Καμία εντύπωση δεν προκάλεσε το «κλίμα συναίνεσης» ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα τις προηγούμενες μέρες, κατά τη συζήτηση για τη συνταγματική αναθεώρηση, παρά τις κραυγές και τους ανταγωνισμούς τους για τα επιμέρους και τα δευτερεύοντα. Το θέμα άλλωστε προσφερόταν, αφού σε κάθε αστικό Σύνταγμα αποτυπώνονται τα «ιερά και όσια» του κεφαλαίου, που για όλους τους αποτελούν κοινό τόπο.

«Εβγαλε μάτι» λοιπόν η σύγκλισή τους στο στόχο της παραπέρα θωράκισης του σάπιου αστικού συστήματος, ώστε να εξασφαλίζεται η περιβόητη «κυβερνητική πολιτική σταθερότητα». Το πώς δηλαδή θα εξασφαλίσουν σταθερές αστικές κυβερνήσεις, είτε συνεργασίας είτε κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες, που θα τσακίζουν με «σταθερότητα» το λαό, χωρίς το αντιλαϊκό τους έργο να διακόπτεται επ' ουδενί υπό την πίεση του εργατικού - λαϊκού κινήματος.

«Σταθερότητα» λοιπόν στην ανεργία, στην εργασιακή ζούγκλα, στους μισθούς πείνας και τη φοροληστεία, «σταθερότητα» στην εμπλοκή της χώρας στους δολοφονικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ. Με τις κυβερνήσεις να εναλλάσσονται σε μια αντιλαϊκή σκυταλοδρομία και με την ανάλογη θεσμική θωράκιση.

Στο ίδιο πνεύμα είναι και όσα ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και οι υπόλοιποι επιχειρούν να παρουσιάσουν ως «φιλολαϊκές τομές» στο αστικό Σύνταγμα, προσπαθώντας να κάνουν «λίφτινγκ» στο σάπιο πολιτικό σύστημα που προκαλεί αηδία στο λαό.

Πρόκειται στη συντριπτική τους πλειοψηφία για διακηρύξεις χωρίς κανένα αντίκρισμα: Τα περί «δικαιώματος στην εργασία» σπάνε τα μούτρα τους στις ουρές της ανεργίας. Τα περί εργασιακών δικαιωμάτων έχουν ισχύ μέχρι την πόρτα των γκέτο της εργοδοσίας. Τα σχετικά με την κατοχύρωση της απεργίας σε τίποτα δεν εμπόδισαν την κυβέρνηση να ψηφίσει έναν απεργοκτόνο νόμο και τα αστικά δικαστήρια να βγάζουν 9 στις 10 απεργίες παράνομες.

Ιδια είναι η πείρα των λαϊκών στρωμάτων και σε ό,τι αφορά τις υπόλοιπες διακηρύξεις περί «δημοκρατίας» και «ισότητας», τη στιγμή που η οικονομική και πολιτική δύναμη βρίσκεται στα χέρια της κοινωνικής μειοψηφίας, των ιδιοκτητών επιχειρηματικών ομίλων.

Από την άλλη, με τον παραπλανητικό τίτλο «συνταγματική κατοχύρωση δικαιωμάτων» επί της ουσίας εννοείται η «συνταγματοποίηση» μνημονιακών νόμων και αντιδραστικών αλλαγών.

Αυτό συμβαίνει, για παράδειγμα, με τις προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ για την Κοινωνική Ασφάλιση, που με τον όρο της ανταποδοτικότητας βάζουν τη «βούλα» στη διάλυση του όποιου κοινωνικού χαρακτήρα έχει απομείνει.

Το ίδιο ισχύει και με τις προτάσεις για τη συνταγματική κατοχύρωση της πολιτικής πτωχοκομείου ή με την υποτιθέμενη «προστασία» των δικτύων διανομής νερού και Ενέργειας, που διασφαλίζει τελικά ότι το κράτος θα είναι «τροχονόμος» των επιχειρηματικών ομίλων.

Αλλωστε, από κοινού, όλοι μαζί και «ασυζητητί» απέρριψαν τις δεκάδες προτάσεις που κατέθεσε το ΚΚΕ, για να καταργηθούν οι διατάξεις που εκχωρούν κυριαρχικά δικαιώματα σε ΝΑΤΟ και ΕΕ - ακόμα και την πρόταση για απαγόρευση εγκατάστασης πυρηνικών! - οι διατάξεις που φιμώνουν το λαό σε ενδεχόμενο πολεμικής εμπλοκής, τις προτάσεις του Κόμματος για τη διεύρυνση κοινωνικών, συνδικαλιστικών δικαιωμάτων, δημοκρατικών ελευθεριών, ακόμα και για υπερώριμα αιτήματα αστικού εκσυγχρονισμού, όπως για το διαχωρισμό κράτους - Εκκλησίας.

Ολα αυτά δηλαδή που πρέπει να γίνουν στόχοι πάλης και διεκδίκησης για το εργατικό - λαϊκό κίνημα, προκειμένου ο λαός να βάλει εμπόδια στην αντιλαϊκή πολιτική, να αποσπά κατακτήσεις, να συνειδητοποιεί ότι η διεύρυνση των δικαιωμάτων του απαιτεί ανατροπή αυτού του σάπιου συστήματος, του καπιταλισμού.