Αραγε ποιος να 'ναι η αιτία; Μήπως η... κακούργα κοινωνία ή η κακιά μας μοίρα; Ποιο μάτι φθονερό μας «ματιάζει» εδώ και 26 χρόνια που μετράμε χιλιάδες καμένους κορμούς δέντρων στης Ελλάδας την ολόμαυρη ράχη;

Το «μάτι» αυτό λέγεται πολιτική γης. Μια πολιτική που αντιμετωπίζει το δασικό μας πλούτο σαν πεδίο κερδοσκοπίας αντί για κοινωνικό αγαθό. H κυβερνητική πολιτική περιορίζει τα κονδύλια του προϋπολογισμού για τα δάση, διατηρεί τις μεγάλες ελλείψεις στις υπηρεσίες που ασχολούνται με τη διαχείρισή τους, δεν υλοποίησε τον ενιαίο φορέα δασοπροστασίας, δεν υλοποίησε το πόρισμα της Διακομματικής Επιτροπής της Βουλής για τα δάση που τους εξασφάλιζε μια ελάχιστη προστασία, η καταγραφή των δασικών εκτάσεων προχωρά με αργούς ρυθμούς, ξεχώρισε την καταστολή των δασικών πυρκαγιών από την πρόληψη και την προκαταστολή, ανέθεσε τη διαχείριση και προστασία δασικών οικοσυστημάτων σε ιδιωτικά συμφέροντα, έχει έτοιμο σχέδιο νόμου που νομιμοποιεί καταπατήσεις...

«Τα χρήματα που δίνονται για τη διαχείριση και προστασία των δασών είναι ανεπαρκή» μας λέει το μέλος της διοίκησης του Γεωτεχνικού Επιμελητηρίου Αντώνης Ραλλάτος. «Τα τελευταία χρόνια κατά μέσο όρο δίνεται το 0,48% του προϋπολογισμού. Τα δάση είναι κοινωνικό αγαθό, οι κυβερνήσεις, όμως, το αντιμετωπίζουν σαν πεδίο κερδοσκοπίας. Αυτό φαίνεται και από τις νομιμοποιήσεις, που γίνονται κατά καιρούς, όλων των καταπατήσεων και των παράνομων ενεργειών που γίνονται στα δάση».

«Πέρσι υπήρχε μια συγκυριακή επιτυχία του κρατικού μηχανισμού που επαναπαύθηκε στις δάφνες του», συνεχίζει ο Α. Ραλλάτος. «Δεν ενισχύθηκε ο τομέας της πρόληψης που είναι απαραίτητος. Τα κονδύλια μειώθηκαν κατά 30% σε σχέση με το 1998. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι καθαρισμοί, που είναι βασικό μέρος της πρόληψης, δεν έχουν γίνει στην Αττική. Αυτό συνέβη διότι τα κονδύλια εγκρίθηκαν το Μάη, όταν είχε αρχίσει η αντιπυρική περίοδος. Αυτό το διάστημα απαγορεύεται η χρήση μηχανικών μέσων, όπως είναι τα αλυσοπρίονα με τα οποία γίνονται οι καθαρισμοί. Οπότε θα γίνουν μετά το τέλος της αντιπυρικής περιόδου...».

Εκτιμάται ότι το 65% των δασικών εκτάσεων είναι δημόσιες. Από αυτές το 50% έχει καταγραφεί. «Υπολογίζεται ότι με το 35% "παίζεται παιχνίδι" με το ιδιοκτησιακό», συμπληρώνει ο Α. Ραλλάτος.

«Αυτό που θέλει να "περάσει" σαν αντίληψη η κυβέρνηση στην κοινή γνώμη, είναι ότι πρέπει να μάθουμε να ζούμε με το φαινόμενο αυτό» μας λέει το μέλος της διοίκησης της Πανελλήνιας Ενωσης Δασολόγων Δημοσίων Υπαλλήλων, Κώστας Μπέσσης. «Αποσιωπά την ευθύνη της για το ότι δεν υπάρχει, στην ουσία, Κτηματολόγιο, ότι τα δάση μένουν ακαθάριστα γιατί δίνονται ψίχουλα, ότι μέσα στο καλοκαίρι προωθεί νομοσχέδια που νομιμοποιούν αυθαίρετα. Ο κρατικός μηχανισμός είναι ανέτοιμος διότι μετά τη μεταφορά της δασοπυρόσβεσης στην Πυροσβεστική, άλλαξε η φιλοσοφία αντιμετώπισης των δασικών πυρκαγιών», συμπληρώνει. «Ο τομέας αυτός ανατέθηκε σε μια υπηρεσία που αντιμετωπίζει "κλειστές" πυρκαγιές. Δυο χρόνια τώρα η κυβέρνηση δε λέει το παραμικρό για το κόστος. Ο ενιαίος φορέας δασοπροστασίας θα στοίχιζε λιγότερο».