Και τα δύο αυτά ζητήματα είναι σημαντικά, ωστόσο, αφορούν αυτά τα τόσο σοβαρά ζητήματα πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας, πρόληψης δηλαδή, την περιφέρεια, την οποιαδήποτε περιφέρεια; Και ας υποθέσουμε ότι προχωρούν αυτά τα προγράμματα και διαπιστώνεται ότι από τα 2.000 παιδιά, τα 100 ή τα 200, πρέπει να ακολουθήσουν συγκεκριμένη θεραπευτική αγωγή. Πού θα πάνε; Πώς θα ακολουθήσουν την απαραίτητη αγωγή; Αν δεν έχουν χρήματα οι οικογένειές τους τι θα κάνουν; Και σε τελική ανάλυση μπορούν τέτοια σοβαρά ζητήματα πρόληψης να αφήνονται σε αποσπασματικές δράσεις δήμων ή περιφερειών;
Οι ανάγκες για αγωγή υγείας θα μπορούσαν, μπορούν και πρέπει, να καλύπτονται σταθερά και συστηματικά από το δημόσιο και δωρεάν σύστημα Υγείας. Μέσα από Κέντρα Υγείας, με όλο τον εξοπλισμό και επαρκές προσωπικό (γιατροί, ψυχολόγοι, κοινωνιολόγοι, νοσηλευτές, μαίες, κ.λπ.), που θα ξεκινά από την ενημέρωση και θα φτάνει ως και τη θεραπεία. Που θα συνδέεται με τα σχολεία των περιοχών, τους χώρους δουλειάς, τις αθλητικές εγκαταστάσεις κ.ά. και θα αφορά το σύνολο του πληθυσμού. Ακόμη και σήμερα, με τα ελάχιστα Κέντρα Υγείας στην Αττική που διαρκώς αποψιλώνονται από προσωπικό και υποδομές, θα μπορούσαν με δημόσιες - δωρεάν κινητές μονάδες, να εφαρμόσουν έστω και αυτά τα υποτυπώδη προγράμματα αγωγής υγείας, κεντρικά με την ευθύνη και τη χρηματοδότηση του κράτους.