Πέμπτη 21 Μάρτη 2013
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 22
19ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΚΚΕ - ΠΡΟΣΥΝΕΔΡΙΑΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ
Με ποιο δρόμο;

Κεντρικό θέμα του 19ου Συνεδρίου είναι αφενός ο απολογισμός του Κόμματος κατά τη διάρκεια της μεγαλύτερης τουλάχιστον μεταπολεμικά κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος και αφετέρου οι ουσιαστικές αλλαγές που επέρχονται τόσο στο Πρόγραμμα του 15ου Συνεδρίου (που επιβεβαιώθηκε από την ίδια τη ζωή, όσο και από τις αποφάσεις των προηγούμενων συνεδρίων) όσο και στο Καταστατικό μας.

Η μέχρι τώρα δημόσια προσυνεδριακή συζήτηση δείχνει ότι δεν υπάρχει συμφωνία σε μια σειρά επιχειρούμενες αλλαγές. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα ζητήματα της θέσης της χώρας μας στο σύγχρονο καπιταλιστικό κόσμο και η ουσιαστική εγκατάλειψη του ΑΑΔΜ. Και αυτό όχι τυχαία, μια και τα δύο αυτά ζητήματα καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό την καθημερινή μας δράση, τα πολιτικά μας συνθήματα.

1. Η πολιτική συμμαχιών ενός ΚΚ είναι στρατηγικής σημασίας. Στην ηρωική πορεία του Κόμματος είχαμε στο ζήτημα αυτό τόσο δεξιού χαρακτήρα λάθη (π.χ. στην περίοδο του ΕΑΜ, κυβέρνηση Τζανετάκη κ.ά.), όσο και σεχταριστικά λάθη (ιδιαίτερα στα πρώτα χρόνια δημιουργίας του Κόμματος). Στο 15ο Συνέδριο πολλά ζητήματα ξεκαθαρίστηκαν, ενώ η κατοπινή πορεία μας για αρκετά χρόνια ήταν σταθερά ανοδική. Η επιλογή του ΑΑΔΜ δικαιώθηκε από τη ζωή. «Η αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή δημοκρατική γραμμής πάλης συμβάλλει στη συσπείρωση της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού, στην αντίσταση και υπεράσπιση των συμφερόντων του από την επιθετικότητα του μεγάλου κεφαλαίου» (Από 15ο).

Η πολιτική πρόταση του Κόμματος για την οικοδόμηση του ΑΑΔΜ αποτελούσε και σωστά με συμπυκνωμένο τρόπο την απάντηση στο ερώτημα πώς θα γίνει ορατός ο δρόμος για το σοσιαλισμό, πώς θα δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις αυτός να ανοίξει. Σε διάλεξη της ΓΓ Αλ. Παπαρήγα σε στελέχη του κόμματος (ΚΟΜΕΠ 6/1998) τονιζόταν με σαφήνεια από τον τίτλο ακόμη: «Το ΑΑΔΜ πάλης βασική προϋπόθεση στον αγώνα για τον άλλο δρόμο εξέλιξης της ελληνικής κοινωνίας». Και συνεχίζοντας ξεκαθάριζε: «Το Μέτωπο και ο αγώνας για το σοσιαλισμό, για τη σοσιαλιστική επανάσταση συνδέονται αλλά δεν ταυτίζονται μεταξύ τους. Με άλλα λόγια, δηλαδή, η πάλη του Μετώπου και οι ρήξεις που θα προκαλεί αυτή στο καπιταλιστικό σύστημα δεν θα μας φέρουν νομοτελειακά στο σοσιαλισμό. Η δράση του Μετώπου δημιουργεί δυνατότητες, δεν οδηγεί όμως υποχρεωτικά και αναπόφευκτα στο σοσιαλισμό. Στο Πρόγραμμα του Κόμματός μας, που ψήφισε το 15ο Συνέδριο, αναφέρονται οι πιθανές εξελίξεις στην πορεία της δράσης του Μετώπου. Αν στο μυαλό μας ταυτισθεί η συγκρότηση του Μετώπου με τη σοσιαλιστική επανάσταση, τότε σημαίνει ότι θα πέσουμε αναπόφευκτα σε πολύ σοβαρά λάθη».

Και αντί να υπάρχει απολογισμός για τα διδάγματα από την προσπάθειά μας για τη δημιουργία των προϋποθέσεων (που ήταν ο άμεσος πολιτικός στόχος σε κάθε συνέδριο), ο στόχος αυτός εγκαταλείπεται αναπάντητα και μετατρέπεται σε «Λαϊκή Συμμαχία». Τι άλλαξε αλήθεια στη χώρα μας κοινωνικά - ταξικά, ώστε να εγκαταλείπεται το ΑΑΔΜ; Η πολιτική συμμαχιών στην πράξη «στενεύει». Αλήθεια, είχαν άδικο τα παλιότερα στελέχη μας που έκαναν κουβέντα για «συνεργασία και με το διάβολο ακόμη για το καλό του λαού»; Το να βαφτίζεις «Λαϊκή Συμμαχία» τα σχήματα που δημιούργησε το κόμμα (ΠΑΜΕ - ΠΑΣΕΒΕ - ΠΑΣΥ - ΜΑΣ) που στην πράξη συσπειρώνουν κομματικά μέλη και λίγους στενούς οπαδούς, προφανώς και κατασκευάζεις μια «καρικατούρα» Λαϊκής Συμμαχίας.

2. Σωστά το Πρόγραμμα του Κόμματος εκτιμούσε ότι η χώρα μας βρίσκεται σε ενδιάμεση και εξαρτημένη θέση στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Μάλιστα για το ζήτημα της πολύμορφης εξάρτησης, (που μεγάλωσε οφθαλμοφανώς κατά τη διάρκεια της κρίσης) η ΓΓ Α. Παπαρήγα σωστά τόνιζε στην παραπάνω διάλεξη (KOMEP6/1998): «Εμείς προβάλλουμε αντιμονοπωλιακά αντιιμπεριαλιστικά συνθήματα ως άξονες και στόχους πάλης, παράλληλα με τη συνεχή προπαγάνδα και διαφώτιση ότι και το ίδιο το πρόβλημα της εξάρτησης και των συνεπειών του δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί παρά μόνο από την εξουσία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, δηλαδή από τη δικτατορία του προλεταριάτου. Ο αντιιμπεριαλιστικός αντιμονοπωλιακός αγώνας αποτελεί σήμερα τη ρεαλιστική γραμμή αντίστασης του λαού μας. Κάνοντας πίσω από μια τέτοια γραμμή δεν υπάρχει δυνατότητα κάποιων αποτελεσμάτων και κατακτήσεων. Στις γραμμές του αγώνα αυτού θα πείθεται η εργατική τάξη, οι σύμμαχοί της για την αναγκαιότητα να προχωρήσουν πιο μπροστά...».

Με βάση αυτές τις κατευθύνσεις μπήκαμε επικεφαλής για παράδειγμα στον αγώνα του ελληνικού λαού κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών στη Γιουγκοσλαβία. Τώρα η δικαιωμένη αυτή θέση μετατρέπεται σε «ανισόμετρη αλληλεξάρτηση» καθώς και σε «εξαρτήσεις απ' τις ΗΠΑ και την ΕΕ». Αλήθεια. το σύνθημα που φωνάζαμε «Κυβέρνηση Σημίτη, υπάλληλοι του ΝΑΤΟ η Ελλάδα δεν είναι προτεκτοράτο», ήταν «δεξιό οπορτουνιστικό»; Πού στηρίζονται θεωρητικά οι αλλαγές αυτές; Πώς είμαστε σίγουροι ότι δεν πέφτουμε σε λάθη, μια και κανείς δεν έχει το «αλάθητο του Πάπα».Τέτοιες «βεβαιότητες» τις έχουμε πληρώσει πολλές φορές!

3. Η σταδιακή τα τελευταία χρόνια ουσιαστικά εγκατάλειψη του Προγράμματός μας, είχε άσχημα αποτελέσματα σε όλους τους τομείς της δράσης μας. Τα «καμπανάκια» της απομόνωσής μας από τον κόσμο εμφανίστηκαν προ κρίσης, απλά κατά την περίοδο της κρίσης χτύπησαν πιο έντονα. Αντί με βάση τις θέσεις μας να είμαστε πόλος συσπείρωσης ευρύτερων λαϊκών μαζών, συνέβηκε το αντίθετο. Με τη στάση μας στείλαμε παραδοσιακούς ψηφοφόρους μας στην αγκαλιά του οπορτουνιστικού - σοσιαλδημοκρατικού ΣΥΡΙΖΑ (προφανώς και δεν υπάρχει περιθώριο συνεργασίας μαζί του σε κανένα επίπεδο!) ενώ εάν συνεχίσουμε θα έχει και συνέχεια... Δυστυχώς «διανύουμε τον Ρουβίκωνα». Ο «εχθρός είναι προ των πυλών» !

ΥΓ: Θα περίμενα στις Θέσεις να ξεκαθαρίζεται το ζήτημα των σχέσεων με Κόμματα όπως π.χ. το ΚΚ Κίνας (που οικοδομεί το σοσιαλισμό) και το ΑΚΕΛ (που στηρίζει ουσιαστικά μνημόνια). Θεωρούνται «αδελφά κόμματα»;


Μπάμπης Χατζηθεωδορίδης
Συνοικιακή ΚΟΒ Βέροιας


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ