Χτες η Αννα Δαμιανίδη, χρονογράφος στα ΝΕΑ, γράφοντας για τις παγίδες στο εκπαιδευτικό σύστημα, σημείωνε: «Κάθε χρόνο, λες και τα ψάχνουν βρε παιδί μου αυτά τα θέματα, είναι σα να τα έχουν μελετήσει για να σε βάλουν να εκτεθείς με τις ιδέες σου σε διάφορους κινδύνους και να σε κόψουν με συνοπτικές διαδικασίες. Θυμάμαι τώρα εκείνο με τη λέξη "κοινωνισμός" που θα πει κομμουνισμός αλλά δεν έπρεπε να το γράψεις αυτό, έπρεπε να κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις».

Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει την Δαμιανίδη για κομμουνίστρια. Κανείς; Στην εποχή που ζούμε τέτοια κείμενα είναι σίγουρα κρυπτοκομμουνιστικά, τρανές αποδείξεις ότι τα «μιάσματα» είναι γύρω μας, παντού, το μικρόβιο έχει απλωθεί, πρέπει να αντιμετωπιστεί άμεσα. Ειδικά όταν αφορά στον ποιητικό λόγο.

Ευτυχώς, όμως, υπάρχουν κάτι καθηγητές Γιατρομανωλάκηδες (του γνωστού συγκροτήματος επίσης) που σπεύδουν αμέσως να αποκαταστήσουν τα πράγματα. Δε' πα' να 'γραψε ό,τι ήθελε ο Ρίτσος. Ο καθηγητής μπορεί να αποδείξει ότι στα ποιήματα είναι «κυρίαρχα τα μοτίβα της φθοράς και του θανάτου», αλλά γράφτηκαν έτσι που να μπορούν «να περάσουν μέσα από την τρύπα μιας στρεβλής κομματικής βελόνας!».

Να δεις που δεν τον είχαμε καταλάβει τον κρυπτοαστό Ρίτσο όταν έγραφε «το δειλινό διπλώνει την κόκκινη σημαία του / θα κοιμηθούμε πάλι με μια πέτρα ανάμεσα στα δόντια».

Δύσκολο θέμα, ας τ' αφήσουμε σ' αυτούς που μπορούν να διακρίνουν πίσω από τη λέξη «όσμωση» τα «ανελλήνιστα και χωρίς νόημα ελληνικά» του ΚΚΕ και του «Ριζοσπάστη». Ας κρατήσουμε απλά πράγματα για μας, πάντα απ' τον Ρίτσο: «Ο μπαρμπα Μήτσος είχε μια χαρά: τα παιδιά του είταν μέλη του Κόμματος. / Ο μπαρμπα Μήτσος είχε μια λύπη: δεν είταν μέλος του Κόμματος / Ο μπαρμπα Μήτσος δεν υπόγραψε δήλωση. Τον σκότωσαν».

Πάμε γι' άλλα λοιπόν:

Εχουν κάποιο λόγο που ανησυχούν οι αστοί; Κάτι λένε, έστω και αποσπασματικά ο καθένας από το πόστο του: Οτι γενικά αποδοκιμάζεται η πολιτική τους κι ότι αυτό μπορεί να εκφραστεί και στην κάλπη. Οτι οι πολιτικοί τους υπάλληλοι αντί να υπερασπίζονται την κοινή πολιτική τους, καταφεύγουν σε καυγάδες που γίνονται ορατοί ως κοροϊδία από τους ψηφοφόρους. Οτι την ίδια ώρα στέκονται όλοι σαν τις κότες μπροστά στη Λέσχη Μπίλντερμπεργκ αφήνοντας το ΚΚΕ απέξω να διαδηλώνει και να δείχνει με το δάχτυλο έναν έναν αυτούς που έμπαιναν μέσα για να δώσουν διαπιστευτήρια και να πάρουν γραμμή. Οτι οι γελοιότητες Πάγκαλου αποκαλύπτουν εύκολα την υπερσυντηρητική αντίληψη ενός ολόκληρου χώρου, που ποτέ δεν ξεχνά τη χαροτρομάρα που πήρε από τον ένοπλο λαό. Κι ότι ο Πάγκαλος εκτίθεται διπλά όταν με το δικό του σφυρί βαράει - επιχειρεί να βαρέσει - και ο Καρατζαφέρης, την ώρα που επιλέγει ως παράδειγμα το ιστορικό αρχείο του ΚΚΕ.

Το κακό - για τους αστούς κακό - γίνεται μεγαλύτερο όταν και η έσχατη εφεδρεία τους, οι οπορτουνιστές, επιλέγουν την ίδια μέρα με τον Πάγκαλο και τον Καρατζαφέρη να αναφερθούν στο ίδιο θέμα, την ιστορία του ΚΚΕ. Και μιλάνε για «ξεσκόνισμα στα λάβαρα» χωρίς να τους περνάει απ' το μυαλό ότι αναφέρονται σε σημαίες που είναι τιμή να τις κρατάς ψηλά, τόσο γιατί είναι η σκυτάλη που σου εμπιστεύτηκαν μαχητές που ποτέ δε δούλωσαν, όσο και γιατί το χρώμα - αίμα πάνω τους είναι ξανά και ξανά ποτισμένο απ' τους επόμενους.

Το ωραίο είναι ότι επαίρονται όλοι αυτοί πως είναι «η αριστερά που δεν την έχει στο τσεπάκι του κανείς». Ενώ στη διπλανή στήλη ένας ακόμα απ' αυτούς δηλώνει ήδη ότι είναι από καιρό ΠΑΣΟΚ!

Τι μικρός που 'ναι αυτός ο κόσμος...

Είναι πλεονέκτημα, βέβαια, ότι είναι μικρός ο κόσμος, γιατί δε χρειάζεται πολύς κόπος να δείξεις στο διπλανό σου ότι η κοσμοπολίτισσα Ρεπούση του ΣΥΝ που την υπερασπίζεται ο Καρτερός, επίσης του ΣΥΝ, και η κοσμοπολίτισσα Γιαννάκου της ΝΔ που την υπερασπίζεται ο Καραμανλής, αλλά και η «ΑΡ.ΣΥ» των πανεπιστημιακών του ΣΥΝ, όλοι μαζί, με μια έννοια, κυλούν στο ίδιο ιδεολογικό ρεύμα... Εκείνο το ρεύμα που βγάζει μπιμπίκια και μόνο στην υποψία ότι οι ιδέες της κοινωνικής απελευθέρωσης μπορούν να επικρατήσουν.

Καταλαβαίνεις τώρα, γιατί οι αστοί ανησυχούν με τους δικούς τους που δε δίνουν ευθέως τη μάχη να υπερασπιστούν την ενιαία πολιτική - ιδεολογική πλατφόρμα τους;