Μπροστά στις ευρωεκλογές του Μάη, συντελούνται διεργασίες ώστε τα εθνικιστικά - ευρωσκεπτικιστικά αστικά κόμματα να συντονιστούν μετεκλογικά σε μια κοινή ευρωκοινοβουλευτική ομάδα, τη λεγόμενη «Ευρωπαϊκή Συμμαχία των Λαών και των Εθνών» (EAPN). Υπό το σλόγκαν «Προς μια Ευρώπη της κοινής λογικής», συναντήθηκαν την προηγούμενη βδομάδα στο Μιλάνο ο Ιταλός υπουργός Εσωτερικών και επικεφαλής της Λέγκας, Ματέο Σαλβίνι, ο επικεφαλής υποψήφιος ευρωβουλευτής της Εναλλακτικής για τη Γερμανία (AfD), Γεργκ Μόιτεν, ο Αντερς Βίστισεν από το Δανέζικο Λαϊκό Κόμμα και ο Ολι Κότρο από το Κόμμα των Φινλανδών.

Πριν από λίγες μέρες, είχε προηγηθεί συνάντηση του Μ. Σαλβίνι με την πρόεδρο του «Εθνικού Συναγερμού», Μαρίν Λεπέν, προκειμένου να χαραχτούν άξονες παρέμβασης κατά τη νέα θητεία του Ευρωκοινοβουλίου. Οι δυο πλευρές ξεχώρισαν «ειδικά το οικολογικό ζήτημα», αναδεικνύοντας την προτεραιότητα των σχεδιασμών και γύρω από την Ενέργεια και τις «εναλλακτικές μορφές» της. Επίσης, «δεσμεύθηκαν να ενισχύσουν τις νέες διεθνείς συμμαχίες για να επεκτείνουν την οικογένεια αυτών που επιθυμούν να αλλάξουν τις Βρυξέλλες».

Ηδη στην Ευρωβουλή η Λέγκα, ο «Εθνικός Συναγερμός» και το Κόμμα Ελευθερίας Αυστρίας, με επικεφαλής τον αντικαγκελάριο, Χάιντς - Κρίστιαν Στράχε, συμμετέχουν στην ευρωομάδα «Ευρώπη των Εθνών και της Ελευθερίας», έχοντας 37 ευρωβουλευτές.

Οσο κι αν παρουσιάζονται ως «αντισυστημικές δυνάμεις», που «συγκρούονται με την ΕΕ» και τις «ελίτ» στο όνομα του λαού, τα εθνικιστικά - ευρωσκεπτικιστικά κόμματα στην ουσία προβάλλουν ένα άλλο «μείγμα» καπιταλιστικής διαχείρισης και εξωτερικής πολιτικής, με περισσότερες εξουσίες στα έθνη - κράτη. Δεν αμφισβητούν την ΕΕ ως ένωση του κεφαλαίου και ιμπεριαλιστική ένωση, δεν αμφισβητούν το ΝΑΤΟ και η όποια κριτική είναι από τη σκοπιά της ενίσχυσης «συμμαχιών» με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Αυτή η αντιπαράθεση μεταξύ «φιλοευρωπαϊστών - ευρωσκεπτικιστών» για τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις στην ΕΕ είναι «εντός των τειχών» της καπιταλιστικής ανάπτυξης και των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών. Είναι ξένη αντιπαράθεση για τους λαούς, για τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους και τους νέους της Ευρώπης, καθώς πάντα καταλήγει στην ενίσχυση του ανταγωνισμού και της κερδοφορίας, στην ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων και σε εμπλοκή των λαών σε ιμπεριαλιστικές «περιπέτειες».

Εξάλλου, πολλά από αυτά τα εθνικιστικά - ευρωσκεπτικιστικά κόμματα, που αποτελούν «κίνδυνο» για την ΕΕ και τις «φιλελεύθερες αξίες», ήδη κυβερνούν (π.χ. Ουγγαρία, Πολωνία), είτε συμμετέχουν σε ευρωπαϊκές κυβερνήσεις με άλλα «φιλοευρωπαϊκά» κόμματα, όπως το Κόμμα Ελευθερίας Αυστρίας (FPO), η Λέγκα του Σαλβίνι στην Ιταλία. Κοινός τόπος όλων των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων κάθε απόχρωσης είναι η αντεργατική - αντιλαϊκή πολιτική και τα παζάρια για τους όρους συμμετοχής στην ΕΕ. Αλλα δηλώνουν πως στόχος τους είναι η συμμετοχή σε μια συγκυβέρνηση, όπως το γερμανικό AfD, που προτάσσει ως πρότυπο την αυστριακή κυβέρνηση.

Πρόκειται, ακόμη, για κόμματα που υποστηρίζονται από διάφορα ιμπεριαλιστικά κέντρα, από τον πρώην σύμβουλο του Αμερικανού Προέδρου Τραμπ, Στιβ Μπάνον, μέσω του λεγόμενου «Κινήματος» («Movement»), μέχρι τη ρωσική κυβέρνηση. Οπως χαρακτηριστικά έχει πει η Μ. Λεπέν, μοιράζεται «την ίδια πολιτική ατζέντα με τον Πρόεδρο των ΗΠΑ και τον Ρώσο Πρόεδρο»...

Αυτά τα κόμματα ζητούν τη μεταρρύθμιση της ΕΕ και «όχι να την καταστρέψουν», σύμφωνα με τον επικεφαλής υποψήφιο του γερμανικού νεοναζιστικού μορφώματος AfD. Πιο συγκεκριμένα, ζήτησε «περισσότερες εξουσίες στα κράτη - μέλη και μείωση της επιρροής των Βρυξελλών». Τόνισε ότι ευπρόσδεκτα είναι τα πραγματικά «συντηρητικά, φιλελεύθερα, πατριωτικά κόμματα», ενώ «δεν είναι ευπρόσδεκτοι οι σοσιαλιστές, οι κομμουνιστές, οι "οικολόγοι φασίστες" και οι εξτρεμιστές».

Ο Μ. Σαλβίνι έκανε λόγο για μια συμμαχία προκειμένου «να αλλάξει η Ευρώπη» και η οποία θα φέρει μια «νέα ευρωπαϊκή άνοιξη». «Οι νεκροθάφτες του ευρωπαϊκού ονείρου είναι οι γραφειοκράτες, οι τραπεζίτες που κυβερνούν την Ευρώπη», είπε ακόμη ο Σαλβίνι.

Πάντως, όλο και εγκαταλείπεται η θέση για έξοδο από την ΕΕ, την οποία η AfD προτάσσει μόνο ως «έσχατη καταφυγή» αν δεν γίνουν αναγκαίες μεταρρυθμίσεις. Η AfD το κόμμα της Λεπέν, του Σαλβίνι κ.ά. ζητούν μεταρρύθμιση της ΕΕ «από τα μέσα», με την AfD να ζητά «να περιοριστούν οι εξουσίες της στο ελάχιστο, να είναι μόνο οικονομικές».

Στην Ευρώπη των ...λαών προτάσσεται ο ακόμη πιο έντονος ανταγωνισμός για το «πάνω χέρι». Για παράδειγμα, η AfD χαρακτηρίζει τη Γαλλία έναν «σημαντικό εταίρο στην Ευρώπη», αλλά «τα γερμανικά συμφέροντα πρέπει να προωθούνται πιο αποφασιστικά στη συνεργασία αυτή».

Ιδιαίτερα για τη συγκρότηση του ευρωπαϊκού στρατού, που υποστηρίζουν ο πρόεδρος της Κομισιόν, Ζαν - Κλοντ Γιούνκερ, η Γερμανίδα καγκελάριος, Αγκελα Μέρκελ, ο Γάλλος Πρόεδρος, Εμανουέλ Μακρόν κ.ά., η AfD σημειώνει: «Η Ευρώπη αμύνεται (και προστατεύεται) μέσω του ΝΑΤΟ» και η δημιουργία ενός ευρωπαϊκού στρατού «θα σήμαινε περαιτέρω απώλεια κυριαρχίας των ευρωπαϊκών κρατών». Ζητά «ενίσχυση του ευρωπαϊκού πυλώνα του ΝΑΤΟ, προκειμένου να αυξηθεί ο ρόλος και η επιρροή της Γερμανίας».

Επίσης, υποστηρίζει πως οι γερμανικές κυβερνήσεις θα πρέπει να έχουν μεγαλύτερη ευελιξία στις εξωτερικές σχέσεις και να μη δεσμεύονται από την ΕΕ. Ετσι, «απορρίπτεται η Κοινή Ευρωπαϊκή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Ασφαλείας, όπως και η ευρωπαϊκή υπηρεσία Εξωτερικών», ενώ χρειάζεται «εντατικοποίηση του διακυβερνητικού συντονισμού στην Ευρώπη». Βέβαια και η λεγόμενη «κοινή ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική» πάλι στην ουσία ένας διακυβερνητικός συντονισμός των ισχυρότερων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων θα είναι, και μάλιστα γι' αυτόν το λόγο προωθείται και η καθιέρωση των πλειοψηφικών αποφάσεων, έναντι των ομόφωνων. Σε κάθε περίπτωση, το περιεχόμενο της εξωτερικής πολιτικής δεν αλλάζει, δηλαδή συμμετοχή στους οικονομικούς και γεωπολιτικούς ανταγωνισμούς για την προώθηση των γερμανικών και άλλων ευρωπαϊκών μονοπωλιακών ομίλων.

Αυτό αποδεικνύεται και από την κατεύθυνση της εξωτερικής πολιτικής που προτάσσει η AfD, η οποία δεν διαφέρει σχεδόν καθόλου από τις προσεγγίσεις της σημερινής γερμανικής κυβέρνησης μεγάλου συνασπισμού Χριστιανοδημοκρατών/Χριστιανοκοινωνιστών (CDU/CSU) - Σοσιαλδημοκρατών (SPD).

Αναφορικά με τις ΗΠΑ, «οι καλές σχέσεις είναι ζωτικής σημασίας για την Ευρώπη και τη Γερμανία», αλλά χρειάζεται επανακαθορισμός των αμοιβαίων συμφερόντων, ενώ «η αλλαγή στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ αναγκάζει τη Γερμανία και τα άλλα ευρωπαϊκά κράτη να διαμορφώσουν τα δικά τους συμφέροντα και προσφέρει μια ευκαιρία».

Ακόμη, όπως και αρκετές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις (Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία κ.ά.), τα ευρωσκεπτικιστικά κόμματα τάσσονται υπέρ της επέκτασης της συνεργασίας με τη Ρωσία και με την Ευρασιατική Οικονομική Κοινότητα. Επιπλέον, η AfD υποστηρίζει τον ρωσικό αγωγό «Nord Stream 2» μεταξύ Ρωσίας και Γερμανίας, με διατήρηση της Ουκρανίας ως χώρας διαμετακόμισης ρωσικού αερίου και την άρση των ευρωπαϊκών κυρώσεων κατά της Ρωσίας, ένα πάγιο αίτημα ορισμένων γερμανικών επιχειρηματικών ομίλων.

Ως προς την Κίνα, η θέση της AfD ταυτίζεται σχεδόν με αυτή της ΕΕ, δηλαδή επέκταση των οικονομικών και πολιτικών επαφών με κοινούς κανόνες για το εμπόριο και τις επενδύσεις. Μέχρι τότε, «η εξαγορά ευρωπαϊκών εταιρειών από κινεζικές εταιρείες πρέπει να ελέγχεται, να περιορίζεται και, αν χρειαστεί, να διακόπτεται μέσω της νομοθεσίας για τον ανταγωνισμό και το μονοπώλιο».

Αφού «καταλάγιασαν» οι πανηγυρισμοί για το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος υπέρ του Brexit, τώρα εκπρόσωποι ευρωπαϊκών εθνικιστικών κομμάτων δηλώνουν «λύπη» για την αποχώρηση της Μ. Βρετανίας, η οποία εκτιμάται ότι αποδυναμώνει την ιμπεριαλιστική Ενωση.

«Λυπόμαστε που οι Βρετανοί εγκαταλείπουν την ΕΕ (...) Δεν πρέπει να τους κλείσουμε την πόρτα για πάντα», λέει ο Γ. Μόιτεν. Αλλωστε, η AfD - όπως και η Μέρκελ, ο Μακρόν και άλλοι «φιλοευρωπαϊστές» - τονίζει την ανάγκη για στενή συνεργασία με τη Βρετανία και μετά από την αποχώρησή της, ιδιαίτερα στον τομέα της άμυνας - ασφάλειας.

Αντίστοιχα και η Λεπέν έχει δηλώσει ότι «λυπάται λίγο» που η Βρετανία δεν θα είναι παρούσα για να βοηθήσει στην αλλαγή της ΕΕ από μέσα και να ενισχύσει τον ρόλο των εθνικών κρατών. «Η Βρετανία ψήφισε να εγκαταλείψει την ΕΕ - όχι την Ευρώπη» και «θα μπορούσε να επιστρέψει» σε μια «συμμαχία των ευρωπαϊκών εθνών», σε μια «μεταρρυθμισμένη ΕΕ».