Πρόκειται άλλωστε για την ίδια πολιτική, που μαζί με τους ανταγωνισμούς για το εμβόλιο - εμπόρευμα, επιδρά καθοριστικά και στους ρυθμούς του προγράμματος εμβολιασμού, για την επιτυχία του οποίου η κυβέρνηση δεν παίρνει κανένα ουσιαστικό μέτρο, φορτώνοντας κι εδώ τις καθυστερήσεις στην ατομική ευθύνη.

Ηδη, όμως, στους έξι μήνες που διαρκούν οι εμβολιασμοί, αναδείχτηκαν σοβαρές πτυχές, που επιβεβαιώνουν ότι δεν αρκεί η ανακάλυψη ενός τέτοιου «όπλου» για την αντιμετώπιση του κορονοϊού, αλλά χρειάζονται πολλές ακόμα προϋποθέσεις για να μπορεί αυτό να αξιοποιηθεί προς όφελος του λαού.

Οι εμβολιασμοί με το σταγονόμετρο τους πρώτους μήνες, αλλά και οι σημερινοί αργοί ρυθμοί λόγω των ελλείψεων που συνεχίζονται, είναι αποκαλυπτικοί για το πώς ο καπιταλισμός φρενάρει τις παραγωγικές δυνατότητες και πώς οι λαϊκές ανάγκες συνθλίβονται κυριολεκτικά στις μυλόπετρες των ανταγωνισμών μεταξύ μονοπωλίων, κρατών και ιμπεριαλιστικών κέντρων, με κριτήριο το μεγαλύτερο κέρδος.

Η ίδια η κυβέρνηση άλλωστε επαναλαμβάνει μονότονα από τον περασμένο Δεκέμβρη ότι «ο ρυθμός των εμβολιασμών εξαρτάται από τις συμφωνίες με τις εταιρείες για τους χρόνους παράδοσης», αντί όλα τα ασφαλή και αποτελεσματικά εμβόλια να είναι διαθέσιμα για τον λαό έγκαιρα και δωρεάν.

Στον αντίποδα όλων αυτών των αναγκαίων όρων, η σημερινή κρατική πολιτική εξαντλείται σε διαφημιστικές καμπάνιες στα ΜΜΕ, ενώ στο σμπαραλιασμένο σύστημα Υγείας δεν υπάρχει καμιά μέριμνα ή δυνατότητα για συστηματική παρακολούθηση των εμβολιασμένων, πόσο μάλλον σε μακροπρόθεσμη βάση.

Η επιλογή του εμβολίου είναι ατομική υπόθεση, με κριτήρια «αυτοδιάγνωσης», ενώ παρουσιάζεται περίπου ως «επίτευγμα» ότι στο ράφι υπάρχουν όλες οι «μάρκες» που προμηθεύεται η ΕΕ, για να διαλέξει ο καθένας ό,τι νομίζει πως του ταιριάζει περισσότερο!

Οι παρενέργειες των εμβολίων, όσο περιορισμένες κι αν είναι, δεν γίνονται αντικείμενο εξαντλητικής έρευνας, εξήγησης και ενημέρωσης με ευθύνη του κράτους, αλλά προσθέτουν «πολεμοφόδια» στον ανταγωνισμό μεταξύ των επιχειρηματικών ομίλων που τα παράγουν, επιτείνοντας τη δυσπιστία μέρους του πληθυσμού. Με αυτόν τον τρόπο ευνοούν αντί να αντιμετωπίζουν και αντιεπιστημονικές ανορθολογικές απόψεις που καλλιεργούνται σε τμήματα του πληθυσμού.

Οπως και η συζήτηση για τα «κίνητρα» και τις «ανταμοιβές» που λέει ότι θα θεσπίσει, για να δελεάσει όσους το σκέφτονται να εμβολιαστούν (σαν να πρόκειται για ...λοταρία!), ενισχύει την αντίληψη ότι ο εμβολιασμός είναι ατομικό και όχι κοινωνικό ζήτημα.

Η απάντηση από τη σκοπιά του λαού είναι ότι ο εμβολιασμός είναι αναγκαίος για την προστασία της υγείας του. Οπως αναγκαίο είναι να ενισχυθεί ουσιαστικά το δημόσιο σύστημα Υγείας, ανεξάρτητα από την εξέλιξη της πανδημίας, να επιταχθεί ο ιδιωτικός τομέας της Υγείας, για να καλυφθούν οι ανάγκες όσων ασθένησαν, αλλά και όσων παραμένουν αποκλεισμένοι για μήνες από το σύστημα Υγείας μιας νόσου, να παρθούν όλα τα αναγκαία μέτρα για την προστασία των εργαζομένων, των αυτοαπασχολούμενων, των μαθητών, γονιών και εκπαιδευτικών.

Για όλα αυτά δόθηκαν και συνεχίζουν να δίνονται μάχες από εργαζόμενους, υγειονομικούς, σωματεία και φορείς, ενάντια στην πολιτική της κυβέρνησης και των άλλων αστικών κομμάτων, που αντιμετωπίζουν την Υγεία ως «κόστος». Γιατί ακόμα κι ο καθολικός εμβολιασμός δεν μπορεί να «υποκαταστήσει» τις τεράστιες ελλείψεις σε προσωπικό και υποδομές του εμπορευματοποιημένου δημόσιου συστήματος Υγείας.