1. Καημένε Αθανασάκη, τι εμφάνιση ΠΑΣΟΚ ήταν αυτή; Με αφορμή το ντιμπέιτ, τι λόγια υπόδειγμα πολιτισμού, και πώς τα είπες! Με ύφος καρδινάλιου που καταπίνει μπαστούνια! Στάθηκες ατρόμητος μπροστά στις κάμερες και, ως άλλος Ναπολέων, φώναξες: «Είτε το θέλουν είτε όχι, δύο είναι οι υποψήφιοι των εκλογών, δηλαδή ο εξής ένας: ο Γιωργάκης». Καημένε Αθανασάκη, δε σου έχουν πει πως ο Θεός αγαπά το δούλο, αλλά αγαπά και το αφεντικό του; Κουτό παιδί, μην καις το χαρτί σου τόσο γρήγορα, δείξε λιγάκι χαρακτήρα. Βέβαια, όλοι εσείς οι παρατρεχάμενοι οφείλετε να βγαίνετε με τσαμπουκά, για να μπορεί να χαμογελά ο Γιωργάκης σαν ψευτοβουδιστής. Και εις ανώτερα, αν και δεν το βλέπω.

2. Καημένε Χατζησωκράτη, τώρα βρήκες να παίξεις στον κινηματογράφο το ποντίκι που βρυχάται; Οταν είπες ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα είναι αυτιστικό, είχες δίκιο! Μια ευκαιρία σού δίνεται, κι αυτή μόνο στις εκλογές, να βρίσεις, για να σε ακούσει απέναντι όλο το ΠΑΣΟΚ. Δεν πειράζει ο χαρακτηρισμός που έδωσες. Ο,τι μας διαφοροποιεί από σένα αυτό είμαστε!

3. Καημένε Καλαφάτη, τι τρομερή δήλωση ήταν αυτή που κατέθεσες! Είπες ότι οι κομμουνιστές θα έπρεπε να είχαν κάνει δήλωση μετανοίας, για να μπορούν να έχουν τώρα ένσημα. Και μιλάμε για μια περίοδο γεμάτη εξορίες και κολαστήρια! Φαντάσου, Καλαφάτη, την ώρα του βασανιστηρίου, ο αγωνιστής να πει στον βασανιστή: «Μήπως μπορούμε να διακόψουμε λίγο τη φάλαγγα, να κολλήσω τα ένσημά μου, και ύστερα να συνεχίσουμε;». Και ο βασανιστής να απαντήσει: «Μετά χαράς, γιατί πρώτα εξασφαλίζουμε το μέλλον μας, φροντίζουμε για τα γεράματά μας, κι έπειτα κοιτάμε για την απόλαυσή μας!»