Το ασύλληπτο μέγεθος της καταστροφής δεν μπορεί να οδηγεί στην απόγνωση και την παραίτηση. Η ανείπωτη συμφορά ας μην παραλύει το νου ούτε να «πνίγει» το θυμό. Η λάμψη από τις ουρανομήκεις φλόγες ας μην κρύβει την πραγματικότητα.

Μία η σκέψη και η φωνή: Να καθίσουν στο σκαμνί οι ηθικοί αυτουργοί. Να πληρώσουν πανάκριβα για το ειδεχθές και προδιαγραμμένο έγκλημα σε βάρος του λαού και του τόπου.

Καθαρά πράγματα. Δεν είναι η πύρινη λαίλαπα που καταστρέφει τα δάση και «το βιος» αλλά η εμπρηστική πολιτική των γαλαζοπράσινων κυβερνήσεων. Δεκαετίες τώρα ανύπαρκτη η δασοπροστασία, διαλυμένος ο μηχανισμός δασοπυρόσβεσης.

Δε συνιστά ομολογία ενοχής ότι τώρα αποφάσισαν να κάνουν προσλήψεις πυροσβεστών και να οργανώσουν περιπολίες; Δεν είναι παραδοχή ενοχής ότι επιμένουν να κρατάνε αποχαρακτηρισμένα κομμάτια της Πάρνηθας ακόμα και μετά την καταστροφή του εθνικού δρυμού;

Δεν αποτελεί «τεκμήριο» του εγκλήματος ότι πουθενά οι εθελοντές πυροσβέστες δεν έβρισκαν έναν κρουνό στα χωριά της Αιγιαλείας;

Δεν είναι πρόκληση το τεθλιμμένο ύφος των κυβερνώντων και το αθώο ύφος των πράσινων προκατόχων τους; Δεν εξοργίζουν οι δήθεν σοβαρές δηλώσεις των δημοτικών αρχόντων ότι τώρα δεν είναι ώρα για απόδοση ευθυνών; Αλήθεια, πότε οι ίδιοι τις απέδωσαν;

Ο λαός πάντως δεν πρέπει να τους δώσει συγχωροχάρτι. Είναι αποδεδειγμένο ότι θα το μετατρέψουν σε προσάναμμα για τις επόμενες πυρκαγιές.

Ούτε στον εμφύλιο, λέει, δεν είχαν καεί τα δάση που κάηκαν φέτος και ειδικά ο Γράμμος και ας έριχναν οι Αμερικάνοι τόνους ναπάλμ. Ισως γιατί ο σημερινός ακήρυχτος είναι πολύ πιο αδυσώπητος. Η καταστροφή των δασών είναι η «άλλη όψη» της «καταστροφής» της εργατικής δύναμης. Η φύση, όπως έλεγε και ο Καρλ Μαρξ, είναι το ανόργανο σώμα του ανθρώπου.