«Για να αντιμετωπίσουμε το δικομματισμό, πρέπει να αντιπαρατεθούμε στις κοινωνικοταξικές πολιτικές επιλογές του και όχι στον τρόπο διαχείρισης ή στη μορφή του πολιτικού συστήματος. Ο δικομματισμός δεν αντιμετωπίζεται από εκείνους που επικυρώνουν την πολιτική της ΕΕ, επικυρώνοντας το Μάαστριχτ, την ΟΝΕ και το ΕΥΡΩ, τη διεύρυνση της ΕΕ και το Ευρωσύνταγμα».

Τα παραπάνω σημείωσε ανάμεσα σ' άλλα η Γενική Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα, μιλώντας χτες το βράδυ σε συγκέντρωση του Κόμματος στα Γιάννενα.

Αναλυτικότερα, παρουσιάζοντας την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ, τόνισε ιδιαίτερα:

«Ο δικομματισμός ΠΑΣΟΚ - ΝΔ είναι επικίνδυνος όχι γιατί έχουμε να κάνουμε με δύο κόμματα μεγάλα, αλλά γιατί και τα δύο κόμματα είναι κόμματα του κεφαλαίου, αποδέχονται τη συμμετοχή στην ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων, καταφέρνουν να αποσπούν τη συγκατάθεση της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, παρά την αγανάκτηση που προκαλεί η πολιτική τους. Τα τελευταία χρόνια δεν πρόκειται για συγκατάθεση στη βάση της συμφωνίας, αλλά για συγκατάθεση στη βάση της μοιρολατρίας.

Η πολιτική του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ δεν αντιμετωπίζεται με τα δικά τους όπλα, αλλά με τα όπλα που προκύπτουν από τα κοινά συμφέροντα της εργατικής τάξης και των μικρομεσαίων στρωμάτων της πόλης και της υπαίθρου.

Για να αντιμετωπίσουμε το δικομματισμό, πρέπει να αντιπαρατεθούμε στις κοινωνικοταξικές πολιτικές επιλογές του και όχι στον τρόπο διαχείρισης ή στη μορφή του πολιτικού συστήματος.

Ο δικομματισμός δεν αντιμετωπίζεται από εκείνους που επικυρώνουν την πολιτική της ΕΕ, επικυρώνοντας το Μάαστριχτ, την ΟΝΕ και το ΕΥΡΩ, τη διεύρυνση της ΕΕ και το Ευρωσύνταγμα.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η άχαρη κριτική ότι η κυβέρνηση δεν αξιοποίησε τα κοινοτικά κονδύλια, όταν μάλιστα σκοπίμως αποκρύπτονται οι σαφείς περιορισμοί της ΕΕ ποιοι θα επωφεληθούν από τα κονδύλια, πού και για ποιο σκοπό θα επενδυθούν.

Το ΚΚΕ δεν περιορίστηκε σε έναν αγώνα να μικρύνουν τα μεγάλα κόμματα και να μεγαλώσουν τα μικρά, μόνο και μόνο για να επιβάλει την κυβέρνηση συνεργασίας, τη συμμετοχή δηλαδή στο παιχνίδι της διαχείρισης. Δεν ενδιαφερόμαστε να μας έχουν ανάγκη τα κόμματα του δικομματισμού. Μας ενδιαφέρει η συμμετοχή και η στήριξη μιας κυβέρνησης που δε θα έχει καμία σχέση με το μεγάλο κεφάλαιο, θα επιθυμεί να έρθει σε αντιπαράθεση μαζί του, όχι με λόγια, αλλά με έργα, στο πεδίο της οικονομίας και στην εξωτερική πολιτική, διαφορετικά δεν μπορεί να γίνει λόγος για φιλική προς το λαό πολιτική. Μιας κυβέρνησης που ταυτίζεται με εξουσία του λαού.

Ο αγώνας κατά του δικομματισμού πρέπει να συνδυάζεται απόλυτα με τον αγώνα κατά του κεφαλαίου στο πεδίο της οικονομίας, της κοινωνικής ζωής και όχι μόνο στο κυβερνητικό πεδίο. Με σταθερή συνεπή και ευκρινή, χωρίς "ναι μεν αλλά", εναντίωση στη σύγχρονη στρατηγική του κεφαλαίου σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο, από τη στιγμή που η Ελλάδα είναι ενσωματωμένη στην καπιταλιστική ΕΕ. Με σταθερή εναντίωση στον ευρωατλαντισμό, μακριά από τη λογική του μικρότερου κακού. Με όρους ρήξης στην πορεία, γιατί η εναντίωση πρέπει να έχει κάποια έκβαση.

Η απάντηση στο δικομματισμό δεν μπορεί να είναι μια συμμαχία που ενδιαφέρεται να διασφαλίσει συμμετοχή στη διαχείριση του συστήματος, γιατί τάχα θα καταφέρει να λειτουργήσει από τα μέσα υπέρ των εργαζομένων.

Ας μας φέρει ένα παράδειγμα, έστω και μεμονωμένο η ηγεσία του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ που να αποδεικνύει ότι μέσω της κυβερνητικής συνεργασίας έγινε δυνατό να αλλάξει η πολιτική γραμμή ενός αστικού κόμματος.

Γιατί κακά τα ψέματα, στην πρόταση περί ενότητας της αριστεράς πουθενά δεν είδαμε τι αντιπροσωπεύει η πρόταση σε κυβερνητικό επίπεδο.

1. Γιατί δεν εξηγεί ο ΣΥΝ τι θα κάνει μια κυβέρνηση της αριστεράς αν πάρει την πλειοψηφία; Εκτός αν δεν έχει τέτοιο στόχο ο ΣΥΝ και το μόνο που ενδιαφέρεται είναι να πάρει μέρος στη διαχείριση του συστήματος.

2. Τι θα κάνει με τις ιδιωτικοποιημένες επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας, με τις ανατροπές των εργασιακών σχέσεων, με την ιδιωτικοποίηση στον τομέα της παιδείας, της υγείας, της κοινωνικής ασφάλισης, του αθλητισμού και του πολιτισμού;

3. Τι θα κάνει μια κυβέρνηση αριστεράς με τις δεσμεύσεις στα πλαίσια του ΝΑΤΟ, με τις εκχωρήσεις των κυριαρχικών δικαιωμάτων;

4. Θα ακυρώσει αντιλαϊκούς νόμους και στρατηγικές; Θα επιχειρήσει την ανατροπή των αντιδραστικών επιλογών που σημειώθηκαν όλα αυτά τα χρόνια ή θα τα θεωρήσει ως μια πραγματικότητα αδιαμφισβήτητη;

5. Τίποτε δεν ξεκαθαρίζει ο ΣΥΝ. Απλά θέτει ορισμένους στόχους βελτίωσης της ζωής των εργαζομένων, χωρίς να κάνει τον κόπο να εξηγεί πώς αυτές θα επιτευχθούν σε ένα καθεστώς ανατροπής κατακτήσεων, σε ένα καθεστώς συγκέντρωσης του κεφαλαίου σε τόσο μεγάλο βαθμό και τόσο σημαντικούς τομείς.

Η διαφημιζόμενη ενότητα της αριστεράς πολύ λίγο διαφέρει από τη λαϊκή ενότητα και τη δημοκρατική συμπαράταξη που διατυμπάνιζε το ΠΑΣΟΚ.

Η ενότητα της αριστεράς δεν έχει ταξικό στίγμα, ενώ καλείται να λύσει λαϊκά προβλήματα σε μια ταξική κοινωνία.

Είναι μια πολιτική πρόταση ενότητας, που περισσότερο μοιάζει με προπαγανδιστικό επικοινωνιακό τρυκ και λιγότερο με μια ρεαλιστική πρόταση συμμαχίας. Μια πρόταση λάστιχο όπου μπορεί να χωρέσουν πολλοί που δε θέλουν δεσμεύσεις, παρά μόνο ωραίες διακηρύξεις στα λόγια. Μια πρόταση που απευθύνεται π.χ. και στο ΚΚΕ εν γνώσει ότι αυτό θα αρνηθεί για ευνόητους λόγους, δηλαδή εξαιτίας προγραμματικών διαφορών.

Η συμμαχία είναι και δικός μας καημός, όμως αυτή χρειάζεται απόφαση εναντίωσης με την πολιτική που συμφέρει το μεγάλο κεφάλαιο, άρα και με τις επιλογές του Μάαστριχτ, της ΟΝΕ, του Ευρώ, γενικότερα της ΕΕ. Η συμμαχία πρέπει να έχει υπόβαθρο την κοινωνική συμμαχία που εκφράζει με συγκεκριμένες θέσεις και επιλογές τα κοινά συμφέροντα της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Χρειάζεται επιπροσθέτως και φερεγγυότητα, ειλικρίνεια από όλες τις πλευρές. Σταθερότητα και υπομονή. Η πολιτική ζωή του τόπου και η διεθνής πείρα έχει δώσει πολύτιμα παραδείγματα θετικών συμμαχιών, αλλά και πρόχειρων, καιροσκοπικών που έκαναν ζημιά και έφθειραν την αξία αυτού του εγχειρήματος.

Η συμμαχία πρέπει να στηρίζεται σε συμφωνία κατεύθυνσης, σε μια ορισμένη συγγένεια απόψεων. Αν δεν υπάρχει αυτή, τότε είναι ζήτημα χρόνου η φθορά της».