«Δεν υπάρχει ένα όριο ξεφτίλας κάτω από το οποίο ένας δημόσιος άντρας δεν μπορεί να κατέβει;».

(Θ. Πάγκαλος, 14/11/2004)

*

Δεν θα απαντήσουμε στην απορία του Πάγκαλου. Αλλά θα υπενθυμίσουμε μερικές υποθέσεις που έλαβαν χώρα επί υπουργίας του Πάγκαλου στο ΥΠΕΞ.

• Συμφωνία Μαδρίτης (σ.σ.: εκεί αναγνωρίστηκαν «νόμιμα και ζωτικά» συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο).
• Υπόθεση Οτσαλάν (σ.σ.: εκεί ο Πάγκαλος καταγραφόταν στα έγγραφα της ΕΥΠ ως ο «μεγάλος τραγουδιστής», που προΐστατο ενώ δίνονταν οι εντολές στον Καλεντερίδη να πετάξει έξω από την πρεσβεία τον Οτσαλάν με τη φράση: «Σάββα παιδί μου πέτα τον έξω»).
• Υπόθεση των Ιμίων (σ.σ.: εκεί που, όπως έλεγε, η σημαία δε θα έφευγε...).

Στα παραπάνω προσθέστε και άλλες μικρότερες υποθέσεις, από το «συγγνώμη» στους Γερμανούς και τις ύβρεις κατά των πνευματικών ανθρώπων, που διαμαρτύρονταν για την υπόθεση Οτσαλάν, ότι ήταν «κουραμπιέδες και κουραδόμαγκες», μέχρι τις δικαστικές κινήσεις του Πάγκαλου κατά δημοσιογράφων με την κατηγορία της «κατασκοπίας» (!) για δημοσιεύματα που δεν του άρεσαν ή την αγωγή του κατά του «Ρ» - που κρίθηκε «νομικώς αβάσιμη» από τα δικαστήρια το 1999 - με την οποία ζητούσε αποζημίωση 100 εκατομμύρια για «ηθική βλάβη» (σ.σ.: κατά τα λοιπά ο Πάγκαλος δεν λύνει τις διαφορές του στα δικαστήρια)...

*

Κατόπιν όλων αυτών, νομίζουμε ότι μπορεί ο αναγνώστης να εξάγει μόνος του το συμπέρασμα, για το αν υπάρχουν όρια στην ξεφτίλα ορισμένων.