Δεν είναι η πρώτη φορά, που αυτοί ο οποίοι εξ επαγγέλματος χτυπούν το ΚΚΕ, εφαρμόζουν την τακτική του να κατασκευάζουν ένα σκιάχτρο στη θέση του και στη συνέχεια να βάλλουν εναντίον του. Είναι αυτοί οι ίδιοι - μερίδα του Τύπου και επαγγελματίες «κουκουεδολόγοι» - που σήμερα βρήκαν την ευκαιρία, μέσα στον κουρνιαχτό της κάλπικης και αποπροσανατολιστικής αντιπαράθεσης κυβέρνησης - Εκκλησίας για το θέμα της αναγραφής ή μη του θρησκεύματος στις αστυνομικές ταυτότητες, να ξαναδοκιμάσουν την προσφιλή και προβοκατόρικη τακτική τους.

Εκβιάζουν, με όσα προβοκατόρικα κατασκευάζουν κατά του ΚΚΕ, το διαχωρισμό του λαού με βάση τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις. Για να είναι πειστικό αυτό το σκηνικό θέλουν να παγιδεύσουν και το ΚΚΕ. Προκαλούν έτσι τον καθένα να τοποθετηθεί στο ψευτοδίλημμα «με τον Χριστόδουλο ή με τον Σημίτη». Στο σημείο αυτό έρχεται το ΚΚΕ και βάζει τα πράγματα στη θέση τους, δημιουργώντας ρήγμα στο σκηνικό που πάνε να χτίσουν. Κατ' αρχήν η θέση του Κόμματος είναι υπέρ της μη αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες.

Δε μένει εδώ όμως και δίνει στα πράγματα τις σωστές τους διαστάσεις. Αφ' ενός μεν το ζήτημα της μη αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες, στο όνομα της προστασίας των «προσωπικών δεδομένων», είναι μια «τρύπα στο νερό», πρόκειται για μια πολιτική «εκσυγχρονιστική» απάτη, αφού έρχεται η «σκούπα» της Σένγκεν και θα ισοπεδώσει τα πάντα. Αφ' ετέρου το ΚΚΕ ανοίγει το όλο ζήτημα της διαπλοκής Εκκλησίας - Κράτους και ζητά τον πλήρη διαχωρισμό τους, πράγμα που σκόπιμα και οι δύο πλευρές το αποσιωπούν. Κάτω από αυτές τις συνθήκες το ΚΚΕ καλεί το λαό να μην εγκλωβιστεί σε τέτοια ψευτοδιλήμματα που αποπροσανατολίζουν από τα πραγματικά του προβλήματα. Από την άλλη η επίθεση κατά του ΚΚΕ είναι μια κίνηση αντιπερισπασμού αυτών που προωθούν μεθοδικά το διαχωρισμό του λαού με βάση τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις.

Ηένταση που καλλιεργείται δεν αντιστοιχεί στις πραγματικές διαστάσεις του προβλήματος. Το γεγονός αυτό αποκαλύπτει ότι άλλες είναι οι στοχεύσεις, τόσο της κυβέρνησης όσο και της Ιεραρχίας, που ανοίγουν έναν επικίνδυνο δρόμο διχασμού του λαού στα πλαίσια του παιχνιδιού διανομής και οριοθέτησης της εξουσίας που από κοινού νέμονται. Από έναν τέτοιο διαχωρισμό προσδοκούν οφέλη και κυβέρνηση και ιεραρχία. Εχουν ανάγκη από τη δημιουργία κάλπικων διαχωριστικών γραμμών μέσα στο λαό, για να μπορέσει η κάθε πλευρά για δικό της λογαριασμό να διατηρήσει την εξουσία. Ο λαός όμως είναι ανάγκη να μην πέσει σε αυτή την παγίδα, να ξοδευτεί σε μια διαμάχη ξένη προς αυτόν και τα συμφέροντά του.