Τι κοινό έχουν τα Τέμπη, η Πτολεμαΐδα και το «πέταλο» του Μαλιακού; Νεκρούς, σακατεμένους και τεράστια κέρδη. Τέμπη: 21 νεκροί μαθητές και 32 τραυματίες από το Μακροχώρι Ημαθίας τον Απρίλη του 2003. Εκατοντάδες άλλοι τις δεκαετίες που πέρασαν, σ' ένα δρόμο διπλής κατεύθυνσης και πλάτους μόλις 9,5 μέτρων. Πτολεμαΐδα: Δυο νεκροί εργάτες σε 9 μέρες στους σταθμούς και τα ορυχεία. Κάθε μέρα και ένα εργατικό ατύχημα με ακρωτηριασμούς, σπασμένα άκρα και τραυματισμούς. Ενενήντα δυο (92) θανατηφόρα εργοδοτικά εγκλήματα από το 1991 έως το 2003 σε όλους τους χώρους εργασίας της ΔΕΗ, 4.577 βαριά και ελαφρά τραυματίες την ίδια περίοδο. «Πέταλο» Μαλιακού: 101 νεκροί σε τριάμισι χρόνια, με τελευταίους τους 7 μαθητές από τη Φαρκαδόνα και εκατοντάδες τραυματίες, ανάμεσά τους τα 30 δεκαεξάχρονα θύματα της Δευτέρας. Να πάμε και στους 13 νεκρούς του Ολυμπιακού Χωριού; ΄Η και στους περίπου 650 νεκρούς εργάτες στα γιαπιά, τα εργοστάσια, τα καράβια και τους άλλους χώρους δουλιάς από το 2000 και προς τα εδώ; ΄Η μήπως να θυμηθούμε και τους 81 του «Σάμινα», πριν από τέσσερα χρόνια;

Οι «τραγωδίες» του παρελθόντος έκλεισαν όπως ακριβώς άνοιξαν: Απότομα. Αλλες δεν είδαν καν το φως της δημοσιότητας και άρα δε χρειάστηκε κανείς να ασχοληθεί. Οσες έγιναν πρωτοσέλιδα έσβησαν και θα σβήνουν, όσο υπάρχει κάποιος Βούγιας που θα παραιτείται, επειδή παρανόμησε κάνοντας χρήση του «εθιμικού αδίκου», ή, ακόμα, όσο στα στάδια της «ισχυρής Ελλάδας» θα σιγοκαίει η φλόγα της Ολυμπιακής «Κόκα - Κόλα». Για την ταμπακέρα, κουβέντα. Μόνο κάτι πρόσκαιρες τηλεοπτικές ντουφεκιές στον αέρα, μέχρι κάποιος να κάτσει στο σκαμνί και να γίνει το εξιλαστήριο θύμα, βάσει της έκθεσης των εμπειρογνωμόνων που ανακαλύπτουν φθαρμένα λάστιχα, παραβιασμένους ταχογράφους, αμελείς καπετάνιους και «απρόσεκτους» εργάτες, με τον πραγματικό υπεύθυνο να βρίσκεται πάντα σε ασυλία, για να μη θιγούν τα ιερά και τα όσια του κυρίαρχου συστήματος.

Στην Πτολεμαΐδα οι εργαζόμενοι καταγγέλλουν τεράστιες ελλείψεις στο προσωπικό, με αποτέλεσμα να γίνονται ανειδίκευτοι πολυτεχνίτες σε πόστα που απαιτούν εξειδίκευση, να δουλεύουν μέχρι εξάντλησης χωρίς μέτρα ασφάλειας. Την ίδια ώρα τα υπερκέρδη της ιδιωτικοποιημένης ΔΕΗ καλά κρατούν. Στις εθνικές οδούς οι συνδικαλιστές οδηγοί καταγγέλλουν τα απάνθρωπα ωράρια, τα ακατάλληλα και υπερφορτωμένα αυτοκίνητα, τη μαύρη εργασία και την εργοδοτική τρομοκρατία, που μετατρέπουν τους συναδέλφους τους σε άυπνους «αυτόματους οδηγούς» της νταλίκας. Οι ιδιοκτήτες των μεταφορικών, ουδένα οικονομικό πρόβλημα αντιμετωπίζουν. Οι κάτοικοι παράπλευρα της εθνικής καρμανιόλας καταγγέλλουν την καθυστέρηση στα έργα, την ίδια ώρα που στο παρασκήνιο επί χρόνια εξελίσσεται ο καυγάς για το ποιος θα αρπάξει το ψαχνό από το εργολαβικό φαγοπότι.

Τα κέρδη των λίγων χρειάζονται τον ιδρώτα των πολλών, ενίοτε και την ίδια τους τη ζωή. Αδιάφορο αν οι «παράπλευρες απώλειες» είναι παιδιά, αλλοδαποί ή Ελληνες εργάτες, ανυποψίαστοι ταξιδιώτες ή ακόμα και ένοικοι μιας κακότεχνης πολυκατοικίας στην περίπτωση του σεισμού. Οσο για τα πολιτικά κροκοδείλια δάκρυα, μόνο αγανάκτηση. Οταν με εθνικά και ευρωπαϊκά φιρμάνια νομιμοποιείς την αιτία, είναι τουλάχιστον γελοίο να καμώνεσαι πως κυνηγάς το σύμπτωμα...