A. Στα περισσότερα σημεία του κειμένου, γίνεται αναφορά στην ταξική πάλη χωρίς να αναδεικνύουμε ολοκληρωμένα τις πλευρές της σε οικονομικό, ιδεολογικό και πολιτικό επίπεδο και τα καθήκοντα που απορρέουν για κάθε ένα, αλλά και σαν σύνολο διαλεκτικά δεμένα.

Ειδικά για να φτάσει η εργατική τάξη με τους συμμάχους της να προβάλλει διεκδικήσεις σε πολιτικό επίπεδο, δηλαδή εξουσίας, προϋποθέτει μια ωριμότητα ιδεολογική και συνείδηση του ρόλου της, κάτι που κατακτιέται μέσα από τους καθημερινούς αγώνες και με τη δική μας καθοδήγηση. Αυτό που αναφέρει ως όξυνση των κοινωνικών αντιθέσεων, δηλαδή η ραγδαία φτωχοποίηση μεγάλου μέρους του πληθυσμού και απώλεια της ικανότητας κάλυψης βασικών-ζωτικών αγαθών, δεν οδηγεί νομοτελειακά σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης (1-2).

Και κατά την προεκλογική περίοδο, η εκτίμηση σε σχέση με τα όρια του οικονομικού αγώνα (3), (τα όρια όντως μετατέθηκαν πολύ πίσω από τις ανάγκες) πολλές φορές μεταφέρθηκε προς τον κόσμο με μια αίσθηση ματαιότητας κάθε οικονομικού αγώνα.

Το να εφορμήσουν οι ανώριμες σήμερα μάζες (η «εύκολη λεία» σελ. 16) κατ' ευθείαν για την πολιτική εξουσία, είναι εφικτό μόνο στη σφαίρα της φαντασίας και όχι στην πραγματικότητα που έχει συγκεκριμένες νομοτέλειες. Σε πόσες πρώτες απόπειρες συγκρότησης λαϊκών επιτροπών με αφορμή κατ' αρχήν τα χαράτσια δε θέσαμε εξαρχής στον κόσμο το θέμα λαϊκής εξουσίας λαϊκής οικονομίας ως στόχο πάλης, για να προσγειωθούμε στη συνέχεια οργανώνοντας πιο πρακτικά θέματα σε όσες επιτροπές τελικά λειτουργούν; Είχαμε εκτιμήσει ότι μπορούσε να είναι πολιτικός ο στόχος πάλης από την αρχή ενός αγώνα με αφετηρία οικονομική;

B. Η αναγκαιότητα σύγκρουσης εφ' όλης της ύλης πόσο τελικά μπορεί να αποτελέσει εξαρχής πλαίσιο ευρύτερων συσπειρώσεων; (4)

Στις μελλοντικές συγκρούσεις για θέματα όπως η συνεχώς αυξανόμενη ανεργία και η ανέχεια, η διαχείριση του νερού και της ενέργειας, οι «επενδύσεις» (π.χ. Χαλκιδική, παραλιακό μέτωπο), θα υπάρξει δραστηριοποίηση κόσμου χωρίς προηγούμενη πολιτική πείρα κάτω από την πίεση πρώτα απ' όλα της ίδιας τους της ανάγκης για επιβίωση. Στους στόχους πάλης των συσπειρώσεων εκτιμούμε ότι πρέπει να περιλαμβάνεται ο στρατηγικός μας στόχο;

Για το πώς αναπτύσσουμε τη δουλειά μας μέσα σε τέτοιους αγώνες, στοχεύοντας στην απόκτηση πολιτικής πείρας και γενίκευσή της, στην κλιμάκωση του αγώνα και των διεκδικήσεων φτάνοντας και σε καθαρά πολιτικά αιτήματα, είναι μεγάλη η πείρα του κόμματος από τα 95 χρόνια ιστορίας του.

Ας μη μείνουμε με το στρατηγικό στόχο στο «χέρι» αφήνοντας την πλειοψηφία του λαού έρμαιο σε ρεφορμιστικές λογικές και «εύκολη λεία». Ας μιλήσουμε ξεκάθαρα και για την τακτική μας σήμερα, ας συζητήσουμε επί της ουσίας για τις κινήσεις τακτικής και την οριοθέτησή τους ώστε να μην έχουμε αριστερο-δέξιους εκτροχιασμούς στο όνομά της. Ακόμα και στο Δοκίμιο Ιστορίας (Β') η κριτική αποτίμηση τής ως τώρα ιστορίας του κόμματος δεν είχε στον κορμό της μεθοδολογίας της, αυτή τη διάκριση (στρατηγική - τακτική) σε κάθε ιστορική στιγμή.

Γ. Μήπως είναι αντιφατική η εκτίμηση (5) για την ενδιάμεση θέση, με τις εξαρτήσεις από ΗΠΑ και ΕΕ, σε συνδυασμό με τα οικονομικά δεδομένα; Ο Λένιν στον «Ιμπεριαλισμό» (σελ. 85) κάνει λόγο για τις «ποικίλες μορφές των εξαρτημένων χωρών, που πολιτικά τυπικά, είναι ανεξάρτητες, στην πράξη όμως είναι μπλεγμένες στα δίχτυα της χρηματιστικής και διπλωματικής εξάρτησης», και σελ. 64 στο ίδιο, που αναφέρεται στη χορήγηση δανείων με την εξασφάλιση παράλληλα εμπορικών συμφωνιών.

(6) Ηταν λοιπόν θέμα «αδυναμίας» στην άσκηση καπιταλιστικής εξουσίας;

Και σε άλλα σημεία (σελ. 6,7) δεν αναδεικνύουμε ολοκληρωμένα τα σχεδιασμένα βήματα για το ξεπούλημα που συντελείται, και την «πολιτική» πρόσδεση της χώρας στα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα. Δεν πρόκειται για «αδυναμία» αλλά για συνεχείς συνειδητές επιλογές από πολλά χρόνια πριν (ένταξη στην ΕΕ, Μάαστριχ...) και ίσως και πιο παλιά όταν κρίθηκε το θέμα της εξουσίας με την ήττα του ΔΣΕ.

Δ. Τέλος, θεωρώ ανεπαρκείς τις όποιες εξηγήσεις δόθηκαν για την αντικαπιταλιστική γραμμή συσπείρωσης. (7).

Ο Λένιν στο βιβλίο του για τον ιμπεριαλισμό αναφέρει (σελ. 88) πως: «είναι βολικοί οι απλουστευτικοί ορισμοί (όπως ιμπεριαλισμός το μονοπωλιακό στάδιο του καπιταλισμού) αλλά ανεπαρκείς όταν πρόκειται να συναγάγουμε ιδιαίτερα απ' αυτούς τα πιο ουσιαστικά γνωρίσματα του φαινομένου που έχουμε να καθορίσουμε».

• Θυμίζουν συνθηματολογία ΕΑΑΚ, ΣΕΚ.
• Προσωπικά δεν έχω πειστεί για την καθιέρωση μιας τέτοιας συνθηματολογίας, ούτε από το κείμενο ούτε και από την παρουσίαση που αναφέρθηκε ότι με τον όρο ιμπεριαλισμός πολύς κόσμος άλλα καταλαβαίνει (το ίδιο και με το σοσιαλισμό όμως...).
• Η λενινιστική προσέγγιση του ιμπεριαλισμού γίνεται με οικονομικούς όρους. Εξετάζει τη συγκέντρωση της παραγωγής και του κεφαλαίου με τη δημιουργία μονοπωλίων, τους «δεσμούς» του τραπεζικού κεφαλαίου με το βιομηχανικό και την πορεία της χρηματιστικής ολιγαρχίας, την εξαγωγή κεφαλαίων, την εξέλιξη της συγκρότησης των διεθνών μονοπωλιακών ενώσεων και το μοίρασμα του κόσμου. Στην κατεύθυνση αυτή θα μπορούσε να συμβάλει καθοριστικά το ΚΜΕ.

Σελ. 1: Η μεγάλη όξυνση των κοινωνικών αντιθέσεων θα οδηγήσει σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης...

• Σελ. 59: Περιλαμβάνει απότομη μαζική άνοδο της διάθεσης της εργατικής τάξης, της λαϊκής αμφισβήτησης, της τάσης εξέγερσης... καθοριστικός ο ρόλος της οργανωτικής και πολιτικής ετοιμότητας της... Το βάθεμα της οικονομικής κρίσης, η όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, που φτάνουν έως τις πολεμικές αναμετρήσεις, είναι δυνατό να δημιουργήσουν τέτοιες συνθήκες στην Ελλάδα.
• Σελ. 20: Αναδείχτηκαν τα όρια του συνδικαλιστικού αγώνα...
• Σελ. 60: Οι εργατικές και λαϊκές μάζες, μέσα από την πείρα της συμμετοχής τους στην οργάνωση της πάλης σε κατεύθυνση σύγκρουσης με τη στρατηγική του κεφαλαίου, θα πείθονται για την ανάγκη να πάρει η οργάνωσή τους χαρακτήρα εφ' όλης της ύλης και με όλες τις μορφές
• Σελ. 5: παραμένει σε ενδιάμεση θέση στη διεθνή ιμπεριαλιστική πυραμίδα, με εξαρτήσεις απ' τις ΗΠΑ και την ΕΕ. Στο εσωτερικό της Ευρωζώνης, η Ελλάδα αποτελεί τον πιο αδύναμο κρίκο, παραμένοντας σε βαθιά κρίση, με υστέρηση στη βιομηχανική παραγωγή, αρνητικό ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών και υψηλό δημόσιο χρέος
• Σελ. 12: Η μεγαλύτερη αδυναμία στην άσκηση της καπιταλιστικής εξουσίας ...Ετσι εκδηλώθηκε αδυναμία αποπληρωμής του δανείου... που οδήγησε σε δανεισμό από το μηχανισμό ΔΝΤ - ΕΕ.
• Σελ. 46: Η Λαϊκή Συμμαχία έχει σαφή αντιμονοπωλιακό αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό - αφού ο σύγχρονος καπιταλισμός είναι μονοπωλιακός - προωθεί τη ρήξη με τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, αντιστρατεύεται τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τη συμμετοχή σε αυτόν.