Χαρακτήρα πολιτικής υποθήκης έχει η τελευταία μαγνητοφωνημένη συνέντευξη του ηγέτη του ΡΚΚ Αμπντ. Οτσαλάν, που έδωσε στην Ιταλία στις 28 του Δεκέμβρη 1998, λίγο πριν ξεκινήσει η περιπλάνησή του που κατέληξε στην παράδοσή του από ελληνικά χέρια στις τουρκικές αρχές. Τη συνέντευξη πήρε ο δημοσιογράφος Θόδωρος Ανδρεάδης - Συγγελάκης και δημοσιεύεται στη χτεσινή "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ".

Αποκαλυπτικά τα όσα απαντάει για την επιθυμία του να έρθει στην Ελλάδα, που ταυτόχρονα ακούγονται σαν τραγική ειρωνεία: "Η επιθυμία μου ήταν τη δίοδο εξόδου μου προς την Ευρώπη να την αποτελούσε η αγκάλη του ελληνικού λαού. Εγώ θα ήθελα να κάνω αυτό το βήμα μαζί του (...). Δυστυχώς, λόγω κάποιας προσέγγισης της Αθήνας που δεν εξελίχθηκε με ευνοϊκό τρόπο - και την οποία δυσκολευόμαστε να την κατανοήσουμε - αυτό το σημαντικό γεγονός δεν μπόρεσε να πραγματοποιηθεί. Αλλά ακόμα ελπίζω σε κάτι τέτοιο. Εγώ, εξάλλου, σε αυτό το θέμα, απέναντι σε αυτόν το λαό αισθάνομαι και μια ευθύνη. Αυτό δε θα 'θελα να γίνει πιεστικά, αλλά υπό μια έννοια να του εξηγήσω - ξέροντας τα προβλήματα του λαού αυτού και, κυρίως, τα προβλήματά του που πηγάζουν από την Τουρκία - το τι θα μπορούσαμε να κάναμε μαζί".

Για όσους ανησυχούσαν από τις επιπτώσεις στις ελληνοτουρκικές σχέσεις της άφιξής του στην Ελλάδα είχε αναφέρει: "Πίσω από αυτές τις ανησυχίες υπάρχει μια αξιολόγηση των πραγμάτων, που λέει πως κάτι τέτοιο - η έλευση, δηλαδή, της ηγεσίας του ΡΚΚ στην Αθήνα - θα σήμαινε τη μετατροπή του ζητήματος σε ένα ελληνοτουρκικό ζήτημα. Αυτό εμένα δε μου φαίνεται βάσιμο. Η Τουρκία, όπως και με την περίπτωση της Ρώμης και της Μόσχας, πιέζει κάθε χώρα και ασκεί εκβιασμό. Αλλά εδώ δε θα πρέπει να υποκύπτει κανείς στους εκβιασμούς. Αν, δηλαδή, εγώ ζήταγα πολιτικό άσυλο από την Ελλάδα ή από οποιαδήποτε άλλη χώρα, θα 'πρεπε να είχε δοθεί από τις χώρες αυτές απάντηση βάση του Δικαίου (...). Αν λειτουργούσανε με τέτοιο τρόπο, τότε πώς θα μπορέσουμε, αν χρειαστεί να προστατέψουμε τον ίδιο το λαό μας απέναντι σε τέτοιου είδους πιέσεις;".

Σε ερώτηση αν φοβάται για τη ζωή του απαντάει σαν να διασθανόταν αυτό που θα ακολουθήσει: "Από τον θάνατο δε φοβάμαι καθόλου. Περισσότερο με ανησυχεί η σκέψη του πολιτικού και πνευματικού αφανισμού.Αυτό δεν το λέω εννοώντας την Ιταλία (...). Δεν είναι θέμα Ιταλίας. Πρόκειται για μια διεθνή συνωμοσία, επικεφαλής της οποίας είναι η Αμερική, που υποστηρίζει την Τουρκία. (...). Δε θέλω να γίνω θύμα προβοκάτσιας. Βέβαια και η Ιταλία και η Ευρώπη πρέπει να προσέξουν να μη γίνουν όργανα προβοκάτσιας.Ο κύριος σκοπός μου, την παρούσα στιγμή, είναι να επιστρέψω αυτήν την εναντίον μου ενεργούμενη, χωρίς εκδίκαση πνευματική καταδίκη, σ' αυτούς που τους ανήκει, εκθέτοντας έτσι την αδικία τους και ματαιώνοντας τα σχέδιά τους (...). Είναι πολύ σημαντικό κατ' εμέ το να μη γίνει η Ευρώπη όργανο της συνωμοσίας αυτής. Δείχνω επιμέλεια για αυτό και το συντομότερο θέλω να αρχίσω τις θετικές πολιτικές ενέργειες. Το πρόβλημά μου είναι αυτό και διατηρώ την ελπίδα μου ότι θα αντεπεξέλθω. Στέλνω τους χαιρετισμούς και τα σέβη μου στον ελληνικό λαό και στους φίλους μου".