Μερικές προσαρμογές, τροποποιήσεις και συμπληρώσεις, θα ήταν αρκετές για να αντιμετωπίσουν τα πιθανά προβλήματα που έχουν δημιουργηθεί, ιδιαίτερα από την ανασυγκρότηση της ΚΟΑ που αποφασίστηκε και υλοποιήθηκε το προηγούμενο διάστημα. Οι σε τέτοια έκταση προτεινόμενες αλλαγές δημιουργούν την ανάγκη να εξηγηθούν πειστικά οι λόγοι που τις επιβάλλουν. Αρκετή και ενδιαφέρουσα κουβέντα έχει γίνει μέχρι σήμερα και ελπίζω να τύχουν της πρέπουσας προσοχής ιδιαίτερα οι αναφορές στην ανοικοδόμηση και ανάπτυξη του Κόμματος που μάλλον αδύναμα προσεγγίζονται από το Σχέδιο.

Αρκούμαι να επισημάνω τις παρακάτω πλευρές του Σχεδίου που κατά τη γνώμη μου πρέπει να τύχουν μεγαλύτερης προσοχής:

Την αφαίρεση από τον πρόλογο του Σχεδίου της φράσης του ισχύοντος Καταστατικού: «Το ΚΚΕ συνδέει διαλεκτικά το διεθνισμό με τον πατριωτισμό. Είναι γνήσιος και αντάξιος κληρονόμος των εθνικών, δημοκρατικών και επαναστατικών παραδόσεων του ελληνικού λαού», και παρά τη μετακίνηση της δεύτερης πρότασης στον πρόλογο των Θέσεων, σηματοδοτεί γενικότερη, αρνητική κατά τη γνώμη μου, αλλαγή στον τρόπο σκέψης και άρα στο σχεδιασμό της τακτικής από το Κόμμα.

Η κατάργηση των Αχτιδικών και των Νομαρχιακών Επιτροπών και η αντικατάστασή τους από τους Τομείς και τους Περιφερειακούς Τομείς, σε επίπεδο ονομασίας, φανερώνει, ίσως, διάρρηξη της οργανωτικής συνέχειας του Κόμματος.

Με μια φαινομενικά αθόρυβη και αδιάφορη παράγραφο, στο Αρθρο 42, καταργείται η δυνατότητα του Κόμματος να αναπτύσσει επιχειρηματική οικονομική δραστηριότητα προκειμένου να ενισχύονται οι οικονομικοί του πόροι. Μια δυνατότητα που καταγράφεται σε όλα τα καταστατικά του Κόμματος από το 1935 (6ο Συνέδριο) μέχρι σήμερα. Μπροστά στην άσχημη οικονομική κατάσταση του Κόμματος και στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι κομματικές επιχειρήσεις γεννήθηκε η ανάγκη να γίνει συζήτηση για την τύχη και το μέλλον τους, να παρθούν αποφάσεις, να καταμεριστούν ευθύνες, να παρθούν μέτρα. Αντι γι' αυτό υπάρχει η πρόταση του Αρθρου 42, η οποία ή αποτελεί πρόταση για συζήτηση ή είναι το κλείσιμο μιας συζήτησης που δεν έγινε ποτέ, ή τουλάχιστον δεν έφτασε στις ΚΟΒ. Είναι διαφορετικό πράγμα η εκτίμηση για τη χρησιμότητα της μιας ή της άλλης επιχείρησης, για τον τρόπο λειτουργίας της, το γιγάντωμά της ή τη δυνατότητά της να υπηρετεί ΚΑΙ την ενίσχυση των οικονομικών του Κόμματος ΚΑΙ τις εκδοτικές του ανάγκες και άλλο πράγμα η παραίτηση από ένα τέτοιο δικαίωμα και η δέσμευση του Κόμματος μελλοντικά με καταστατικό τρόπο. Πιστεύω ότι είναι λάθος. Πρέπει να παραμείνει η σχετική διατύπωση του ισχύοντος Καταστατικού.

Η κατηγορηματική ρύθμιση μέσα από το Καταστατικό (άρθρο 46) του ύψους των αποζημιώσεων των επαγγελματικών στελεχών και ιδιαίτερα η εξομοίωση σ' αυτό το ζήτημα των μελών του Κόμματος που έχουν επαγγελματική σχέση με τις επιχειρήσεις του, θα δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα από εκείνα που επιχειρεί να λύσει. Η υιοθέτηση του ύψους της αποζημίωσης και του μισθού στο ασαφές «μέσο μισθό των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα» σε αντιπαράθεση με τις Συλλογικές Συμβάσεις, όσον αφορά τους εργαζόμενους, ανάμεσα στα άλλα, δημιουργεί και την αντίληψη ότι οι συλλογικές συμβάσεις υπερβαίνουν τα όρια μιας αμοιβής που μπορεί να εξασφαλίσει μια αξιοπρεπή διαβίωση. Σε τελική ανάλυση είναι ζητήματα που πρέπει με ευθύνη και ευαισθησία να χειρίζεται η ΚΕ.