Ητανε καλεσμένος σε ένα από τα προεκλογικά πάνελ. Παραμονές δημοτικών εκλογών. Ο θέτων τα ερωτήματα, συνεπαρμένος από την «τηλε-αρχή» ότι καλός δημοσιογράφος είναι εκείνος που θέλει κάνα μισάωρο για να ολοκληρώσει ένα ερώτημα, προσπαθούσε να εκμαιεύσει τα συναισθήματα, που νιώθει ο Λέοντας, όταν οδηγάει το αυτοκίνητό του και πέφτει σε μποτιλιάρισμα και όταν, λόγω του κυκλοφοριακού, δε βρίσκει πάρκινγκ στην Αθήνα για να παρκάρει. Ο Λέων, με εκείνο το χαμόγελο, περίμενε υπομονετικά να ολοκληρωθεί το λογύδριο του ερωτώντα. Μόλις τελείωσε, του απάντησε: «Δεν έχω αυτοκίνητο»...

Τον θυμάμαι στους δρόμους της Αθήνας. Εκεί, χαμηλά στη Σόλωνος, στη στάση, να περιμένει το μεσημέρι το λεωφορείο. `Η καμιά φορά, αυτός μπροστά, πάντα με τα πόδια, και μεις πίσω του, με τη μηχανή, χωρίς εκείνος να μας έχει δει, να τον παρακολουθούμε να περπατά στην πόλη του, στην Αθήνα και να τον σταματούν, να τον χαιρετούν οι πάντες, να μιλά με όλους που τον έβλεπαν. Ολο και κάποιο λόγο είχαν να του πουν. Τον ήξεραν όλοι οι άνθρωποι της πόλης του τον Λέοντα. Και κείνος τους ήξερε. Ητανε δικός τους.

Τον είδαμε τελευταία φορά στην κηδεία του Β. Εφραιμίδη. Ηταν εκεί. Πόναγε. Αλλά ήτανε όρθιος. Ξέραμε για την αρρώστια. Και κείνος ήξερε. Δεν ήταν από κείνους που του μίλαγες μυξοκακόμοιρα. «Κοίτα να γίνεις καλά». «Μια χαρά είμαι, αν σκεφτείς τι έχω», απάντησε... Και γέλασε.

Καμιά φορά, στο τηλέφωνο, έπαιρνε στην εφημερίδα, κάτι έψαχνε, φαινότανε ότι τον απασχολούσε (αλλιώς δεν «ενοχλούσε»). «Δε σ' ακούω καλά, τι τρέχει;», ήτανε η πρώτη κουβέντα όταν κάτι μυριζότανε. «Μ' έπιασε πάλι κείνο το πρόβλημα με τη μέση». «Λοιπόν, άκου...». Κι άρχιζε να σου λέει τι θα κάνεις για να ανακουφιστείς. Τον ρώταγες τι ήθελε. «Αστο τώρα, όταν γίνεις καλά θα τα πούμε»...

Είπανε ότι είναι ανιδιοτελής. Ηθικός. Σεμνός. Διανοούμενος. Εργάτης. Αγωνιστής. Είπανε ότι ήταν «κύριος». Ηταν τύχη να τον έχεις σύντροφο. Ηταν τιμή να τον έχεις αντίπαλο. Ολα όσα ειπώθηκαν για τον Λέοντα ήταν έτσι. Τίποτα παραπανίσιο. Τίποτα ψεύτικο. Γιατί ο Αυδής ήταν κομμουνιστής.