Πριν από λίγες μέρες είδε το φως της δημοσιότητας η μαρτυρία συγγενών ενός ανθρώπου με βαρύ αυτισμό ο οποίος πέθανε από επιπλοκές στο νοσοκομείο όπου είχε εισαχθεί με κορονοϊό. Σύμφωνα με τους συγγενείς του, ο ασθενής φιλοξενούνταν σε εξειδικευμένη δομή και κόλλησε τον ιό από κάποιον φροντιστή. Με τη μεταφορά του στο νοσοκομείο άρχισε και η αντίστροφη μέτρηση. Λόγω του αυτισμού και της απομόνωσης στην οποία βρισκόταν, με βάση τα πρωτόκολλα για τον Covid, αλλά και λόγω της έλλειψης προσωπικού στα νοσοκομεία, πόσο μάλλον εξειδικευμένου για τη διαχείριση ασθενών με αυτισμό, ο συγκεκριμένος ασθενής παρέμενε για μέρες δεμένος στο κρεβάτι του, μην μπορώντας να συνειδητοποιήσει τι του συμβαίνει. Και παρά το γεγονός ότι ξεπέρασε γρήγορα τον κορονοϊό, αφού ήταν πλήρως εμβολιασμένος, οι επιπλοκές από την κατάκλιση οδήγησαν σε πολλαπλές ανεπάρκειες και τελικά στον θάνατό του. Με άλλα λόγια, πήγε «τζάμπα και βερεσέ» επειδή το δημόσιο σύστημα Υγείας της μίας νόσου δεν διαθέτει την πρόνοια και τα μέσα για εξειδικευμένη φροντίδα ασθενών με Covid που πάσχουν όμως και από άλλες σοβαρές παθήσεις. Το ίδιο είχαν επισημάνει κατά καιρούς και άλλες κατηγορίες χρονίως πασχόντων, όπως οι νεφροπαθείς. Την ίδια ώρα, πληθαίνουν οι καταγγελίες ανθρώπων που οι συγγενείς τους εμφάνισαν ραγδαία επιδείνωση της υγείας τους, με παθήσεις που αν είχαν έγκαιρα διαγνωστεί θα μπορούσαν να είχαν αντιμετωπιστεί και να είχαν μια καλύτερη εξέλιξη.