Θα σταθώ σε κάποιες απόψεις συντρόφων και φίλων που έτυχε να διαβάσω στην εφημερίδα μας στα πλαίσια του Διαλόγου για το 19ο Συνέδριο του Κόμματός μας.

Με μεγάλη έκπληξη διαπιστώνω ότι μια σειρά συντρόφων μας δεν έχουν ξεκαθαρίσει στο μυαλό τους ακόμα ότι ο δρόμος που θα διαβεί η εργατική τάξη μέχρι την τελική νίκη δεν θα είναι ειρηνικός. Μας διακατέχουν δηλαδή οι λεγόμενες «κοινοβουλευτικές αυταπάτες». Για να γίνω πιο συγκεκριμένος λοιπόν διάβασα πριν λίγες μέρες κάποιο άρθρο συντρόφου μέλους του Κόμματος που στην προσπάθειά του να κατευνάσει την απογοήτευσή του από το εκλογικό αποτέλεσμα βάλθηκε να μας πείσει ότι ο λαός απομακρύνθηκε από το ΚΚΕ επειδή είναι λέει απαιτητικός από αυτό και επειδή το Κόμμα μας δεν ηγείται μιας προσπάθειας για τη δημιουργία του «νέου ΕΑΜ» που στις γραμμές του θα έχει κάθε λογής πικραμένο και όχι όσους πιστεύουν στη σοσιαλιστική προοπτική, αλλά ορίζει τη λαϊκή συμμαχία ως συμμαχία των ΠΑΜΕ - ΠΑΣΥ - ΠΑΣΕΒΕ - ΜΑΣ - ΟΓΕ δηλαδή των μελών του Κόμματος.

Δηλαδή αν κατάλαβα καλά κάποιοι φίλοι αλλά και κάποια μέλη του Κόμματός μας ψήφισαν ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ ή ΣΥΡΙΖΑ ή δεν ξέρω και εγώ τι άλλο, επειδή είναι απαιτητικοί από το ΚΚΕ και αυτήν την απαίτησή τους την εκδήλωσαν δίνοντας ψήφο στα κόμματα της Αστικής τάξης. Και κάτι ακόμα. Μήπως οι τεράστιες απεργιακές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ απαρτίζονταν από τα μέλη του KKE;

Ε, όχι. Το κακό εκλογικό αποτέλεσμα ήρθε γιατί μεγάλο μέρος της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων της χώρας μας στις συνθήκες της βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης περίμεναν την άμεση λύση και μάλιστα χωρίς αγώνες και χωρίς θυσίες, περίμεναν και περιμένουν το Μεσσία που θα τους σώσει από την καταστροφή, γιατί ακόμα και εμείς οι ίδιοι μέσα και γύρω από το ΚΚΕ χρόνια τώρα δεν δώσαμε ξεκάθαρα στην εργατική τάξη και το λαό να καταλάβει ότι ο μόνος δρόμος για το Σοσιαλισμό περνάει μέσα από την επαναστατική διαδικασία, την ολική σύγκρουση με την αστική τάξη και τους πολιτικούς εκφραστές της και όχι μέσα από τα αστικά κοινοβούλια και τις μικρές ή μεγάλες κοινοβουλευτικές επιτυχίες. Ποτέ άλλωστε το εκλογικό ποσοστό στις αστικές εκλογές δεν πρέπει να λαμβάνεται ως κριτήριο ορθότητας της πολιτικής του ΚΚΕ.

Ας πάμε λοιπόν λίγο στη σφαίρα της φαντασίας και ας υποθέσουμε ότι το ΚΚΕ με όμορφα λόγια, γλυκά πρόσωπα και υποσχέσεις κατορθώνει στις επόμενες εκλογές να πείσει το λαό και να πάρει 45%. Την επόμενη η σ. Αλέκα αναλαμβάνει πρωθυπουργός βάζει και τον σ. Παπαδόπουλο υπουργό Οικονομικών που τα ξέρει καλά και πιάνουν δουλειά να εφαρμόσουν το Πρόγραμμα του Κόμματος. Δωρεάν παροχές Υγείας για το λαό, φάρμακα, αξιοπρεπείς συντάξεις, παιδεία, θαλλάσσιες και άλλες μεταφορές φθηνές για το λαό κλπ κλπ. Και ξαφνικά οι φαρμακοβιομήχανοι δεν πουλάνε, οι εφοπλιστές δένουν τα πλοία, η ΔΕΗ κόβει το ρεύμα, οι σουπερμαρκετάδες κλείνουν τις αποθήκες τροφίμων, οι τραπεζίτες κλειδώνουν τα χρηματοκιβώτια... Τι γίνεται τότε. Ποιος θα δώσει λύση σε αυτό το ενδεχόμενο; Μα ποιος άλλος. Οι ναυτεργάτες θα λύσουν τους κάβους, οι εργάτες στο φάρμακο θα τροφοδοτήσουν τα Νοσοκομεία, οι αποθηκάριοι των σουπερμάρκετ θα σπάσουν τις κλειδαριές και θα δώσουν τα τρόφιμα στο λαό, οι εργαζόμενοι στη ΔΕΗ θα δώσουν ρεύμα σε όλους, ο λαός της Χαλκιδικής θα πετάξει στη θάλασσα τους χρυσοθήρες και θα πάρει πίσω τη γη του κλπ. κλπ.

Αλλά όλα αυτά προυποθέτουν την οργάνωση των εργαζομένων στα ταξικά σωματεία, το ανεβασμένο επίπεδο ταξικής συνείδησης και πάνω από όλα την απόφαση του λαου να δώσει μάχη με τους μηχανισμούς της αστικής εξουσίας και καταστολής, μια μάχη σκληρή και σίγουρα όχι αναίμακτη.

Είναι έτοιμη σήμερα η εργατική τάξη και ο λαός για κάτι τέτοιο; Εάν όχι, τότε η όποια κοινοβουλευτική πλειοψηφία είναι άχρηστη και επικίνδυνη και θα οδηγήσει σε τεράστιες απώλειες ή στο συμβιβασμό και την αστική διαχείριση.

Εάν ναι, τότε η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της ξέρουν το δρόμο να πάρουν την εξουσία και δεν χρειάζονται την έγκριση από τους αστούς.

Η παγκόσμια πείρα έδειξε με τον πιο σκληρό τρόπο σε μας τους κομμουνιστές, ότι κομμουνιστικά κόμματα με τεράστια εκλογικά ποσοστά εξαφανίστηκαν σε ελάχιστο χρόνο, ακριβώς γιατί εγκατέλειψαν τις επαναστατικές αρχές του Μαρξισμού - Λενινισμού, υπέστειλαν τη σημαία της Επανάστασης, συμβιβάστηκαν στη λογική της διαχείρισης και των σταδίων περάσματος στο Σοσιαλισμό και τελικά έγιναν όργανα του Κεφαλαίου.

Οσο για το έπος του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ η πείρα του ηρωικού αγώνα έδειξε πόσο σημαντικό είναι να έχεις για στόχο ακριβώς αυτό δηλαδή την κατάκτηση της λαϊκής εξουσίας και το πέρασμα στο Σοσιαλισμό. Αυτός ο τελικός στόχος δεν ήταν καθαρός στις τάξεις του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ αλλά και του Κόμματός μας εκείνη την περίοδο, με τη γνωστή σε όλους μας κατάληξη.

Με όλα τούτα δεν θέλω να ξορκίσω τα λάθη και τις αδυναμίες της ΚΕ του ΚΚΕ. Ομως νιώθω για πρώτη φορά εδώ και αρκετά χρόνια ότι η ΚΕ κάνει μια πολύ μεγάλη προσπάθεια να ξεπεράσει τις λαθεμένες αντιλήψεις που κατά καιρούς επικράτησαν μέσα στο Κόμμα μας. Θα μπορούσα να πω πάνω σε αυτό πάρα πολλά και από τη μεγάλη πείρα μου στην ΚΝΕ της δεκαετίας '76-'85 αλλά νομίζω δεν είναι η κατάλληλη στιγμή. Το ΚΚΕ, όπως αναφέρει η ΚΕ, στον Πρόλογο των Θέσεων έρχεται από μακριά και θα πάει ακόμα μακρύτερα, μέχρι την τελική νίκη.

Ηρθε η ώρα να μιλήσουμε ξεκάθαρα στην εργατική τάξη και το λαό, να πούμε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη και ας γίνουμε δυσάρεστοι σε κάποιους, πάντα όμως με βαθιά δημόσια αυτοκριτική και κριτική, κάτι που ομολογώ ότι γίνεται από την ΚΕ και με κάνει ιδιαίτερα χαρούμενο.

Αυτό θα είναι η παρακαταθήκη του Κόμματός μας για το μέλλον και τους αγώνες που έρχονται και πιστέψτε με θα είναι πολύ σκληροί.

Ηρθε η ώρα να καταλάβουμε ότι ο δρόμος της ταξικής πάλης περνάει πρώτα από όλα από τα εργοστάσια και τους άλλους τόπους δουλειάς, εκεί που αναπνέει η εργατική τάξη και όχι από τους αστικούς κοινοβουλευτικούς θεσμούς. Γιατί όταν θα έρθει η ώρα να πάρεις πίσω τα μέσα παραγωγής που σου ανήκουν αυτό δεν θα γίνει με Επερώτηση στη Βουλή αλλά με την επιβολή της Δικτατορίας του Προλεταριάτου ό,τι αυτό και αν σημαίνει.

ΖΗΤΩ ΤΟ 19ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΚΚΕ!