Πολύς ο λόγος περί «συμμετοχής των γυναικών στα Κέντρα Λήψης Αποφάσεων». ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΣΥΝ «διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους» για τα περίφημα «ποσοστά» γυναικείας συμμετοχής στα ψηφοδέλτιά τους, λες και ανακάλυψαν την πανάκεια του κοινωνικοπολιτικού απομονωτισμού των γυναικών. Για τη ρίζα του προβλήματος, τηρούν σιγήν ιχθύος.

Η δέσμευση για συγκεκριμένη ποσοστιαία συμμετοχή των γυναικών εξασφαλίζει μονάχα μια τυπική προϋπόθεση για τη συμμετοχή και ανάδειξη των γυναικών. Και ασφαλώς, το πρόβλημα δε λύνεται με την εκπροσώπηση από τις λιγοστές «πεφωτισμένες» της αστικής τάξης. Τι έχουν να απαντήσουν τα αστικά κόμματα στη γυναίκα που μαστίζεται από τη μερική απασχόληση και την ανεργία, που τρέχει από πόρτα σε πόρτα για να βρει μεροκάματο; Τι μπορούν να ψελλίσουν για την απουσία των γυναικών από τα Κέντρα Λήψης Αποφάσεων όλοι εκείνοι - γυναίκες και άντρες - που συμπαρατάχτηκαν πλήρως με την εμπορευματοποίηση της Πρόνοιας, της Υγείας, της Παιδείας, με την, εν τέλει, πολιτική της ΕΕ; Εκείνοι δηλαδή που - άντρες και γυναίκες - δεκαετίες τώρα δίνουν μαθήματα υποκρισίας όταν καταγγέλλουν μεν την ανισοτιμία, αλλά δεν οπισθοχώρησαν σπιθαμή από τη συνεπή στήριξη και πριμοδότηση - με μύριους τρόπους - του κεφαλαίου και της εργοδοσίας; Εκείνοι δηλαδή που δεν αντιτάχθηκαν ούτε στιγμή στην πολιτική που καλλιεργεί την εργοδοτική τρομοκρατία, που χτυπά με τον πιο βάρβαρο τρόπο τη μητρότητα; Ολες οι δήθεν οργισμένες, καταγγελίες όλων όσων δεν αντιστέκονται στην πολιτική που γεννά το πρόβλημα, δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να συνθέτουν μια σκηνοθετημένη παράσταση κοροϊδίας.

Η ουσία της «συμμετοχής» δε βρίσκεται στην ανάταση της χειρός μέσα στις αίθουσες του (ευρω)κοινοβουλίου. «Συμμετοχή» για τη γυναίκα, σημαίνει πρώτα και κύρια δουλιά. Σημαίνει συμβολή στην παραγωγή του κοινωνικού πλούτου, της συλλογικής προόδου, τόνωση της αυτοπεποίθησής της μέσα από κατακτήσεις του κινήματος, ιδεολογική αντιπαράθεση με την ηττοπάθεια, τη μοιρολατρία. Σημαίνει δράση στα συνδικάτα, μαχητική ένταξη στο λαϊκό και το ταξικό εργατικό κίνημα. Εκεί που θα κατανοήσει ότι, οι ίδιοι πολιτικοί και κοινωνικοί λόγοι που την κρατούν σε κατώτερη θέση από τον άντρα είναι οι ίδιοι που κρατούν την εκμεταλλευόμενη εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα σε κατώτερη κοινωνική θέση και στρεβλώνουν τη συνείδηση αντρών και γυναικών.

Δεν είναι το φύλο που καθορίζει την αποτελεσματικότητα της γυναικείας συμμετοχής, αλλά ο προσανατολισμός της. Για τη γυναίκα των λαϊκών στρωμάτων η «συμμετοχή» δεν μπορεί να διαχωρίζεται από την ταξική πάλη, την πάλη δίπλα και μέσα από το Κόμμα της εργατικής τάξης, το ΚΚΕ, που διεξάγει ανειρήνευτο αγώνα για τα λαϊκά δικαιώματα, ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό. Αλλωστε, τίποτα δεν εμπόδισε τα γυναικεία μέλη και στελέχη των αστικών κομμάτων να στηρίξουν με τη συμφωνία ή την ανοχή τους, την κατάργηση της μόνιμης εργασίας, την αύξηση των ορίων ηλικίας για τη συνταξιοδότηση και τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους...