Η υπόθεση Οτσαλάν και όλη η εξέλιξή της στη συνέχεια, όπως και κάθε κρίσιμο ζήτημα, απέδειξε ότι καθένας μετράει και κρίνει αλλά κρίνεται ταυτόχρονα με ποιους πάει και ποιους αφήνει και βεβαίως το γιατί θα το κάνει. Οι απλοί άνθρωποι του μόχθου, λοιπόν, είχαν μια ακόμη εμπειρία από τις τοποθετήσεις των κομμάτων για να κρίνουν την πολιτική τους και το ποιος είναι με ποιον, αλλά και ποια πολιτική διέξοδος απαιτείται. Ισως για την πολιτική της ηγεσίας του Συνασπισμού αυτό να είναι ξεκάθαρο στο λαό, αλλά στην υπόθεση Οτσαλάν, με μια ευκαιριακή ή συγκυριακή τακτική, δίνει για μια ακόμη φορά άλλοθι στην κυβέρνηση, ακριβώς τη στιγμή που βρέθηκε εντελώς απομονωμένη. Οτι παραδόθηκε ο Οτσαλάν στο τουρκικό κράτος, ήταν και συνεχίζει να 'ναι πεποίθηση και κοινό αίσθημα του λαού μας. Εχει πικρή πείρα από τη δική του ιστορία, από την πορεία του λαϊκού κινήματος και η διαίσθησή του δεν τον ξεγέλασε, όχι μόνο ως προς την ενέργεια αλλά και την πολιτική ευθύνη της κυβέρνησης. Εδώ ακριβώς η ηγεσία του ΣΥΝ ρίχνει το πρώτο σωσίβιο στην κυβέρνηση. Ενα απόσπασμα δήλωσης του Ν. Κωνσταντόπουλου ("Αυγή", 17/2/99) δίνει την ουσία και το στίγμα της πολιτικής του ΣΥΝ απέναντι στην υπόθεση. "Εχει εγκληματικές ευθύνες η ελληνική κυβέρνηση και οφείλει καθαρές και υπεύθυνες εξηγήσεις... Αντί η Ελλάδα να σχεδιάσει σοβαρά την πολιτική της για την αντιμετώπιση αυτού του σοβαρού προβλήματος, παρέδωσε το χειρισμό στις μυστικές υπηρεσίες... Με διγλωσσίες, με παλινωδίες και με απουσία στρατηγικής και ανάληψης πρωτοβουλιών, ουσιαστικά η κυβέρνηση δε θέλησε να ασκήσει υπεύθυνη πολιτική σ' αυτό το σοβαρό θέμα... Η κυβέρνηση να δώσει εξηγήσεις στον ελληνικό λαό και να αναλάβει τις ευθύνες της". Στο "διά ταύτα", λοιπόν, προτείνει εξεταστική των πραγμάτων επιτροπή στη Βουλή.Η ηγεσία του ΣΥΝ κάνει λόγο για ανυπαρξία πολιτικής σ' αυτό το θέμα και για έλλειψη στρατηγικής, τη στιγμή που η ίδια η κυβέρνηση είχε εντάξει το Κουρδικό στις ελληνοτουρκικές αντιθέσεις, με τη λογική, "ο εχθρός του εχθρού είναι φίλος", αλλά όταν οι Αμερικανοί απαίτησαν τη σύλληψη του Οτσαλάν, και με δεδομένη την ενεργό συμμετοχή της στη στρατηγική του ΝΑΤΟ και της "νέας τάξης", αντιμετώπισε το πρόβλημα Οτσαλάν σ' αυτά τα συγκεκριμένα πλαίσια, που απαιτούσαν την παράδοσή του. Επομένως, και πολιτική έχει η κυβέρνηση και στρατηγική και ή συμφωνεί κάποιος μαζί της και τη στηρίζει, αντικειμενικά αυτό έκανε η ηγεσία του ΣΥΝ, ή διαφωνεί, την αποκαλύπτει και απαιτεί τη λαϊκή παρέμβαση για την ανατροπή της. Είναι, όμως, από την άποψη αυτή, αποκαλυπτικά και τα όσα είπε ο υπεύθυνος του ΣΥΝ για την εξωτερική πολιτική, Ν. Μπίστης, μέλος της Πολιτικής Γραμματείας, στις 16.2.99: "Σε μένα τουλάχιστον υπάρχει μεγάλο πολιτικό ερώτημα, πώς, ξεκινώντας από μια θέση που λέει, και ορθά, ότι η Ελλάδα και η Κύπρος είναι οι τελευταίες χώρες που θα έπρεπε να εμπλακούν σ' αυτή τη συγκεκριμένη υπόθεση και να μεταθέσει το πρόβλημα σε θέμα ευθύνης κυρίως της ΕΕ και των άλλων ισχυρών χωρών της Ευρώπης, οι οποίες έχουν και Κούρδους (Γερμανία κλπ. ) και οι οποίες πρέπει να συμβάλουν σε μια λύση, κατέληξε τελικά, μέσω Κένυας, και με παραμονή του Οτσαλάν σε ελληνικό χώρο, να αποτελέσουμε τη μοναδική χώρα που δέχτηκε το μεγάλο αυτό πρόβλημα". Το ίδιο είπε και η κυβέρνηση. Ο Σπ. Δανέλης, βουλευτής του ΣΥΝ, σε άρθρο του στην "Ελευθεροτυπία" (24/2/99), υποστηρίζει ότι η κυβέρνηση είχε σωστό προσανατολισμό στην υπόθεση Οτσαλάν. "Η κυβέρνηση είχε έγκαιρα διατυπώσει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ότι ούτε τη χώρα μας, ούτε το κουρδικό ζήτημα θα ωφελούσε η αίτηση πολιτικού ασύλου από τη μεριά Οτσαλάν", συμπληρώνοντας ότι "η πολιτική αστάθεια σημαίνει και θανάσιμο κίνδυνο για το μεγάλο... στόχο, την ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ". Να λοιπόν γιατί η ηγεσία του ΣΥΝ έριξε την πρώτη σανίδα σωτηρίας στην κυβέρνηση.

Στη συνέχεια και μετά τον κυβερνητικό ανασχηματισμό - "κολυμβήθρα του Σιλωάμ" για το διαπραχθέν πολιτικό "έγκλημα", και την προσπάθεια επανάκτησης της "χαμένης οριστικά, και τυπικά, τιμής", από τον Κ. Σημίτη με αποδιοπομπαίους τράγους τρεις υπουργούς, τον αρχηγό της ΕΥΠ και την παράδοση της εξέτασης του ζητήματος στη Δικαιοσύνη για τις "ευθύνες των πολιτών" που ενεπλάκησαν (αλήθεια, μόνοι τους ενεπλάκησαν;), η ηγεσία του ΣΥΝ προβάλλει και προτείνει τη σύγκληση του συμβουλίου των αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας,για να μην αφεθούν οι χειρισμοί σ' ένα τέτοιο ζήτημα "εθνικής", κατά τον ΣΥΝ, σημασίας, ένα πρόβλημα εσωτερικής αρχικά πολιτικής για την κυβέρνηση, με άμεση όμως διαπλοκή με την εξωτερική πολιτική, το οποίο οξύνθηκε απότομα, στην κυβέρνηση. Οταν το ΚΚΕ πρόβαλε την ανάγκη λαϊκής παρέμβασης ενάντια στην κυβερνητική πολιτική, με λαϊκή απαίτηση να παραιτηθεί ο πρωθυπουργός και να γίνουν άμεσα εκλογές, η ηγεσία του ΣΥΝ ρίχνει και άλλη σανίδα σωτηρίας στην κυβέρνηση, προβάλλοντας το επιχείρημα ότι οι εκλογές δε θα φέρουν κανένα αποτέλεσμα γιατί θα δώσουν πλειοψηφία στη ΝΔ. Ηδη οι κινητοποιήσεις ξεσπούν η μία μετά την άλλη με τα συλλαλητήρια στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις. Η ίδια η κυβέρνηση αισθάνεται όχι απλώς τη λαϊκή πίεση, αλλά ότι χάνει κάθε λαϊκό έρεισμα. Ακόμη και μέσα στο ΠΑΣΟΚ δεν μπορούν να "χωνέψουν" την πρακτική της κυβέρνησής τους, δεν πείθονται από την αντιμετώπιση στη συνέχεια της κατάστασης και αντιδρούν ενάντιά της. Μπροστά λοιπόν σε μια απομονωμένη από το λαό κυβέρνηση, η ηγεσία του ΣΥΝ ρίχνει και άλλο σωσίβιο, αποτροπής της λαϊκής παρέμβασης ενάντια στην κυβέρνηση, μπροστά στον "κίνδυνο" του μπαμπούλα της Δεξιάς!Βεβαίως, στη συνέχεια έρχονται νέα στοιχεία στην επιφάνεια, που αποκαλύπτουν τη συνειδητή πολιτική της κυβέρνησης στην υπόθεση Οτσαλάν, στα πλαίσια του ΝΑΤΟ και της "νέας τάξης", υπάρχει το πρόβλημα των τεσσάρων έγκλειστων στην ελληνική πρεσβεία της Κένυας και ο κίνδυνος να έχουν τύχη ανάλογη μ' αυτήν του Οτσαλάν. Ετσι, σε μια νέα προσπάθεια παρέμβασης ο Ν. Κωνσταντόπουλος σε συνέντευξή του στην "Αυγή" (21/2/99), τοποθετείται ως εξής: "Αναρωτιέμαι αν ο Κ. Σημίτης διαθέτει πια τη "δεδηλωμένη" εμπιστοσύνη της Βουλής, εάν δηλαδή έχει την αποδοχή και στήριξη της πλειοψηφίας και στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ", και στη βάση αυτή ρίχνει το σύνθημα "για εκλογές". Στο ερώτημα "πότε εκλογές", απαντά: "Το πώς θα γίνουν οι εκλογές έχει καθοριστική σημασία", προβάλλοντας σαν κυρίαρχο το ζήτημα του εκλογικού νόμου, και τις ζητά μαζί με τις ευρωεκλογές.

Μετά τη συνέντευξη της Ντιλάν, η ηγεσία του ΣΥΝ, ανταποκρινόμενη στο "πληγωμένο εθνικό αίσθημα" της κυβέρνησης, δεν ξεχνά τα περί εκλογών έστω και μαζί με τις ευρωεκλογές, αλλά σύμφωνα με ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου αναφέρει ότι "υπάρχει εθνική ανάγκη να εξεταστούν τα πάντα στο φως της ημέρας από τη Δικαιοσύνη και την Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής... Να μη συνεχιστεί η ατεκμηρίωτη σεναριολογία και η επιζήμια αποπροσανατολιστική εκτροπή σε κλίμα πόλωσης και διχαστικής αντιπαράθεσης". Αυτό φυσικά ζητά και η κυβέρνηση, εθνική ομοψυχία! και συσπείρωση γύρω από την ίδια. Επιστρατεύτηκε μέχρι και ο Λ. Κύρκος, ο οποίος σε συνέντευξή του στα "ΝΕΑ" (1/3/99) απαντά για το ζήτημα της παραίτησης του πρωθυπουργού και τις εκλογές ως εξής: "Παραίτηση για να πάμε πού; Δε συμφωνώ... Πρέπει να συνεκτιμηθεί η συνολική κατάσταση στη χώρα και στη διεθνή κοινότητα. Και είμαι εξαιρετικά επιφυλακτικός με την πρόταση των διπλών εκλογών, έστω κι αν συνδέεται με την πρόταση για απλή αναλογική". Ο δε Στ. Πιτσιόρλας στο "Φλας" δηλώνει: "Μια παραίτηση της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού τώρα θα επέτεινε το πολιτικό πρόβλημα και θα οδηγούσε σε ανεξέλεγκτες... θα οδηγούσε αυτή τη στιγμή σε μια εξέλιξη πιο συντηρητική και αρνητική". Μα αν αυτά δεν είναι ανοιχτή υποστήριξη στην κυβέρνηση τότε τι είναι;