Η μαζική δουλειά που απαιτείται σήμερα σε εργασιακούς χώρους και κλάδους απαιτεί σχέδιο, γνώση του γενικού επίπεδου συνείδησης των λαϊκών μαζών, αλλά και του επιμέρους επιπέδου, τις υπαρκτές διαφοροποιήσεις που υπάρχουν ανάμεσα σε εργαζόμενους διαφόρων κλάδων και τομέων της οικονομίας και της παραγωγής.

Τα πάντα θα πρέπει να υποτάσσονται σε αυτό που νομίζω εύστοχα προβάλλουμε: Στη συγκέντρωση δυνάμεων για την επανάσταση. Και δεν πρόκειται βέβαια για σύνθημα ή για κάποιο δόγμα αλλά για το μοναδικό, τον αποκλειστικό λόγο της ύπαρξης του ΚΚ. Η συγκέντρωση δυνάμεων γενικά, πολύ περισσότερο εάν αυτή κατανοείται και εφαρμόζεται για το μάζεμα και την απόσπαση ψήφων, για τη διαμόρφωση πλειοψηφιών είτε στα συνδικάτα είτε στις εκλογικές καταμετρήσεις, ακυρώνει, σε τελευταία ανάλυση, το λόγο της ύπαρξης οποιουδήποτε ΚΚ. Αποτελεί τον καλύτερο δρόμο για τη μετάπτωση σε λογικές και πρακτικές διαχείρισης των «προβλημάτων». Τα τέτοια παραδείγματα είναι πολλά, από τα παλιά κόμματα του λεγόμενου ευρωκομμουνισμού, μέχρι το ΑΚΕΛ στην Κύπρο. Στην καλύτερη περίπτωση τον διαβρώνει διαχρονικά, αφήνει τις λαϊκές μάζες έκθετες στα γυρίσματα των καιρών, στον οπορτουνισμό.

Οι διάφορες περί του αντιθέτου γνώμες, στο βαθμό που βρίσκουν έδαφος στις δυνάμεις μας, αντανακλούν, σε τελευταία ανάλυση, τις δικές μας αδυναμίες γύρω από τη στρατηγική και την εφαρμογή της. Εχω την απόλυτη βεβαιότητα ότι ορισμένες από αυτές τις γνώμες, στοχεύουν στην αλλοίωση και μετάλλαξη των χαρακτηριστικών του Κόμματος. Αλλωστε, ανοιχτά ή καλυμμένα προβάλλονται από ορισμένους που έχουν ξεκόψει από το Κόμμα και το πολεμούν εδώ και δεκαετίες, από τον κοινωνικο-ιδεολογικό περίγυρο του ΣΥΡΙΖΑ κ.ά. Ετσι, για παράδειγμα, ο σημερινός τσαρλατανισμός, κυρίως μικροαστικών στρωμάτων και αντιλήψεων, για την «ενότητα στο πρόβλημα» συνοδεύεται από «προβληματισμούς» για τα εκλογικά ποσοστά του Κόμματος.

Ενα καίριο ερώτημα αποτελεί το κατά πόσο αποφασιστικά βάλαμε τη στρατηγική μας, το κατά πόσο τη συνδέσαμε για να ανεβάσουμε τα αιτήματα και τους στόχους του ταξικού κινήματος και της λαϊκής πάλης όλα τα προηγούμενα χρόνια. Και αυτό δεν είναι αποτέλεσμα μόνο των Αποφάσεων των Συνεδρίων του Κόμματος.

Η επαναστατική διαδικασία για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό εξελίσσεται ενιαία, δεν μπορεί να σπάσει σε τμήματα, είναι λάθος η προσέγγιση των «σταδίων», ακόμη και αν αφορά σε απλουστεύσεις, διατυπώσεις ή σε ορισμούς που μπορεί και να προέρχονται από μεταφράσεις και λεκτικά αντιδάνεια στα Ελληνικά από άλλες γλώσσες. Σε κάθε περίπτωση, η λεγόμενη «θεωρία» των σταδίων, μέσα στην ιστορική διαδρομή, ουδέποτε απέκτησε έστω και τα στοιχειώδη συνεκτικά χαρακτηριστικά. Επομένως δεν αποτελεί θεωρία αλλά πολιτικό ιδεολόγημα, πιθανόν χρήσιμο για κάποιες παλιότερες καταστάσεις, αλλά ταυτόχρονα αποσπασμένο από την πραγματικότητα που οι κομμουνιστές θέλουν να διαμορφώσουν.

Αντίθετα, η κατάσταση που διαμόρφωσαν οι επαναστάτες, η κίνηση των λαϊκών μαζών, στη μεγάλη Κομμούνα του Παρισιού, έδωσε στον Κ. Μαρξ την ευκαιρία να συνδέσει, διαλεκτικά, τη Θεωρία με τη ζωή, δηλαδή με την επαναστατική διαδικασία. Με το γνωστό σε όλους εμάς: «Να ποια είναι η δικτατορία του Προλεταριάτου»! Ούτε στιγμή δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι αυτό αποτέλεσε τη βάση εκκίνησης των κομμουνιστών.