Και, όμως, οι ιθύνοντες των διεθνών καπιταλιστικών οργανισμών αρχίζουν να αισθάνονται ασφυκτικά, μέσα στα όρια που οι ίδιοι διαμορφώνουν για το δικό τους κοινωνικo - οικονομικό σύστημα και για την εργατική τάξη και τους λαούς του κόσμου. Οι θεωρίες για τη λεγόμενη παγκοσμιοποίηση, ως μια αντικειμενική, υποχρεωτική και αναντικατάστατη διαδικασία κοινωνικής και οικονομικής εξέλιξης, την οποία υπηρετεί η πολιτική των κυβερνήσεων των καπιταλιστικών κρατών, αλλά και των διεθνών και περιφερειακών ιμπεριαλιστικών οργανισμών και ενώσεων, δεν αμφισβητούνται μόνο, αλλά αρχίζουν να βρίσκουν αντιστάσεις.

Ετσι μετά το Σιάτλ και την Ουάσιγκτον τη σκυτάλη πήρε η Πράγα. Οι κινητοποιήσεις με τη συμμετοχή διαφόρων, έστω και ανομοιογενών, κινημάτων, ενάντια στις συνέπειες και τα δεινά που προκαλεί στην εργατική τάξη και τους λαούς η επιβολή της πολιτικής που υπηρετεί τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό, έχουν τη δική τους συμβολή στην αναγκαιότητα αντίστασης και καταδίκης, του ρόλου των διεθνών μονοπωλίων, αλλά και των ηγετικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Μπορεί το περιεχόμενό τους, η προοπτική που προβάλλουν, να μην έχουν ενιαία έκφραση με σαφείς αντιιμπεριαλιστικούς -αντικαπιταλιστικούς προσανατολισμούς ως προς το περιεχόμενο, απ' όλα αυτά τα κινήματα. Εχουν, όμως, διεθνή απήχηση και κατεύθυνση αμφισβήτησης της ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων. Γιατί η καταδίκη, μ' αυτές τις κινητοποιήσεις, των συνεπειών της «παγκοσμιοποίησης», δηλαδή του διεθνούς ιμπεριαλισμού και των μονοπωλίων, είναι βήμα μπροστά, σε σχέση με τη μέχρι τώρα φαινομενικά «ήρεμη» και «ειρηνική» εξέλιξη αυτής της «τάξης πραγμάτων», που επιβάλλουν στους λαούς, προκειμένου να αυξάνουν την εκμετάλλευση και τα κέρδη.

Στην Πράγα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Παγκόσμια Τράπεζα, αναμορφώνουν και διαμορφώνουν τις «συνταγές» της καπιταλιστικής ανάπτυξης, κοινές για τα κράτη του ιμπεριαλιστικού συστήματος, επιμένοντας φυσικά στην ουσία και στους όρους, δηλαδή στην πολιτική που συμβάλλει στην ισχυροποίηση του συστήματός τους. Οι διαβόητες αναδιαρθρώσεις, δηλαδή η πολιτική που ενισχύει τις εξαγορές και συγχωνεύσεις των μονοπωλίων, σημαίνουν ένταση των ιδιωτικοποιήσεων, γενικευμένη ανατροπή εργασιακών δικαιωμάτων, όπως το δικαίωμα στο σταθερό ημερήσιο εργάσιμο χρόνο, στην υγεία και την κοινωνική ασφάλιση, στην εκπαίδευση κλπ. Μόνο που αυτή η πολιτική γεννά τη γιγάντωση των διεθνικών μονοπωλίων, μαζί με τη γιγάντωση της εκμετάλλευσης, της φτώχειας, της ανεργίας, της εξαθλίωσης.

Δεν είναι εύκολο, στους ιθύνοντες αυτών των διεθνών ιμπεριαλιστικών οργανισμών να συμβιβάσουν τις εντεινόμενες, μεταξύ των κρατών του ιμπεριαλιστικού συστήματος και ιδιαίτερα των πιο ισχυρών, αντιθέσεις, αλλά και την επιβολή των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων προκειμένου να αντιμετωπίσουν τον οξύτατο, μεταξύ των μονοπωλίων ανταγωνισμό και την κρίση. Και ταυτόχρονα να αντιμετωπίσουν τις αυξανόμενες κοινωνικές ανισότητες και ταξικές αντιθέσεις. Οι διαδηλωτές της Πράγας είναι μια ζωντανή απόδειξη. Οποια παραλλαγή της «συνταγής» τους και αν εφαρμόσουν, οι αντιθέσεις, τόσο οι ενδομονοπωλιακές όσο και οι ταξικές, που συνεχώς θα οξύνονται, είναι σύμφυτες με το σύστημα που υπηρετούν. Δε θα απαλλαγούν απ' αυτές, όπως και οι λαοί, από τις συνέπειες και τα δεινά που τους επιβάλλουν.

Το ζητούμενο είναι, η καταδίκη αυτής της πολιτικής να γίνεται συνειδητή αμφισβήτηση των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού, ως την ανατροπή της εξουσίας που διαιωνίζει αυτό το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα. Η προοπτική που χαράζει ο δρόμος του αντιιμπεριαλιστικού, αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου πάλης για τη λαϊκή εξουσία, μιας λαϊκής οργανωμένης ριζοσπαστικής πλειοψηφίας, ικανής να αντιμετωπίσει την αντίδραση, ντόπια και διεθνή, που θα οργανώνει και θα αναπτύσσει τη λαϊκή οικονομία, είναι μονόδρομος για το λαό μας. Η πορεία συγκρότησής του θα 'ναι μια αποφασιστική συμβολή και στην ενίσχυση του διεθνούς αντιιμπεριαλιστικού -αντιμονοπωλιακού κινήματος, ως αντίπαλου δέους.