Το Νοσοκομείο «Σωτηρία» έχει επιφορτιστεί το ρόλο του «νοσοκομείου αναφοράς» της 1ης ΥΠΕ για την αντιμετώπιση της πανδημίας του κορονοϊού. Καθώς προσανατολίζεται στην κατεύθυνση της αυτοτελούς λειτουργίας για τον ιό, ήδη οι δυο ΜΕΘ, μαζί με δυο κλινικές, λειτουργούν αυτοτελώς, ενόσω τα ΤΕΠ λειτουργούν ταυτόχρονα για ύποπτα κρούσματα και εκτελούν και την εφημερία όπως και πριν.

Ωστόσο, παρά τη βαρύτητα που αποκτά το νοσοκομείο για την αντιμετώπιση της επιδημίας, παλιές και νέες ελλείψεις, συνέπεια της αντιλαϊκής πολιτικής και στην Υγεία, αφήνουν εκτεθειμένους σε κινδύνους το προσωπικό, αλλά και την υγεία του λαού.

Οπως λέει στον «Ριζοσπάστη» ο Νίκος Χονδρόπουλος, ειδικευόμενος γιατρός Θωρακοχειρουργικής στο «Σωτηρία», «το Νοσοκομείο χρόνια στηρίζεται μόνο σε 35 μόνιμους πνευμονολόγους και 30 ειδικευόμενους που έχουν απομείνει και επωμίζονται τη λειτουργία κλινικών με 40 και 50 ασθενείς. Το πρόγραμμα εφημέρευσης βγαίνει χρόνια με δυσκολία. Μια χούφτα ειδικευόμενοι και ειδικοί στα τμήματα που επωμίστηκαν τη νοσηλεία των κρουσμάτων έχουν μείνει χωρίς ενισχύσεις να σηκώσουν και αυτό το επιπλέον καθήκον.

Οι ίδιοι γιατροί καλύπτουν και τα επείγοντα περιστατικά. Αυτό σημαίνει ότι 1-2 ειδικοί και 1-2 ειδικευόμενοι επιφορτίζονται με το βάρος της εξέτασης τόσο των ύποπτων κρουσμάτων, όσο και όλων των υπολοίπων.

Καθώς η πανδημία εξελίσσεται, τα ύποπτα κρούσματα συνωστίζονται. Πρωτοβάθμια Φροντίδα δεν υπάρχει, δειγματοληψίες πραγματοποιούνται μόνο στο νοσοκομείο. Αυτό σημαίνει πως δεκάδες περιστατικά περιμένουν είτε στο διάδρομο έξω από το ιατρείο είτε έξω στο κρύο για ώρες. Σε αυτά δεν μπορεί να γίνει καμία διαλογή, ανάμεσα σε νέους, ηλικιωμένους, ευπαθείς κ.λπ.

Το σύνολο των δειγμάτων πηγαίνουν σε δύο εργαστήρια, στο Παστέρ και την Ιατρική Σχολή. Οσοι πρόκειται να νοσηλευτούν μπαίνουν σε "προτεραιότητα", δηλαδή παίρνουν απαντήσεις μετά από κάποιες ώρες, ενώ όσοι δεν χρήζουν νοσηλείας μπορεί να περιμένουν μέρες για αποτελέσματα».

Το νοσοκομείο δεν διαθέτει επαρκείς κλίνες για απομόνωση. Οι ύποπτοι νοσηλευόμενοι τοποθετούνται σε θαλάμους ανά δύο, σε περιπτώσεις έχουν καταγγελθεί και θάλαμοι με τέσσερις, ενώ περιστατικά που χρειάζονται άμεση διασωλήνωση στα ΤΕΠ, μέχρι να βγει το αποτέλεσμα του τεστ είναι στον «αέρα», γιατί δεν μπορεί να αποφασιστεί αν θα μείνουν στο νοσοκομείο ή θα διακομιστούν και δεν υπάρχουν κρεβάτια και προσωπικό για αυξημένη φροντίδα.

Επίσης, το προσωπικό των Επειγόντων καλείται να δώσει τη μάχη με τις ελλείψεις στα υλικά, που υπάρχουν με το σταγονόμετρο, την ώρα που ο ΕΟΔΥ δίνει οδηγίες για τη στιγμή που αυτά θα εξαντληθούν.

«Οσο απομακρυνόμαστε από τους γιατρούς και τους νοσηλευτές πρώτης γραμμής, τα μέτρα προστασίας χαλαρώνουν επικίνδυνα, με τις απλές χειρουργικές μάσκες στα τμήματα να δίνονται με το σταγονόμετρο. Αποκορύφωμα κοροϊδίας, η χορήγηση στα τμήματα προστατευτικών στολών από την επιδημία του SARS το 2004, που έχουν λήξει και είναι ακατάλληλες για χρήση», μας λέει ο Ν. Χονδρόπουλος.

Σημαντικά είναι και τα προβλήματα που προκύπτουν από τη μη έγκαιρη εκπαίδευση σε όλες τις λειτουργίες του νοσοκομείου. «Το προσωπικό του νοσοκομείου αναδιατάσσεται για να καλύψει έκτακτες ανάγκες, αλλά οι Μονάδες Εντατικής Θεραπείας και τα Επείγοντα χρειάζονται νοσηλευτικό προσωπικό εξειδικευμένο, όχι να εκπαιδεύονται τελευταία στιγμή την ώρα που οι ασθενείς αυξάνονται», σημειώνει.

Αναφέρεται επίσης στα πολλά ερωτήματα που υπάρχουν «για τους χρονίως πάσχοντες και καρκινοπαθείς, που με το κλείσιμο χειρουργείων και εξωτερικών ιατρείων βρίσκονται στον αέρα και δεν υπάρχει καμία κρατική μέριμνα για να μη χάσουν οι ασθενείς την πρόσβασή τους σε φάρμακα και θεραπείες, ακόμη περισσότερο σε χειρουργεία που δεν μπορούν να αναβληθούν».

Ο Ν. Χονδρόπουλος καταλήγει: «Η νοητή γραμμή που τα ενώνει όλα είναι μία: Η πολιτική της υποχρηματοδότησης, της υποστελέχωσης, της λειτουργίας του δημόσιου συστήματος Υγείας με τους κανόνες της αγοράς, της παράδοσης της Πρωτοβάθμιας Υγείας στην ιδιωτική πρωτοβουλία. Κάποιοι θέλουν να επιβάλουν τη σιωπή. Να μας πείσουν ότι "υπεύθυνη στάση" είναι να συνεχίσουμε να δουλεύουμε με αυτούς τους όρους και να μη "σπέρνουμε" το φόβο λέγοντας την αλήθεια.

Το φόβο σπέρνουν όσοι εφαρμόζουν πολιτική απαγορεύσεων, κλίνουν την ατομική ευθύνη σε όλες τις πτώσεις και την ίδια στιγμή αρνούνται πεισματικά να πάρουν έστω και την ύστατη ώρα μέτρα που μπορούν να σώσουν ζωές».