Ενα ατέλειωτο ποτάμι που ξεχείλιζε από οργή και αγανάκτηση, κατά της πολιτικής του δικομματισμού, που γεννά τραγωδίες και ποτίζει με ανθρώπινο αίμα δεκάδες χιλιόμετρα ασφάλτου, ήταν οι χτεσινές και προχτεσινές διαδηλώσεις στο φονικό «πέταλο του Μαλιακού». Ωστόσο, οι ηγεσίες της κυβέρνησης και του ΠΑΣΟΚ επιχείρησαν, για άλλη μια φορά, να αποσείσουν τις τεράστιες πολιτικές τους ευθύνες με υπεκφυγές, ανούσια «θα» και μετάθεση ευθυνών. Με «άσφαιρα πυρά», δηλαδή με γενικόλογες εξαγγελίες μέτρων για την οδική ασφάλεια, χωρίς ειρμό και χρονοδιαγράμματα. Με αφορισμούς για τα «ανθρώπινα λάθη» των οδηγών. Με ασύστολο εμπαιγμό περί δήθεν επίσπευσης των έργων μετατροπής του «πετάλου» σε ασφαλή και σύγχρονο κλειστό αυτοκινητόδρομο, που θα ολοκληρωθούν το 2007 και ...βλέπουμε!

Χωρίς ίχνος, μάλιστα, ντροπής, τόσο ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, όσο και άλλοι κυβερνητικοί και μη παράγοντες έφτασαν στο σημείο - διαστρέφοντας πλήρως την αλήθεια - να ρίχνουν τα βάρη για τη μη κατασκευή του αυτοκινητοδρόμου σε «τοπικούς φορείς» και «τοπικά συμφέροντα», οι οποίοι έκαναν προσφυγές για να μη γίνει η περιβόητη ζεύξη του Μαλιακού! Ολοι αυτοί «ξεχνούν» ότι επί δεκαπέντε και πάνω χρόνια που μελετούσαν τη λύση της ζεύξης με το σύστημα της «σύμβασης παραχώρησης», γνωστής και ως αυτοχρηματοδότησης, για να μπορούν οι μεγαλοεργολάβοι να εισπράξουν διπλά κέρδη - και από την κατασκευή και από την εκμετάλλευση - άφηναν στην τύχη του τον υπάρχοντα δρόμο. «Ξεχνούν» ότι οι κάτοικοι της περιοχής πάντα διεκδικούσαν, ανεξάρτητα από την οποιαδήποτε χάραξη επιλεγεί, την αναβάθμιση του υπάρχοντος δρόμου - λαιμητόμου. «Ξεχνούν» ότι ο πρωταρχικός λόγος για την εγκατάλειψη της λύσης της ζεύξης ήταν ότι κρίθηκε ασύμφορη από τους μεγαλοκατασκευαστές, καθώς οι τελικές μελέτες, που στοίχισαν μερικά δισ. δρχ., ανέβαζαν το κόστος από τα 100 στα 270 δισ. δρχ.

Μα κι αλλιώς να ήταν τα πράγματα, πότε κάποιες προσφυγές σταμάτησαν κάποια έργα; Μήπως σταμάτησε η κατασκευή του αεροδρομίου των Σπάτων με την προσφυγή για τη μη «ταπείνωση» - έτσι ονόμασαν την καταστροφή - του λόφου Ζάγανι, στον οποίο βρίσκονταν λείψανα σπανιότατου παλαιολιθικού οικισμού; Μήπως δεν έγινε η ζεύξη Ρίου - Αντιρρίου, παρά τις προσφυγές των πλοιοκτητών φέρι - μποτ και καταστηματαρχών; Μήπως δεν έγινε η Δυτική Περιφερειακή του Υμηττού, μετά τις προσφυγές - κι ας στοίχισε στο Δημόσιο 75 δισ. δρχ. παραπάνω η διόρθωση της χάραξης; Μήπως δεν έγιναν τόσα Ολυμπιακά έργα σε περιοχές, όπου οι προσφυγές φορέων και κατοίκων ήταν δικαιολογημένες, παρά αυτές τις προσφυγές;

Αλλά βέβαια - θα πει κανείς - για τους κυβερνώντες όσοι περνούν από το «πέταλο του Μαλιακού», τα Τέμπη ή την Κορίνθου - Πάτρας, κινδυνεύοντας ανά πάσα στιγμή η ζωή τους, δεν έχουν σχέση ούτε με τη νέα «Μεγάλη Ιδέα» της Ολυμπιάδας των χορηγών, ούτε με τις προτεραιότητες που επιτάσσουν τα συμφέροντα των μεγαλοεργολάβων. Γι' αυτό και τα συγκεκριμένα σημεία παραμένουν δρόμοι - καρμανιόλες, και στη «σκοτεινή πλευρά» των τόσων «πακέτων Ντελόρ». Ας πάψουν, λοιπόν, να παπαγαλίζουν τα περί δήθεν «τοπικών συμφερόντων». Κανέναν δεν πρόκειται να ξεγελάσουν. Το ποτάμι της οργής δε γυρίζει πίσω.