Οι θέσεις της ΚΕ, το σχέδιο προγράμματος και καταστατικού αντιστοιχούν πλήρως στις ανάγκες της εποχής μας. Επεξεργάζονται το δρόμο συγκέντρωσης δυνάμεων για την επανάσταση, βάζουν σα κύριο ζήτημα την προετοιμασία του υποκειμενικού παράγοντα σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης και MH για αυτό τίθεται και πιο οξυμένα το ζήτημα του πολέμου και η μετατροπή του από ιμπεριαλιστικό σε ταξικό πόλεμο για την κατάκτηση της εξουσίας.

Πρέπει να διευκρινιστεί αρχικά ότι

Από το 15 Συνέδριο και μετά η στρατηγική μας εμπλουτίστηκε με αποφάσεις των επόμενων συνεδρίων, ζήτημα το οποίο δεν «απαγορεύει» κανένα καταστατικό.

Στον προσυνεδριακό διάλογο επιχειρείται από συγκεκριμένες τοποθετήσεις, «εκλεπτυσμένα» ή ξεδιάντροπα, συνειδητά διαστρέβλωση των αποφάσεων του 15 Συνεδρίου και λαθροχειρία του μαρξισμού-λενινισμού.

Η πολιτική συμμαχιών είναι στενή λένε, κάνουν το Κόμμα σεχταριστικό, και αυτό υποτίθεται πως αποδεικνύεται από τα αρνητικό εκλογικό αποτέλεσμα. Πατάνε και σε αντικειμενικές αδυναμίες οι οποίες όμως δεν είναι αγωνία κανενός από τους διαφωνούντες πως θα ξεπεραστούν για να ενισχυθεί το Κόμμα, ακριβώς γιατί είναι ΔΙΑΦΩΝΙΕΣ ΟΥΣΙΑΣ πάνω στη στρατηγική. Μπαίνει το ζήτημα των συμμαχιών και υπάρχει η απορία πώς είναι δυνατόν να είναι η συμμαχία κοινωνική και να μην αφορά και άλλες πολιτικές δυνάμεις, πώς γίνεται το Κόμμα να παίρνει μια τέτοια απόφαση. Διανθισμένες μάλιστα και με τσιτάτα και φράσεις του Λένιν. Ασφαλώς δίνεται ολοκληρωμένη θεωρητική απάντηση στις θέσεις, πρέπει όμως να απαντήσουν. ΜΕ ΠΟΙΟ ΚΟΜΜΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΚΑΙ ΣΕ ΠΟΙΑ ΒΑΣΗ; Γιατί πίσω από τις λέξεις κρύβονται συγκεκριμένες δυνάμεις που θέλουν να επικαλεστούν και ακόμα και αν δεν τις επικαλεστούν, τη λογική τους τη βάζουν. Δεν είναι τυχαίο πως 7 μήνες μετά την μεγαλύτερη πίεση για συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, για συμμετοχή του Κόμματος σε κυβέρνηση αστικής διαχείρισης και μείωση του εκλογικού ποσοστού του Κόμματος υπάρχουν τέτοιες απόψεις. Οταν το Κόμμα έπαιρνε 8% και ΠΑΣΟΚ, ΝΔ μαζί 80% αναζητούσαμε να βρούμε αν η στρατηγική μας πατάει στο εκλογικό αποτέλεσμα και όχι στους αντικειμενικούς νόμους κίνησης της καπιταλιστικής οικονομίας; Είναι άλλο να προσπαθείς να λύσεις αδυναμίες για το πώς θα παρεμβαίνεις καλύτερα στην εργατική τάξη και άλλο αυτό.

Μήπως η πολιτική συμμαχία με κάποιο κόμμα μπορεί να επιταχύνει το αντικειμενικό της επαναστατικής κατάστασης και φταίει η στρατηγική μας που δεν έχει έρθει επαναστατική κατάσταση στην Ελλάδα τα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης;

Ισχυρίζονται ότι για να ενταχθεί κάποιος στη λαϊκή συμμαχία πρέπει να έχει ασπαστεί το πρόγραμμα του κόμματος. Ο απλός εργαζόμενος να έχει συμφωνήσει στο σοσιαλισμό, αλλιώς τάχα δεν μπορεί να κατέβει στο δρόμο μαζί μας. Αυτό το απαντά από μόνη της η πείρα των οργανώσεων, η δουλειά της ΚΝΕ και του Κόμματος στην εργατική τάξη. Είναι ανεδαφικό να λέγεται κάτι τέτοιο. Συνολικά το κόμμα παλεύει και ο «τελευταίος» εργάτης να ενταχθεί στις μαζικές διαδικασίες, να μπει στην πάλη, ανεξάρτητα από το τι έχει στο κεφάλι του με μοναδικό κριτήριο την ταξική του θέση και το αντικειμενικό του συμφέρον.

Το καταστατικό είναι από φύση του δεμένο με τη στρατηγική και εφόσον έχεις επαναστατική στρατηγική θα έχεις και επαναστατική οργάνωση, επαναστατικές αρχές λειτουργίας. Υπάρχουν απόψεις που προσπαθούν να κατοχυρώσουν την εμφάνιση και ύπαρξη τάσεων μέσα στο κόμμα,να απεμπολήσει δηλαδή το Κόμμα τις επαναστατικές αρχές λειτουργίας. Διαχωρίζουν την ηγεσία από τη βάση σαν δυο μονάδες που βρίσκονται σε διαρκή αντιπαράθεση. Μέσω του καταστατικού στοχεύουν την επαναστατική στρατηγική του Κόμματος γιατί ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΤΕΣ. Είναι χυδαία η προσπάθεια να μετατρέπει το κόμμα σε χυλό, επαναφέροντας ζητήματα που το επαναστατικό κίνημα τα έχει λύσει εδώ και 100 χρόνια.

Από την πείρα της δουλειάς μας υπάρχει αδυναμία σύνδεσης των στόχων πάλης για το σήμερα με το στρατηγικό στόχο. Γενικές τοποθετήσεις του στυλ ο καπιταλισμός δεν έχει τίποτα να δώσει, στο σοσιαλισμό θα λυθούν όλα γενικά ισχύουν αλλά αποτελούν τεράστια απλούστευση της στρατηγικής μας. Είναι ξεκάθαρο ότι αυτό που λέμε προετοιμασία του υποκειμενικού παράγοντα περνάει μέσα από τη συμμετοχή του κόσμου σε αγώνες, στα σωματεία στα συνδικάτα, στην επιτροπή αγώνα με άμεσα αιτήματα για την ανακούφιση της εργατικής τάξης. Τι είναι ο αγώνας για τη ΣΣΕ, για την προστασία των ανέργων, είναι στόχοι του σοσιαλισμού ή στόχοι για το σήμερα; Ερχεται σε αντίθεση αυτό με το ότι ολοκληρωμένη λύση δεν υπάρχει στον καπιταλισμό; ΟΧΙ, γιατί παλεύεις πραγματικά για την ανακούφιση της εργατικής τάξης, παλεύεις να συγκεντρώσεις δυνάμεις στην πάλη για το σοσιαλισμό και να πολιτικοποιηθεί όσο το δυνατόν περισσότερο αυτή η πάλη. Και όσον αφορά αυτά τα ζητήματα υπάρχει πείρα. Στους χώρους μας έχουμε κατακτήσεις, κάνουμε κινητοποιήσεις που αφορούν την ανακούφιση, κόσμος βγάζει συμπεράσματα. Γιατί λοιπόν να παλεύουμε για το βιβλίο, για τη σίτιση για τη στέγαση αφού ο καπιταλισμός δεν έχει να δώσει; Αλλιώς ας αναρωτηθούμε, γιατί το κόμμα καταθέτει προτάσεις νόμων πέρα από το να ξεσκεπάσει κλπ. Ο καπιταλισμός τα έχει φάει το ψωμιά του, αντικειμενικά δεν μπορεί να πάει πίσω σε προηγούμενο ιστορικά στάδιο. Στο δίλημμα μεταρρύθμιση ή επανάσταση απαντάμε επανάσταση ως μοναδική αντικειμενικά συμφέρουσα για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα λύση. Χωρίς ενδιάμεσα στάδια ή πολιτική συμμαχιών που θα τα βάζει από την πίσω πόρτα και συγκέντρωση δυνάμεων σε αυτή τη γραμμή.

Γραμμή επαναστατική που εκφράζει τα αντικειμενικά συμφέροντα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, ανεξάρτητα από τις προσωρινές διαθέσεις και τους συσχετισμούς.