Μια φορά κι ένα καιρό ήταν μια κυβέρνηση, που είχε δώσει την άδεια από το έδαφος, τα λιμάνια, τους σιδηροδρομικούς σταθμούς και τα αεροδρόμια της χώρας της να περάσουν αμέτρητα τανκς, μπαζούκας και χιλιάδες στρατιώτες για να πάνε να χτυπήσουν μια άλλη χώρα. Κι όμως! Οταν αυτοί οι στρατιώτες έθεσαν σε εφαρμογή τα σύνεργα του πολέμου, ο εκπρόσωπος αυτής της κυβέρνησης άρχισε να λέει πως τα τανκς και τα μπαζούκας δεν είναι όπλα (!), πως οι στρατιώτες που πέρασαν από το έδαφός της δεν έφεραν πολεμική εξάρτηση (! ), και άρα η ίδια δε φταίει που αυτοί οι στρατιώτες σκοτώνουν!

Μια φορά κι ένα καιρό ήταν μια κυβέρνηση, που ο πρωθυπουργός της, όταν τον ρωτούσαν τι έχει να πει για τους φίλους του που - και με τη δική του υπογραφή - βομβαρδίζουν μια τρίτη χώρα, εκείνος απαντούσε πως οι φίλοι του δε θα μπορούσαν να κάνουν αλλιώς, αφού, αν δε βομβάρδιζαν, τότε θα υφίστατο πλήγμα το "πρεστίζ" και η "αξιοπιστία" τους!

Μια φορά κι ένα καιρό ήταν μια κυβέρνηση που όταν οι φίλοι της ανακοίνωναν ότι και με τη δική της σύμφωνη γνώμη οι βομβαρδισμοί κατά της τρίτης χώρας περνούσαν στο "δεύτερο στάδιο", γίνονταν, δηλαδή, μαζικοί βομβαρδισμοί, εκείνη, ισχυριζόταν ότι κάνει τα πάντα, για να υπάρξει ειρήνη (!) στην περιοχή. Μια περιοχή που βομβαρδιζόταν από ένα στόλο, στον οποίο η κυβέρνηση είχε στείλει και δικό της πλοίο! Μια περιοχή, στην οποία - και με τη δική της υπογραφή (τη δεύτερη υπογραφή της κυβέρνησης) - ρίχνονταν μαζικά βόμβες!

Μια φορά κι ένα καιρό ήταν μια κυβέρνηση, που μετά από εντολές του πρέσβη του "μεγάλου" φίλου της, άδειαζε όλες τις αποθήκες των χημικών όπλων της Αστυνομίας, πάνω στο λαό της χώρας, που διαμαρτυρόταν για τους βομβαρδισμούς των φίλων της κυβέρνησης. Αυτός ο πρέσβης, επί των ημερών της ίδιας κυβέρνησης, έδινε απευθείας εντολές (!) στον αρχηγό των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας που κυβερνούσε αυτή η κυβέρνηση. Κι όμως! Η κυβέρνηση αυτή είχε τόσο θράσος που έλεγε ότι "δεν υπέπεσαν στην αντίληψή της" τέτοια φαινόμενα!

***

Αλήθεια, τι είναι χειρότερο; Ο κυνισμός του Κλίντον, που, σε ένα διάλειμμα των τρυφερών χαδιών προς το σκύλο του, ενημερώνει - παρόντος του σκύλου - το"περιούσιο" (σ.σ: κατά δήλωση της Ολμπράιτ) έθνος των ΗΠΑ ότι έχει τη σύμφωνη γνώμη των συμμάχων του (σ.σ: και της Ελλάδας δηλαδή) για να συνεχίσει να δολοφονεί, ή η υποκρισία του Σημίτη, που σε ένα διάλειμμα της ενασχόλησής του με την εκλογή νέου ΕΓ του ΠΑΣΟΚ (σ.σ: θα μπει ο Τσουκάτος ή δε θα μπει στο ΕΓ; Ιδού το μέγιστο θέμα!) εκφράζει, λέει, τη λύπη του για τα θύματα από όποια πλευρά κι αν βρίσκονται (!), και δηλώνει υπέρμαχος της ειρηνικής επίλυσης, αλλά "στη βάση των αποφάσεων του Ραμπουγιέ";

Ο κ. Σημίτης τα κατάφερε πάλι να συγχρονιστεί με τους "συμμάχους". Τη στιγμή που πάνω από τη Σερβία επικρατεί "χαλαζόπτωση" βομβών, στην Ελλάδα επικρατεί "χαλαζόπτωση" υποκρισίας. Μόνο που αυτή τη φορά η υποκρισία είναι βαμμένη στο αίμα...

***

Με άλλα λόγια, εκείνοι που υποκρίνονται ότι το ΝΑΤΟ και η ΕΕ μάς "διαφυλάσσουν" από τον επεκτατισμό της Αγκυρας, οι ίδιοι ομολογούν ότι είναι το ΝΑΤΟ και η ΕΕ, που συντηρούν τον κίνδυνο πολεμικής αναμέτρησης Ελλάδας - Τουρκίας.

Εκείνοι, που τον καιρό της ύπαρξης του σοσιαλιστικού στρατοπέδου μας έλεγαν ότι για να σωθούμε από την Τουρκία και τον πόλεμο πρέπει να είμαστε σε εμπόλεμη κατάσταση με τα υπόλοιπα - σοσιαλιστικά τότε - Βαλκάνια, τώρα, μας λένε ότι για να σωθούμε από την Τουρκία και τον πόλεμο, πρέπει να είμαστε σε εμπόλεμη κατάσταση με τη Σερβία.

Εκείνοι, που υποτίθεται ότι συμμετέχουν στον πόλεμο του Περσικού, ότι συνυπογράφουν το διαμελισμό της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας, ότι συνηγορούν στο βομβαρδισμό του Σεράγεβο, ότι στέλνουν στρατό σε Βοσνία και Αλβανία, ότι συμπράττουν στο έγκλημα κατά της Σερβίας, ότι - εν κατακλείδι - τα κάνουν όλα αυτά για να κρατήσουν μακριά τον πόλεμο από την Ελλάδα, είναι οι ίδιοι που με αυτή την πολιτική φέρνουν τον πόλεμο ακριβώς έξω από την πόρτα της Ελλάδας!

Είναι οι ίδιοι που ζητούν από τον ελληνικό λαό να δεχτεί ότι "δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα άλλο" (!), πέρα από το να βλέπουμε το CNN να... προαναγγέλλει πολεμική σύρραξη μεταξύ Ελλάδας - Τουρκίας, επειδή μετέχουμε στο ΝΑΤΟ!

"Οχι", λοιπόν στον πόλεμο. Και το πιο δυνατό, το πιο αποφασιστικό, το πιο ελπιδοφόρο "όχι" στον πόλεμο, είναι το "όχι" στο ΝΑΤΟ.

Ν. ΜΠ.