Σφηνωμένα στη βορειοανατολική πλευρά του Βράχου της Ακρόπολης, εδώ και 180 χρόνια περίπου, στέκουν τα Αναφιώτικα. Ο μικρός αυτός οικισμός, πήρε το όνομά του από τους ιδρυτές του... Τη δεκαετία του 1840 μετανάστευσαν στην Αθήνα, μάστορες - μαρμαράδες, χτίστες, λιθοξόοι, ξυλουργοί... από την Ανάφη και άλλα νησιά των Κυκλάδων, οι οποίοι εργάζονταν στην ανοικοδόμηση της πρωτεύουσας και στην ανέγερση των ανακτόρων του Οθωνα.

Στα Αναφιώτικα, αυτό το ιδιαίτερο παράδειγμα κυκλαδίτικης - ανώνυμης λαϊκής αρχιτεκτονικής μέσα στο κέντρο της πόλης, σε αυτήν τη γειτονιά με τα στενά σοκάκια και τα ασπρισμένα σπίτια που μοσχοβολά ακόμα «βασιλικό κι ασβέστη» ανηφορίσαμε την περασμένη Κυριακή με αφορμή επίσκεψη στην περιοχή του Νίκου Σοφιανού, μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, δημοτικού συμβούλου και υποψήφιου δημάρχου Αθήνας με τη «Λαϊκή Συσπείρωση», όπου είχε συζήτηση με τους κατοίκους του οικισμού για τα προβλήματά τους.

Οι κάτοικοι μας υποδέχονται ζεστά και φιλικά. Αναγνωρίζουν άλλωστε ότι η «Λαϊκή Συσπείρωση» έχει σταθεί στο πλευρό τους σε όλα τα δίκαια αιτήματά τους, όπως έγινε και στο πρόσφατο Δημοτικό Συμβούλιο, όπου η Επιτροπή Κατοίκων και Φίλων του Οικισμού Αναφιώτικα έθεσε τα φλέγοντα ζητήματα που αντιμετωπίζουν στην καθημερινότητά τους.

Οι κάτοικοι είναι σαφείς: Χρειάζεται να παρθούν άμεσα μέτρα για την καθαριότητα, την αποψίλωση, το κλάδεμα των δένδρων, τη συντήρηση των μονοπατιών και των πλατωμάτων. Να λυθεί το ζήτημα του ηλεκτροφωτισμού με καινούριες και επιπρόσθετες λάμπες, διότι με την πρώτη βροχή προκαλούνται συνεχείς διακοπές ρεύματος, να παρθούν μέτρα ασφαλείας σε μια περιοχή με τόσο μεγάλη επισκεψιμότητα. Να γκρεμιστούν τα ερείπια του υπουργείου Πολιτισμού στην οδό Στράτωνος, που έχουν μετατραπεί σε σκουπιδότοπο, με κίνδυνο για την ασφάλεια τόσο των κατοίκων, όσο και των χιλιάδων περιηγητών. Παράλληλα, επισημαίνουν τον συνεχή τους φόβο, μήπως τα Αναφιώτικα μείνουν απλά ως ένα «σκηνικό» χωρίς τους κατοίκους τους, αφού είναι πολλοί αυτοί που θέλουν να τα αξιοποιήσουν για επενδύσεις. Η πλειοψηφία των σπιτιών στα Αναφιώτικα έχουν απαλλοτριωθεί από το υπουργείο Πολιτισμού το 1973. Βρίσκονται εντός του αρχαιολογικού χώρου και εκτός του εγκεκριμένου σχεδίου της πόλης των Αθηνών.

Σε πείσμα, όμως, της εγκατάλειψης και της υποβάθμισης, οι κάτοικοι των Αναφιώτικων επιμένουν. Με προσωπική δουλειά συντηρούν και κρατούν τον οικισμό όρθιο. Σκουπίζουν, μαζεύουν, ασπρίζουν, δενδροφυτεύουν, επιδιορθώνουν τα σοκάκια από τις φθορές. Ταυτόχρονα, διεκδικούν μέτρα από τον δήμο. Μιλώντας η Αλεξάνδρα Κατσουράνη, κάτοικος στα Αναφιώτικα και υποψήφια δημοτική σύμβουλος με τη «Λαϊκή Συσπείρωση» στην Αθήνα, τόνισε: «Ολοι μας ξέρουμε τι αγώνες έχουν γίνει, για να μείνουν τα Αναφιώτικα και να μείνουν οι κάτοικοι μέσα. Θα κρατήσουμε και εμείς, όπως κράτησαν και οι πατεράδες και οι παππούδες μας. Τα Αναφιώτικα είναι μνημείο της δύναμης των ανθρώπων, μνημείο της λαϊκής γειτονιάς. Είναι ένα από τα τελευταία δείγματα που έχουν απομείνει στην Αθήνα, λαϊκής αρχιτεκτονικής με φτωχούς ανθρώπους.

Ποιο είναι το αγκάθι; Το αγκάθι τους είναι το μέσα. Ποιος μένει μέσα και ποιος συντηρεί το έξω. Οι κάτοικοι που έχουν φτύσει αίμα και για το μέσα και για το έξω θα μείνουν εδώ! Θα συνεχίσουμε με την Επιτροπή Κατοίκων σε οποιοδήποτε πρόβλημα προκύψει.

200 χρόνια μετράει ο οικισμός και δεν θα τον αφήσουμε στα κοράκια και σε αυτούς που τον θεωρούν φιλέτο και θέλουν να διώξουν τον λαϊκό κόσμο, για να τον "αξιοποιήσουν". Επί χούντας είχαν έρθει να γκρεμίσουν με μπουλντόζες και δεν τα κατάφεραν». Τέλος, κάλεσε τους κατοίκους να στηρίξουν τη «Λαϊκή Συσπείρωση» και με την ψήφο τους. «Τους ξέρουμε. Δεν έχουν κάνει ποτέ πίσω. Αυτοί είναι οι σύμμαχοί μας. Αυτούς στηρίζουμε».

Ο Ν. Σοφιανός στην ομιλία του υποστήριξε ότι τα Αναφιώτικα είναι μια ιστορική συνοικία της Αθήνας. «Δεν είναι πολυτέλεια να ασχοληθείς με αυτές τις γειτονιές. Ενισχύουν συνολικότερα αυτό που λέμε, τη ζωή της πόλης, την ταυτότητά της, τη φυσιογνωμία της. Ομως η δική τους πολιτική είναι να διαχειριστούν ένα μοντέλο, που είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των μνημονίων, στο πλαίσιο των επόμενων δεσμεύσεων. Στη βασική λειτουργία του δήμου, λοιπόν, όλοι οι άλλοι συμφωνούν: Βαριά φορολογία, ανταποδοτικότητα στις υπηρεσίες, συμπράξεις με ιδιώτες - εργολάβους, επιχειρηματίες, ΜΚΟ. Πληρώνεις; Εχεις... Γίνεται μια προσπάθεια να συζητάμε για τον δήμο ξεκομμένο από τη γενικότερη πολιτική. Ομως η κεντρική πολιτική είναι αυτή που καθορίζει τον δήμο», τόνισε.

Για τα προβλήματα των κατοίκων του οικισμού ανέφερε ότι «ουσιαστικά, παραπέμπονται στις ελληνικές καλένδες, στις αρμοδιότητες της μίας και της άλλης υπηρεσίας και εσείς εισπράττετε όλο αυτό το σκηνικό».

Ακόμα, σημείωσε ότι στον δήμο της Αθήνας παίζεται ένα παιχνίδι βιτρίνας. «Στην ουσία, έχουμε να κάνουμε με έναν δήμο παραιτημένο, υπηρεσίες υποβαθμισμένες, μειωμένο προσωπικό και ο κόσμος το εισπράττει στην καθημερινότητά του. Στα σκουπίδια, στα σχολεία, στους παιδικούς σταθμούς, στον ηλεκτροφωτισμό.

Στην Αθήνα υπάρχει ένα άγριο σύστημα δημοτικής φορολογίας, η οποία μαζεύει περίπου 200 εκατομμύρια το χρόνο από τους κατοίκους. Καλύπτει τα λεφτά που δεν δίνει το κράτος στους δήμους και γενικεύεται μια ανταποδοτικότητα. Οτιδήποτε κάνεις με τον δήμο, κολυμβητήριο, παιδικός σταθμός, πληρώνεις επιπλέον. Αυτό μπορεί και πρέπει να χτυπηθεί.

Υπάρχει δυνατότητα στον δήμο της Αθήνας, βάζοντας χέρι σε μεγάλες επιχειρήσεις. Πρώτα απ' όλα στους ξενοδόχους που δεν πληρώνουν αυτά που εισπράττουν ως τέλος στον δήμο. Δεν τους ενοχλεί κανένας. Το βάζουμε και δεν απαντά κανένας. Είναι χαρακτηριστικό αυτό το σκάνδαλο. Δεν μπορεί ο Αθηναίος πολίτης να πληρώνει 1,55 ευρώ το τετραγωνικό και ο ξενοδόχος να εισπράττει τέλος διαμονής και να μην το αποδίδει. Αυτή η φανερή κλοπή δεν τους ενοχλεί. Ακόμα, πρέπει να φορολογηθούν οι βραχυχρόνιες μισθώσεις ως επαγγελματική στέγη και όχι ως κατοικία».

Ο Ν. Σοφιανός κατέληξε ότι τα παραπάνω, καθώς και άλλα ζητήματα που ανέδειξε στην ομιλία του, μπορούν να αντιμετωπιστούν με ενισχυμένο το ΚΚΕ. «Είναι θέμα συσχετισμού, τι πίεση νιώθουν. Αυτά τα δίκαια αιτήματα με άλλη ισχύ μπορούμε να τα βάζουμε και να τα διεκδικούμε όταν μεγαλώνει η δύναμή μας. Χάνεις από χέρι, όταν στηρίζεις μια πολιτική που είναι εχθρική με τα συμφέροντά σου».