΠΑ να παίξουν καθοριστικό ρόλο στην επαναχάραξη του ενεργειακού χάρτη και στην απεξάρτηση της ΕΕ από το ρωσικό αέριο, είναι παράγοντες που επιδρούν στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και επιταχύνουν τις εξελίξεις.

Οξύνουν τους ανταγωνισμούς και μεγαλώνουν τους κινδύνους για μια πιο γενικευμένη ιμπεριαλιστική εμπλοκή στην περιοχή.

Σε αυτό συνηγορεί και το ξαναζέσταμα των διαπραγματεύσεων για το Κυπριακό, πάνω σε διχοτομικές προτάσεις που διαμορφώθηκαν σε προηγούμενες φάσεις, με την ενεργότερη ανάμειξη των ΗΠΑ και την προετοιμασία να αποτελέσει το ΝΑΤΟ ομπρέλα σε ένα μελλοντικό «σύστημα ασφαλείας» στο νησί.

Σε αυτήν την προοπτική, που προκαλεί οργισμένες αντιδράσεις από τη Ρωσία, οι ΗΠΑ συζητούν την εγκατάσταση στρατιωτικής βάσης στο νησί, αλλά και τη στενότερη πρόσδεση της Κύπρου στο ΝΑΤΟ, αποστολή στην οποία συμμετέχει ενεργά και η ελληνική κυβέρνηση.

Προκειμένου να απαλειφθεί κάθε εμπόδιο σ' αυτόν το σχεδιασμό και να περιοριστούν τα ερείσματα της Ρωσίας, βρίσκεται σε εξέλιξη ένα σύνθετο παζάρι με την Τουρκία, για διευθετήσεις που θα της αναγνωρίζουν δικαιώματα στον ενεργειακό πλούτο της περιοχής, με συνεκμετάλλευση των κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου στην εξόρυξη και τη μεταφορά τους, διασφαλίζοντας και αναβαθμίζοντας τον γεωπολιτικό περιφερειακό της ρόλο, ως μεγάλη οικονομική - στρατιωτική δύναμη και κράτος - μέλος του ΝΑΤΟ.

Δεν είναι τυχαίο, επομένως, ότι ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ παρουσιάζουν ως «ιδανική» τη σημερινή συγκυρία για να προχωρήσουν διευθετήσεις και στα Ελληνοτουρκικά, με την ανάσυρση σχεδίων που είχαν ενεργοποιηθεί από ελληνικές κυβερνήσεις και στο παρελθόν, όπως αυτό της συνεκμετάλλευσης των υδρογονανθράκων σε Αιγαίο και Ανατ. Μεσόγειο, την αναγνώριση «ειδικών συνθηκών» σε ό,τι αφορά τον καθορισμό θαλάσσιων ζωνών στις επίμαχες περιοχές και άλλα.

Τα σχέδια αυτά καμιά σχέση δεν έχουν με τα συμφέροντα του ελληνικού, του κυπριακού και του τουρκικού λαού. Είναι σχέδια που υπηρετούν τη δίψα και τους ανταγωνισμούς ισχυρών μονοπωλιακών ομίλων. Εντάσσονται στην προσπάθεια του ΝΑΤΟ να εδραιώσει την πρωτοκαθεδρία του στην περιοχή, γεγονός που θα επιδράσει σε όλο το τόξο, από τη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή μέχρι τα Βαλκάνια και τη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, στην αντιπαράθεση με τη Ρωσία, την Κίνα και άλλες δυνάμεις.

Δεν είναι μόνο το παρελθόν του ΝΑΤΟ που προειδοποιεί για μεγάλους κινδύνους, αλλά κυρίως ο φονικός σχεδιασμός του για το άμεσο μέλλον, που ρίχνει «λάδι στη φωτιά» των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων.

Μέσα σ' αυτήν τη «φυλακή» των ιμπεριαλιστικών σχεδίων και ανταγωνισμών, καμιά λύση δεν μπορεί να υπάρξει προς όφελος των λαών από πολιτικές δυνάμεις που υπηρετούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστικών ενώσεων.

Μοναδική διέξοδος είναι η ένταση της αντιιμπεριαλιστικής πάλης, το δυνάμωμα της φιλίας και της αλληλεγγύης, της πάλης ενάντια στο κεφάλαιο και την εξουσία του σε κάθε χώρα.