Του 'χε βγάλει και όνομα. Το φώναζε «κικιρή» από το συνήθειο που είχε να κλέβει τη... δουλιά και τη βραχνάδα του κόκορα κάθε που σήμανε το εγερτήριο. Ενα άσπρο εμαγιέ ρολόι, με δείκτες από εκείνους που φωσφορίζουν στο σκοτάδι, για να μπορείς ακόμα και με το μισάνοιχτο, αγουροξυπνημένο βλέμμα σου να ψηλαφίζεις την ώρα, μήπως και χάσεις κανένα λεπτό από το μεροκάματο. Σαράντα εφτά χρόνια καρφωμένο στις έξι παρά τέταρτο, κληρονομιά του πατέρα, οικοδόμος κι εκείνος στο επάγγελμα. Μόνο στις αργίες ξεχνούσε το συνήθειό του και δε χτύπαγε. Και στις απεργίες. Γιατί όπως έλεγε και ο μπάρμπα Μήτσος στο εργοτάξιο, «κάθε που ο εργάτης υπερασπίζεται το ταξικό του συμφέρον, όλα τα ρολόγια σταματάνε. Μόνο αυτό της Ιστορίας πάει μπροστά».

Στις απεργίες λοιπόν το 'κλεινε στο συρτάρι. Σηκωνόταν με το πάσο του, έπινε το βαρύγλυκό του και το 'κοβε για το καφενείο της γειτονιάς. Το μεσημέρι γύριζε σπίτι. Το ζεστό φαΐ τού φαινόταν βάλσαμο. Στα εξήντα οχτώ, του 'χε πρηστεί ο ουρανίσκος να αναμασά τα κουκούτσια της ελιάς και το ξεροκόμματο την ώρα του κολατσιού, μέσα σε σαματά, φωνές, σκόνες και καδρόνια. Βούταγε το κουτάλι μια στο πιάτο και ύστερα γεμάτο μέχρι το χείλος το 'χωνε στο στόμα κι ας άχνιζε. Αρκεί που ήταν ζεστό. Το απόγευμα, μετά τη σιέστα, στα εγγόνια. Υστερα πάλι σπίτι, ή στον καφενέ με φίλους, μέχρι να βαρεθεί η ψυχή του. Και λίγο πριν τις έντεκα, ο «κικιρής» έβγαινε από το συρτάρι, κόρδωνε τους δείκτες του να ξεπιαστεί, πρόβαρε το πρωινό του καθήκον.

Ο μπάρμπα Μήτσος του 'λεγε πως ο καφενές, τα εγγόνια και το ζεστό φαί δεν είναι για τις απεργίες. «Στη δουλιά δεν πας, και καλά κάνεις. Βγαίνεις όμως από το σπίτι το πρωί και κατηφορίζεις δεξιά στον καφενέ, αντί να πάρεις το δρόμο αριστερά, στο συνδικάτο και τη συγκέντρωση. Σκέψου, πως πάνω από δέκα χρόνια τώρα, σου 'βγαινε να 'χεις σύνταξη και ώρες να την ξοδεύεις. Εφτασες εβδομήντα και κρέμεσαι ακόμα στο γιαπί δίχως να ξέρεις αν θα βραδιαστείς στο σπίτι σου ή σακάτης στο νοσοκομείο. Σκέψου κι αυτούς που έρχονται, δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Βλέπεις; Το ταξικό σου συμφέρον σε θέλει να φωνάζεις εσύ πρώτος απ' όλους και για όλους...». Κουνούσε το κεφάλι συγκαταβατικά, ύστερα σκέφτονταν εκείνες τις μικρές γλύκες που στερήθηκε - εργάτης ακόμα, κοντά στα εβδομήντα... - και το πρωί της απεργίας τα πόδια, μόνα τους ξανά, πήγαιναν το δρόμο δεξιά.

Μέρα απεργίας και ο «κικιρής» μπάστακας στο κομοδίνο, βραχνοκόκορας στις πέντε το ξημέρωμα. Κάμποσες ώρες πριν, σήκωνε με τα χέρια του τον μπάρμπα Μήτσο από το υπόγειο της οικοδομής, μην μπορώντας κι ο ίδιος να καταλάβει, πως το κορμί ενός συνομηλίκου του δε μοιράστηκε στα δέκα, πέφτοντας από εννιά μέτρα ύψος. Με κινήσεις αργές, πέρασε το πλατύσκαλο και έστριψε αριστερά στο δρόμο...