Συμφωνώ με το κείμενο των θέσεων, το πρόγραμμα και το σχέδιο του καταστατικού. Πιστεύω ότι απεικονίζει πράγματι μια διαδικασία ωρίμανσης του Κόμματος, αλλά ταυτόχρονα αναδεικνύει τις αυξημένες απαιτήσεις που προκύπτουν από τις σύγχρονες οικονομικές και πολιτικές συνθήκες.

Ετσι, διαβάζοντας το κείμενο προσπάθησα να σκεφτώ τις θέσεις σε σχέση με τη δική μου πείρα και καταθέτω εδώ κάποιες επιμέρους σκέψεις.

Πρώτα από όλα με προβληματίζει έντονα το θέμα της προσέγγισης των ανέργων.

Το ποσοστό της ανεργίας στις ηλικίες 25 - 35, από τις οποίες έχω κυρίως εικόνα, είναι πάρα πολύ μεγάλο, πολύ μεγαλύτερο από αυτό που προκύπτει από τα επίσημα στοιχεία - κι αυτό νομίζω θα έπρεπε να τονίζεται στο οικείο τμήμα του κειμένου των θέσεων (Θέση 13). Επίσης, σημαντικότατα προβλήματα αποτελούν η ετεροαπασχόληση, η ημιαπασχόληση, η εκ περιτροπής εργασία, η ανασφάλιστη εργασία, τα οποία αποτελούν πλέον τον κανόνα κι όχι την εξαίρεση για τους νέους σήμερα. Ολα αυτά συνθέτουν μια εικόνα ιδιαίτερη και εγείρουν νέες απαιτήσεις για τον τρόπο δουλειάς σε αυτή την ομάδα ανθρώπων, η οποία όσο πάει διευρύνεται και φτάνει να αγκαλιάσει το ηλικιακό φάσμα 18 - 40, το οποίο σωστά θέτουμε ως προτεραιότητα και για τη στρατολογία.

Είναι, λοιπόν, κομβικής σημασίας η σχετική δουλειά που έχουμε ξεκινήσει να προχωρήσει και να βαθύνει. Είναι πολύ θετική η πρόταση για Πανελλαδική Συνδιάσκεψη για τη δουλειά στην ΚΝΕ, και νομίζω θα συμβάλει σημαντικά στο άνοιγμά μας στη νεολαία και στις παραγωγικές ηλικίες. Ωστόσο, νομίζω ότι το θέμα της παρέμβασής μας στην εργατική τάξη στο συγκεκριμένο τοπίο, με όλες τις νέες ιδιαιτερότητες που παρουσιάζει (συχνή αλλαγή εργοδότη, πολύχρονη ανεργία, ετεροαπασχόληση κ.λπ.), πρέπει να μας απασχολήσει σοβαρά και σε ευρύτερη βάση. Ειδικότερα πρέπει να δούμε άμεσα περισσότερους τρόπους να συσπειρώσουμε και να ενεργοποιήσουμε τους άνεργους του χώρου δράσης μας, αλλά και να δούμε πιο επιτακτικά το θέμα της συσπείρωσης και των ανέργων κατά προτεραιότητα στο χώρο του κλάδου τους.

Επιπλέον πιστεύω ότι η αποτελεσματικότητα της δουλειάς μας θα ανέβαινε πολύ αν προσέχαμε περισσότερο ζητήματα καθυστέρησης που υπάρχουν κατά καιρούς σε σχέση με τη σωστότερη αξιοποίηση όλων των μελών των ΚΟΒ, ανάλογα βέβαια με την ηλικία, την πείρα και τις δυνατότητες του καθενός. Στην ίδια λογική να αποφύγουμε την πολυχρέωση των στελεχών, να φροντίσουμε ώστε να γίνει πιο καλός καταμερισμός και - όσο είναι δυνατό - να μην υπάρχει κανένας χρεωμένος σε δύο ομάδες. Πρέπει επίσης να ελέγχουμε λίγο καλύτερα πώς και πόσο δραστηριοποιούνται οι σύντροφοι στα σωματεία τους και, δευτερευόντως, στους διάφορους συλλόγους όπου μπορεί να ανήκουν.

Με βάση, τώρα, την ειδικότητά μου ως υπ. διδ. Νεοελληνικής Φιλολογίας, θα ήθελα εδώ να καταθέσω κάποιες σκέψεις για το θέμα της παρέμβασής μας σε θέματα πολιτισμού και λογοτεχνίας ειδικότερα.

Γίνεται ιδιαίτερη μνεία στο κείμενο στο θέμα του πολιτισμού και στην ανάγκη να διαμορφωθεί η «υλικοτεχνική και η ανθρώπινη υποδομή» για να στηριχθεί η δράση του Κόμματος στον Πολιτισμό και τον Αθλητισμό. Η κατεύθυνση είναι πολύ σωστή, και έχουν ήδη γίνει αρκετά θετικά βήματα σε αυτήν (π.χ. Συνέδρια Ρίτσου, Βάρναλη, Μπρεχτ, συναυλίες, εκδηλώσεις κ.λπ.). Οι πολιτιστικές εκδηλώσεις, όπως το Κόμμα πολύ καλά γνωρίζει, μπορούν να ενισχύσουν και να συμπληρώσουν γόνιμα το πολιτικό μας άνοιγμα. Παρά τα θετικά βήματα, ωστόσο, έχουμε ακόμα πολύ δρόμο να διανύσουμε, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τη λογοτεχνία, που είναι ο τομέας που γνωρίζω καλύτερα.

Φοβάμαι πως συχνά περιοριζόμαστε σε μια λογική του άμεσα εφικτού: Επαναλαμβάνουμε σε κάποιο βαθμό ήδη διατυπωμένες θέσεις και έργα, κι αυτό δίνει την εντύπωση ότι η πολιτισμική παραγωγή που είχε προοδευτικό χαρακτήρα είναι ελάχιστη, ενώ η συμβολή των κομμουνιστών καλλιτεχνών, αλλά και της κομμουνιστικής ιδεολογίας στα πρωτοποριακά καλλιτεχνικά κινήματα του 20ού αιώνα υπήρξε τεράστια, και αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο.

Αν και αντιλαμβάνομαι την προτεραιότητα που δίνεται σε δημιουργούς, οι οποίοι μπορούν να λειτουργήσουν και ως πρόσωπα - πρότυπα, πιστεύω ότι χρειάζεται ένα παράλληλο άνοιγμα σε έργα με προοδευτικό χαρακτήρα, ασχέτως από το πώς κινήθηκαν οι δημιουργοί τους ως μονάδες. Να κάνουμε, δηλαδή, ένα σοβαρό άνοιγμα στα έργα του πολιτισμού - σύγχρονα, αλλά και παλαιότερα - προβάλλοντας τη δική μας αισθητική και πολιτική πρόταση. Να διαβάζουμε τα έργα προβάλλοντας περισσότερο το ιστορικοκοινωνικό πλαίσιο που τα γέννησε, κι όχι τόσο τον ίδιο τον δημιουργό, αλλά και να αναδεικνύουμε τα στοιχεία αμφισβήτησης των αστικών θεσμών και αξιών, που υπάρχουν σε πάρα πολλά από τα καθιερωμένα ως κορυφαία έργα του 20ού αιώνα.

Βέβαια, για να γίνουν όλα αυτά πρέπει να εμπλουτιστεί το δυναμικό μας. Χρειάζεται στενή συνεργασία του Τμήματος Πολιτισμού της ΚΕ με τα παρακάτω όργανα, και νέες ομάδες χρεωμένες σε αυτή τη δουλειά. Δεν ξέρω τι μορφή μπορεί να πάρει αυτή η προσπάθεια, δεν έχω καθόλου σχετική εικόνα ή πείρα. Σκέφτομαι όμως ότι θα ήταν χρήσιμο να γίνει μια καταγραφή των συντρόφων με σχετικές ειδικότητες (καλλιτέχνες και μελετητές), όπου κι αν είναι χρεωμένοι οργανωτικά, για να μπορέσουν να αξιοποιηθούν σε αυτή την προσπάθεια και να συμβάλουν ώστε να ανέβει η δουλειά μας στον πολιτισμό ποσοτικά, αλλά και ποιοτικά. Ετσι, οι οικείες οργανώσεις θα είναι ο πυρήνας ενός ανοίγματος, όχι όμως η μόνη δεξαμενή του. Να δούμε επιπλέον ακόμα περισσότερες πρωτοβουλίες που μπορούν να μας φέρουν σε επαφή με νέους δημιουργούς και να τους προσανατολίσουμε - στο βαθμό που μπορούμε - σε μια ταξική καλλιτεχνική έκφραση υψηλής αισθητικής.

Παράλληλα, προβάλλει, νομίζω, επιτακτικά η ανάγκη να βγούμε ακόμα πιο δυναμικά μπροστά στα θεωρητικά ζητήματα που ανοίγονται τελευταία στον χώρο του πολιτισμού: Τέχνη και οικονομική κρίση, η περίφημη απαλλαγή της ιστορίας «από την ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς», αλλά και η γνωστή και μη εξαιρετέα θεωρία των άκρων. Να αξιοποιήσουμε τους συντρόφους αλλά και τον κύκλο επιρροής μας, ώστε να παρέμβουμε ακόμα πιο δυναμικά τόσο με θεωρητικό όσο και με καλλιτεχνικό έργο για τα παραπάνω ζητήματα.