Μεταρρύθμιση ή επανάσταση; Στο ερώτημα αυτό έχουν απαντήσει οι κομμουνιστές από την εποχή ακόμη της συγγραφής του Κομμουνιστικού Μανιφέστου και η απάντηση είναι επανάσταση.

Το ερώτημα αυτό έχει απαντηθεί επίσης στην ιστορική πορεία της ταξικής πάλης πολλές φορές και πάντα η απάντηση ήταν ή θα έπρεπε να ήταν επανάσταση.

Αυτήν την απάντηση προσπαθούν να δώσουν και οι Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο αλλά δυστυχώς δεν το κατορθώνουν ούτε στο ελάχιστο.

Η αδυναμία βέβαια είναι απότοκος της επιμονής της ΚΕ να αγνοεί την πραγματικότητα, να αγνοεί τα ολοφάνερα.

Η πραγματικότητα είναι απλά τραγική. Βιώνουμε μια σε βάθος και χρόνια πριν σχεδιασμένη πρωτοφανή επίθεση σε κάθε ακόμη και στοιχειώδες εργασιακό και κοινωνικό δικαίωμα, ζούμε την ανοικτή πλέον βία της αστικής δικτατορίας χωρίς πλέον φύλλα συκής.

Η ζωή για την εργατική τάξη τα άλλα λαϊκά στρώματα γίνεται κάθε μέρα και εφιαλτικότερη και η χώρα μας μετατρέπεται ολοένα και πιο φανερά σε μισοαποικία.

Παρ' όλα αυτά παρά την πρωτοφανή ένταση της κτηνωδίας του συστήματος η συσπείρωση γύρω από το Κόμμα δεν αυξάνει, η επιρροή του δε διευρύνεται, τα μέτωπα πάλης κάνουν βήμα σημειωτόν και έχουμε οπισθοχωρήσεις, απογοητεύσεις, αποστρατεύσεις, γιατί;

Οι απαντήσεις είναι απλές:

1. αριστερίστικη απόκλιση

2. εγκατάλειψη βασικών κοσμοθεωρητικών αρχών και πρωτίστως των λενινιστικών αρχών.

Και όλα αυτά συνοδευόμενα από την υιοθέτηση ρευμάτων και αντιλήψεων αριστερίστικης απόκλισης που ιστορικά έχουν καταδικαστεί από ΚΚ πολλών χωρών.

Πρώτα και κύρια από το Κόμμα των μπολσεβίκων π.χ. το ρεύμα των οτζοβιστών που απέρριπτε τις πολιτικές συμμαχίες ή το ρεύμα των μπορντιγκιστών στο Ιταλικό ΚΚ.

Που οι απόψεις του ηττήθηκαν στο ιστορικό συνέδριο της Λιόν που καθοδηγούσε ο Αντόνιο Γκράμσι, τον οποίο σημειωτέων ο Λένιν εκτιμούσε βαθύτατα σε πολιτικό επίπεδο και τέλος τις απόψεις των Γερμανών αριστερών κομμουνιστών τις οποίες κριτικάρει έντονα ο Λένιν στον «αριστερισμό».

Εχουμε φτάσει δυστυχώς στο σημείο θέσεις τροτσκιστικές του μεσοπολέμου να αποτελούν σήμερα θέσεις μας με κορυφαίο παράδειγμα τη θέση περί αλληλεξάρτησης που ακυρώνει τις λενινιστικές αναλύσεις περί ιμπεριαλισμού αλλά επίσης ουσιαστικά διαγράφει και τη Μαρξιστική ανάλυση της πρόσθετης υπεραξίας.

Είναι λοιπόν η γραμμή, οι θέσεις, οι αντιλήψεις της ΚΕ που οδηγούν το Κόμμα στην ήττα, στην περιθωριοποίησή του.

Τα πράγματα πρέπει να λέγονται με το όνομά τους και ο «αριστερός» σεχταρισμός πρέπει να ηττηθεί στο Συνέδριο του Κόμματος. Και ήττα του σεχταρισμού σημαίνει: Διατήρηση του υπάρχοντος Προγράμματος του ΑΑΔΜ ως μεταβατικό Πρόγραμμα. Και παράλληλα η υπερψήφιση του προτεινόμενου ως τελικού προγράμματος.

Η ΚΕ επιχειρεί μια ταχυδακτυλουργία, προσπαθεί επίμονα να ταυτίσει τη συγκέντρωση δυνάμεων, με τη χρησιμοποίηση μεταβατικών συνθημάτων και στόχων, τους πολιτικούς ελιγμούς, τις συμμαχίες, με τον οπορτουνισμό.

Βέβαια οπορτουνισμός υπάρχει, αλλά στην ΚΕ και δεν είναι μόνο «αριστερός» αλλά και δεξιός, γιατί ο οπορτουνισμός είναι τελικά ενιαίο ρεύμα. Η ΚΕ προσπαθεί κάθε αντίθετη άποψη να βαφτίζεται οπορτουνιστική.

Ας θυμηθούμε τον Λένιν από τον «αριστερισμό»: «Είναι εκπληκτικό πώς με παρόμοιες αντιλήψεις οι "αριστεροί" δεν καταδικάζουν απερίφραστα τον Μπολσεβικισμό; Γιατί δεν είναι δυνατόν οι Γερμανοί αριστεροί να μην ξέρουν ότι όλη η ιστορία του Μπολσεβικισμού και πριν και ύστερα από την επανάσταση του Οκτώβρη είναι γεμάτη από περιπτώσεις ελιγμών, συνεννοήσεων, συμβιβασμών με άλλα κόμματα χωρίς να εξαιρούνται και τα αστικά κόμματα».

Και παρακάτω «μπορείς να νικήσεις έναν πιο ισχυρό αντίπαλο μόνο με την πιο μεγάλη ένταση των δυνάμεων και με τον όρο ότι θα χρησιμοποιήσεις με υποχρεωτικά επιμελημένο, φροντισμένο, προσεκτικό και επιδέξιο τρόπο την πιο παραμικρή σχισμάδα ανάμεσα στους αντιπάλους, την κάθε αντίθεση συμφερόντων ανάμεσα στην αστική τάξη των διαφόρων χωρών, ανάμεσα στις διάφορες ομάδες ή κατηγορίες της αστικής τάξης στο εσωτερικό κάθε χώρας, όπως επίσης και την παραμικρή δυνατότητα να αποκτήσεις ένα μαζικό σύμμαχο ας είναι και προσωρινός, ταλαντευόμενος, ασταθής, όχι σίγουρος και με όρους. Οποιος δεν το κατάλαβε αυτό δεν κατάλαβε ούτε κουκούτσι από τον μαρξισμό και από τον επιστημονικό σύγχρονο σοσιαλισμό γενικά».

Μπορεί εδώ κάθε σύντροφος ή συντρόφισσα να αντιπαραβάλει τις θέσεις αυτές του Λένιν με τις απόψεις της ΚΕ που απορρίπτει τις συμμαχίες σε πολιτικό επίπεδο γιατί είναι θνησιγενείς.

Η ΚΕ επίμονα διακηρύσσει ακόμη πως ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό, που σωστά ορίζεται ως ανώριμος κομμουνισμός, δεν υπάρχει ενδιάμεση κοινωνία επιδιώκοντας να ξορκίσει έτσι τις αντιιμπεριαλιστικές και αντιμονοπωλιακές κυβερνήσεις που προβλέπονται από το ισχύον πρόγραμμα και να αποκρούσει ακόμη την αναγκαιότητα κοινωνικού και πολιτικού μετώπου.

Μα όλη, σύντροφοι, η εμπειρία του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος φωνάζει για την αναγκαιότητα των συμμαχιών ακόμη και συμμαχικών κυβερνήσεων.

Να μην ξεχνάμε ότι η πρώτη σοβιετική κυβέρνηση ήταν συμμαχική με την συμμετοχή των αριστερών εσέρων και δεν έφταιγαν οι μπολσεβίκοι που έπαψε στην πορεία να είναι συμμαχική.

Ας θυμηθούμε τις συμμαχικές κυβερνήσεις στην Τσεχία, τη Βουλγαρία, την Πολωνία, τη ΛΔ Γερμανίας που μετεξελίχθηκαν σε κυβερνήσεις της εργατικής τάξης. Αλλά ας θυμηθούμε και την εμπειρία της Κούβας σε αυτά τα ζητήματα όπου αρχικά μετά τη νίκη της επανάστασης σχηματίστηκε κυβέρνηση με συμμετοχή ακόμη και αστών πολιτικών.

Εδώ θα ήθελα να θέσω και μια σειρά ερωτήματα:

1. Είναι οπορτουνιστικό το ΚΚ Βενεζουέλας και στη χώρα αυτή υπάρχει διαχείριση του καπιταλισμού από την κυβέρνηση που το αδελφό κόμμα μετέχει; Τότε γιατί το μένος της διεθνούς αστικής τάξης, οι απόπειρες πραξικοπήματος κλπ;

2. Μήπως η κυβέρνηση της λαϊκής ενότητας στη Χιλή με τη συμμετοχή του εκεί ΚΚ διαχειριζόταν τον καπιταλισμό; Τότε γιατί το πραξικόπημα; γιατί οι σφαγές των αριστερών; Ναι των αριστερών.

Μήπως ο Λένιν ήθελε να διαχειριστεί τον καπιταλισμό όταν στο άρθρο του «Τα άμεσα καθήκοντα της Σοβιετικής εξουσίας» εξηγούσε πως δεν μπορούμε άμεσα να εισάγουμε το σοσιαλισμό;

Τα αποτελέσματα, σύντροφοι, από την απομάκρυνση από τις αρχές τα βλέπουμε γύρω μας: εκλογική συντριβή, ταύτιση ΠΑΜΕ - ΠΑΣΥ - ΠΑΣΕΒΕ με το Κόμμα, προσπάθεια δημιουργίας κοινωνικού μετώπου χωρίς πολιτικό σκέλος (εδώ πρόκειται όχι μόνο για άρνηση της διαλεκτικής λογικής αλλά και της κοινής λογικής), απαίτηση από τους όποιους συμμάχους να συμφωνούν με το στρατηγικό στόχο μας. Δηλαδή στα σοβαρά λέγεται ότι τα όποια συμμαχικά πολιτικά κόμματα εμφανισθούν θα είναι και αυτά κομμουνιστικά κόμματα.

Εδώ να σημειώσουμε ότι τα όσα καινούργια διαβάσαμε ότι το Πρόγραμμα της λαϊκής εξουσίας και οικονομίας δεν είναι το τελικό Πρόγραμμα του Κόμματος στερούνται κάθε πειθούς, επειδή επανειλημμένα έχει τονισθεί πως αναφερόμαστε στο σοσιαλισμό με τους όρους λαϊκή οικονομία και εξουσία.

Συμπερασματικά είναι όρος επιβίωσης του Κόμματος της εργατικής τάξης η αλλαγή πορείας.

Τώρα η ευθύνη βαραίνει τους συνέδρους.