Παραείναι «συμπτωματικό» για να είναι τυχαίο. Την ώρα που ο υπουργός Οικονομίας, Γ. Αλογοσκούφης, είχε προγραμματίσει να δώσει στη δημοσιότητα το προσχέδιο του προϋπολογισμού του 2005, την ίδια ώρα επέλεξε ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΝΔ Β. Πολύδωρας να ανακοινώσει ότι η κυβέρνηση προχωρά στη σύσταση Εξεταστικής Επιτροπής για τα εξοπλιστικά προγράμματα. Και ο πλέον αδαής από προπαγανδιστικές μεθόδους είναι εύκολο να διακρίνει τις κυβερνητικές επιδιώξεις...

Το προσχέδιο προϋπολογισμού βάζει τέλος στις όποιες ψευδαισθήσεις για την «κοινωνική ευαισθησία» της κυβέρνησης, τινάζει στον αέρα τις φιλολαϊκές διακηρύξεις και «δεσμεύσεις» του πρωθυπουργού περί «κοινωνικής δικαιοσύνης» και «στήριξης των κοινωνικά ασθενέστερων». Η «ήπια δημοσιονομική προσαρμογή» δεν είναι παρά μια γαλάζια παραλλαγή της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης που εφάρμοζαν επί χρόνια οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ. Αυτά που κατήγγειλε μετά βδελυγμίας, φυσικά μόνο για δημαγωγικούς λόγους, ο Κ. Καραμανλής επί χρόνια, ζουν και βασιλεύουν στο «δικό του» προϋπολογισμό. Η λιτότητα, για παράδειγμα, συνεχίζεται ακάθεκτη, προς ...δόξαν των προεκλογικών υποσχέσεών του για σύγκλιση των μισθών. Η «φοροεπιδρομή», που στηλίτευε σε κάθε ευκαιρία, όχι μόνο δεν αναχαιτίζεται, αλλά συνεχίζεται με αμείωτη ένταση. Αποκορύφωμα της έμπρακτης στήριξης στους οικονομικά ασθενέστερους είναι ότι δεν «περισσεύουν» ούτε καν τα ψίχουλα για το ΕΚΑΣ και τις συντάξεις του ΟΓΑ...

Με τέτοιο προϋπολογισμό, μόνο να κοιτάξει κατάματα δεν μπορεί τους ψηφοφόρους του κόμματός του ο Κ. Καραμανλής. Εύκολα εξηγήσιμη είναι λοιπόν η ανάγκη να αναζητά στήριγμα σε «επικοινωνιακούς» αντιπερισπασμούς, ώστε να ρίχνει στάχτη στα μάτια του κόσμου. Ο νέος γύρος σκανδαλολογίας, που ξεκινά με υπαιτιότητα της ΝΔ αυτή τη φορά, εκεί αποσκοπεί. Φυσικά, δεν πρόκειται να λάμψει η αλήθεια για τα εξοπλιστικά προγράμματα ούτε για τον τρόπο προμήθειάς τους. Το πολύ πολύ να αλλάξει το ύψος της «μίζας». Πολύ περισσότερο, δε θα αλλάξει το ΝΑΤΟικό τρομο-δόγμα που υπηρετούν.

Η διαρκής εναλλαγή ρόλων μεταξύ των δύο μονομάχων, άλλοτε στο ρόλο του αρχάγγελου της κάθαρσης άλλοτε του αμείλικτου τιμωρού, είναι ένα χιλιοπαιγμένο έργο που έχει γνωστή έκβαση: Τη συναινετική επιβολή της νεοφιλελεύθερης πολιτικής και την αδιατάραχτη κυριαρχία του δικομματισμού. Οι εργαζόμενοι είναι σαφώς πιο ώριμοι να βγάλουν έγκαιρα τα συμπεράσματά τους, αποστρέφοντας το πρόσωπό τους από ένα ακόμα κακοπαιγμένο σίριαλ κάθαρσης και φέρνοντας με δύναμη στο προσκήνιο τις διεκδικήσεις τους.