Αγαπητοί συναγωνιστές,

Τέσσερα χρόνια μετά γράφω πάλι για το συνέδριό μας, βρισκόμενος στη δύσκολη θέση να νιώθω «φίλος» ή «αριστερός» και κάποιοι να θέλουν να του δείξουν την πόρτα.

Φράσεις όπως «πάρ' το αλλιώς» ή «θα βγουν μαχαίρια» δεν τιμούν τους γράφοντες. Τέσσερα χρόνια μετά το 18ο Συνέδριο αυτοί που ετοιμάζουν σήμερα τα αμπέχονα δεν είχαν το αναμενόμενο αποτέλεσμα. Θεωρώ αναγκαία την ύπαρξη του ΑΑΔΜ ως συμμαχία όλου του λαού στη βάση, όπως εκφράστηκε στο 15ο Συνέδριο, γιατί δίνει τη δυνατότητα να απεγκλωβιστούν όσοι βρίσκονται αριστερά ή δεξιά από το ΚΚΕ και να λειτουργήσουν ως δεξαμενή για το μεγάλωμα του κόμματός μας, αντιστρέφοντας τον αρνητικό σήμερα υποκειμενικό παράγοντα. Γι' αυτό θεωρώ μέγιστο λάθος τακτικής ότι δωρίσαμε την Αριστερά στο ΣΥΡΙΖΑ, με αποτέλεσμα πολλοί οπαδοί με διαφορετικές απόψεις σε ζητήματα τακτικής, να λοιδορούνται και να απομονώνονται.

Κατά την άποψή μου, το Κόμμα δεν μπορεί να στηρίζεται μόνο σε επαγγελματικά στελέχη, σε τόσο μεγάλο βαθμό για τη χάραξη της πολιτικής του, αλλά θα πρέπει να λαμβάνει υπόψη ουσιαστικά τη γνώμη των μελών και φίλων του.

Το παρόν συνέδριο δυστυχώς δεν απασχόλησε την ελληνική κοινωνία όσο θα έπρεπε. Μήπως η τακτική μας και ο τρόπος που αναπτύξαμε τις δυνάμεις και τις ιδέες μας συμβάλλανε σε αυτήν την κατεύθυνση; Μήπως θα έπρεπε να είμαστε εκεί όπου υπάρχουν άνθρωποι που δεν μας έχουν καταλάβει μέχρι σήμερα; Και γιατί θα έπρεπε να περιμένουμε μόνο την επαναστατική εξέλιξη; Μήπως ο φόβος της παρέκκλισης οδηγεί σε κλείσιμο και συρρίκνωση;