Τώρα στην περίοδο της καπιταλιστικής κρίσης μεγάλο μέρος των μικροαστών αισθάνονται να καταστρέφονται οικονομικά και κοινωνικά, ενώ στην ουσία προλεταριοποιούνται. Είναι στρώματα, όμως, τα οποία το προηγούμενο διάστημα (περίοδο καπιταλιστικής ανάπτυξης) ευνοήθηκαν, με αποτέλεσμα να ενισχύονται οι ήδη υπάρχουσες αυταπάτες που είχαν για ανέλιξή τους και τώρα που προλεταριοποιούνται φέρουν αυτές τις ιδέες μέσα στην εργατική τάξη, με αποτέλεσμα να είναι φορείς οπορτουνιστικών ιδεών, θέλοντας και μη. Στρώματα επηρεασμένα από τις σχέσεις τους με τα κόμματα της αστικής τάξης σε σχέση με το ΚΚΕ και το ρόλο του. Για το λόγο αυτό φαίνεται οι φορείς του οπορτουνισμού να έχουν άνοδο στα φτωχά λαϊκά στρώματα. Οπως, αντίστοιχα, η καταστροφή αυτή οδηγεί τμήματα των μικρομεσαίων στρωμάτων στην αντιδραστικοποίηση με άνοδο της εθνικοσοσιαλδημοκρατίας με τη μορφή της Χρυσής Αυγής. Για το λόγο αυτό, η εργατική τάξη πρέπει να ενσωματώσει στις γραμμές της αυτά τα άτομα, με τις αρχές που έχουν οι εργάτες, τον ταξικό προσανατολισμό της πάλης τους, την ταξική αλληλεγγύη, την οργανωτικότητα και τη συνέπεια που μαθαίνουν οι εργάτες μέσα από τη δουλειά τους. Σε αυτό συμβάλλει η δράση του ΚΚΕ που πολιτικοποιεί την πάλη των εργατών. Ασκούν πίεση στο Κόμμα με απόψεις του τύπου γιατί δεν κάνει τίποτα το ΚΚΕ τώρα που θα μπορούσε να βγει κερδισμένο και άλλα τέτοια.

Το ΚΚΕ όμως έχει γνώση συνολικά της εξέλιξης της κοινωνίας και με βάση την κοσμοθεωρία του, η οποία στηρίζεται στο διαλεκτικό υλισμό γνωρίζει πολύ καλά ότι για την ανατροπή του καπιταλισμού χρειάζεται:

• Να ωριμάσουν οι υλικές προϋποθέσεις,
• Να ωριμάσει ο υποκειμενικός παράγοντας, και
• Να υπάρξει επαναστατική κατάσταση.

Οι υλικές προϋποθέσεις υπάρχουν εδώ και πολύ καιρό, γίνεται πιο φανερό σε περίοδο καπιταλιστικής κρίσης, όπου προϊόντα μένουν αναξιοποίητα, επειδή αποτελούν ιδιοκτησία μιας χούφτας καπιταλιστών αν και παράγονται από το σύνολο των εργαζομένων.

Για τα άλλα δύο, το ΚΚΕ προσπαθεί καθημερινά, δηλαδή να γίνει κτήμα των εργαζομένων πως χωρίς αυτούς δεν υπάρχει παραγωγή και ότι μπορούν με την επαναστατική κατάκτηση της εξουσίας να ζήσουν χωρίς αφεντικά, δίχως δηλαδή αυτούς που βάζουν φρένο στην παραγωγή και εμποδίζουν την κάλυψη των αναγκών του λαού.

Αυτά όμως δεν εξαρτώνται μόνο από το ΚΚΕ, ούτε είναι δυνατό σε συνθήκες μη επαναστατικής κατάστασης να υπάρξει απότομη αλλαγή των συσχετισμών προς όφελος του ΚΚΕ. Μόνο κατά τη διάρκεια της επαναστατικής κατάστασης μπορεί ένα ΚΚ να έχει την πλειοψηφία με το μέρος του, σαν αποτέλεσμα της εμπιστοσύνης που θα δείξει ο επαναστατημένος λαός στο ΚΚ, και ως αναγνώριση του κύρους στην προεπαναστατική περίοδο.

Το προηγούμενο διάστημα αναδείχθηκαν πολύ έντονες κοινοβουλευτικές αυταπάτες από φίλους και οπαδούς του Κόμματος. Αυτό φαίνεται και από το πόσο λαμβάνουν υπ' όψη το εκλογικό αποτέλεσμα, για να κρίνουν την ορθότητα της πολιτικής του Κόμματός μας.

Γίνεται όμως ένα ΚΚ, πιστό στις αρχές του μαρξισμού - λενινισμού, που παλεύει για την ανατροπή του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και την εγκαθίδρυση της σοσιαλιστικής κοινωνίας, να πάρει ένα ποσοστό τέτοιο που να του επιτρέπει να οδηγήσει το λαό στην επανάσταση, σε μη επαναστατική περίοδο;

Προφανώς και όχι, διότι ή:

• Θα είχε ένα μεγάλο ποσοστό με κόσμο που θα συμφωνούσε με την πολιτική του Κόμματος, δηλαδή την επαναστατική κατάληψη της εξουσίας από την εργατική τάξη και τα σύμμαχα λαϊκά στρώματα, αλλά το Κόμμα δε θα ανταποκρινόταν σε αυτό το καθήκον του, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να θεωρηθεί ούτε πρωτοπορία της εργατικής τάξης. Αυτό σήμερα στην Ελλάδα δεν υπάρχει, δηλαδή το κίνημα να είναι μπροστά απ' το ΚΚΕ. Ενα μόνο παράδειγμα σε αυτό είναι οι απεργίες, τις μέρες δηλαδή που αναμετράται η εργατική τάξη με την αστική, και πώς τις αντιμετωπίζουν τα μέλη του Κόμματος (η πρωτοπορία δηλαδή της εργατικής τάξης) και πώς η υπόλοιπη εργατική τάξη.
• Θα είχε μεταλλαχθεί σε ένα κόμμα διαχείρισης της αστικής εξουσίας, σαν τα πολλά ανά το κόσμο, που θα αναζητούσε μόνο ένα καλό εκλογικό αποτέλεσμα.

Και στις δύο περιπτώσεις αν ίσχυε κάτι τέτοιο τότε το ΚΚΕ θα ήταν μόνο κατ' όνομα Κομμουνιστικό, και οι εργαζόμενοι με τα φτωχά λαϊκά στρώματα δε θα είχαν τίποτα να περιμένουν από αυτό.

Είναι θετικό ότι πολλά από τα συμπεράσματα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης ενσωματώνονται στις Θέσεις. Δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε το γεγονός ότι ο Λένιν και το κόμμα των μπολσεβίκων βρίσκονταν μπροστά σε πρωτόγνωρες καταστάσεις για το εργατικό κίνημα με αποτέλεσμα να χρειάζεται να γίνουν διάφοροι ελιγμοί. Το Κόμμα μας μελετά και βγάζει συμπεράσματα από αυτούς και αποτυπώνονται και μέσα από τις Θέσεις για τη Λαϊκή Συμμαχία.

Οσο για εκείνους που μιλούν:

• Για αλλαγή τακτικής που αποθαρρύνει το λαό, επειδή δε βάζει άμεσους στόχους, ή στένεμα της γραμμής, και καλά, να κάτσουν να σκεφτούν αν γίνεται σήμερα να έχει κατακτήσεις ο λαός αν δεν ανατρέψει τον καπιταλισμό, ή ακόμα πόσο γρήγορα πάρθηκαν πίσω αυτές οι κατακτήσεις - παραχωρήσεις, τώρα που με την κρίση του καπιταλιστικού συστήματος χρειάζονται νέα κέρδη οι κεφαλαιοκράτες. Τι θέλουν, δηλαδή; Το ΚΚΕ να θρέφει στο λαό φρούδες ελπίδες και να τον στρέφει στην αγκαλιά του οπορτουνισμού; Οι κατακτήσεις αυτές είναι προσωρινές στο έδαφος του καπιταλισμού, αργά ή γρήγορα η φτώχεια και η εξαθλίωση θα χτυπήσουν την πόρτα όλων των λαϊκών στρωμάτων. Αυτό δεν πρέπει να το αποκρύπτουμε, αλλά να οργανώνουμε για την ανατροπή της κατάστασης αυτής, που δε γίνεται στα πλαίσια του καπιταλισμού, και
• για εγκατάλειψη του Προγράμματος, παίρνουν απάντηση από τα βήματα που έχουν γίνει, από 15ο Συνέδριο ως σήμερα με τον εμπλουτισμό του Προγράμματος, στη συσπείρωση δυνάμεων στο ΠΑΜΕ, την ΠΑΣΥ, το ΜΑΣ, την ΟΓΕ και τις Λαϊκές Επιτροπές.
• ότι ο κόσμος κοιμάται και πρέπει να τον αφυπνίσουμε να γνωρίζουν πως αγώνες η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα θα κάνουν και δε χρειάζεται το ΚΚΕ γι' αυτό. Το ΚΚΕ χρειάζεται για την πολιτικοποίηση των αγώνων αυτών, για τη σωστή στόχευση της γροθιάς που θα σπάσει τα δεσμά της εργατικής τάξης.

Τέτοιος είναι και ο εμπλουτισμός που γίνεται με τις Θέσεις για το 19ο Συνέδριο του Κόμματός μας, με τη Λαϊκή Συμμαχία και το σχέδιο Προγράμματος και Καταστατικού του Κόμματός μας. Συμβάλλουν στην ωρίμανση του υποκειμενικού παράγοντα και διαμορφώνουν τα φύτρα της νέας εξουσίας με τη δομή που θα πρέπει να έχει.