Από το 1964 οι εγκαταστάσεις της εταιρίας πετρελαιοειδών του Μαμιδάκη στη Σκάλα Λουτρών της Λέσβου λειτουργούν παράνομα. Και παρά το γεγονός ότι η παρανομία έχει πιστοποιηθεί και από το Συμβούλιο της Επικρατείας, μέχρι και σήμερα οι δεξαμενές καυσίμων "ποτίζουν" μόλυνση το νησί, αφού τα υπουργεία ΠΕΧΩΔΕ και Ανάπτυξης ενέκριναν τους περιβαλλοντικούς όρους.

Η σχετική άδεια λειτουργίας των εγκαταστάσεων όλα αυτά τα χρόνια ανανεωνόταν περιοδικά. Ο Μαμιδάκης τον Ιούλη του 1992 ζήτησε από το ΥΠΕΧΩΔΕ την έγκριση περιβαλλοντικών όρων, προκειμένου να ανανεωθεί εκ νέου η άδεια λειτουργίας των εγκαταστάσεων, η οποία θα έληγε τον Ιούλη του 1994. Το Νομαρχιακό Συμβούλιο Λέσβου απέρριψε δύο φορές τη μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων της εταιρίας, τον Ιούλη του '93 και το Μάη του '94. Το Φλεβάρη του '96, όμως, οι προσκείμενες σε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ παρατάξεις ...άλλαξαν στάση και ενέκριναν τη μελέτη, με αποτέλεσμα τα υπουργεία ΠΕΧΩΔΕ και Ανάπτυξης να εκδώσουν κοινή απόφαση, με την οποία ενέκριναν τους περιβαλλοντικούς όρους των εγκαταστάσεων της εταιρίας και ανανεώθηκε η άδεια.

Να σημειωθεί πως τις εγκαταστάσεις της εταιρίας αποτελούν πέντε δεξαμενές υγρών καυσίμων συνολικής χωρητικότητας 2.831 κυβικών μέτρων, ένας σταθμός μεταφόρτωσης βυτιοφόρων οχημάτων, αντλιοστάσιο και βοηθητικοί χώροι (γραφεία, αποθήκες κλπ.).

Η Κοινότητα Λουτρών Λέσβου και ο Εξωραϊστικός Εκπολιτιστικός Σύλλογος Σκάλας Λουτρών "Το Δελφίνι" αντιδρούν. Τον Ιούνη του 1996 προσφεύγουν στο ΣτΕ ενάντια στις αποφάσεις των υπουργείων και της νομαρχίας, ζητώντας να ακυρωθούν. Η προσφυγή στρεφόταν και κατά του Μαμιδάκη.

Το Ε Τμήμα του ΣτΕ συνεδριάζει στις αρχές του '97 και καταλήγει σε απόφαση. Με αυτήν ορίζει πως ο κόλπος της Γέρας αποτελεί ευαίσθητο οικοσύστημα, χερσαίο και θαλάσσιο, με μεγάλη οικολογική αξία και πως είναι "δεκτικός μόνον ήπιας διαχειρίσεως". Χαρακτηρίζει ασύμβατη την εγκατάσταση και λειτουργία των προαναφερόμενων δεξαμενών, που, όπως σημειώνει, συνεπάγονται επιβάρυνση και κίνδυνο για το περιβάλλον. Και καταλήγει πως η απόφαση έγκρισης των περιβαλλοντικών όρων για τη λειτουργία των εγκαταστάσεων είναι "μη νόμιμη".

Η απόφαση επιδίδεται το Μάρτη του '97 στον τότε νομάρχη Α. Μαθιέλη,με δικαστικό επιμελητή (έκθεση επίδοσης με αριθμό 004766). Προηγούμενα, στις 23 του Φλεβάρη, είχε επιδοθεί και στους υπουργούς ΠΕΧΩΔΕ και Ανάπτυξης, καθώς και στα κεντρικά γραφεία της εταιρίας στην Αθήνα.

Ομως, η νομαρχία δεν ενεργοποιείται. Κοινότητα και Σύλλογος αποστέλλουν στο νομάρχη, τον Ιούλη του '97, εξώδικη πρόσκληση, με την οποία τον καλούν να εφαρμόσει την απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου. Η νομαρχιακή πλειοψηφία κωφεύει και πάλι. Τον περασμένο Δεκέμβρη, ο πρόεδρος της Κοινότητας Β. Μαμώλης και ο πρόεδρος του Συλλόγου Δ. Παπαχρυσός στέλνουν επιστολή στον τότε απερχόμενο νομάρχη, την οποία κοινοποιούσαν και στον νεοεκλεγέντα. Με αυτήν έκαναν λόγο για πλήρη αδράνεια και απροθυμία εφαρμογής της απόφασης του ΣτΕ από τη νομαρχία. Υπενθύμιζαν πως, δυόμισι χρόνια πριν, κατά τη συζήτηση του θέματος σε συνεδρίαση του ΝΣ, ο νομάρχης είχε δημόσια δεσμευτεί ότι θα ξεκινήσει άμεσα ενέργειες για καθορισμό χώρου μετεγκατάστασης των αποθηκών καυσίμων της εταιρίας.

"Δυστυχώς, συνέχιζαν, και πάλι, ενώ πέρασαν άλλοι πέντε μήνες, καμία ενέργεια δεν κάνατε, δείχνοντας ιδιαίτερη εύνοια στην εταιρία που οι εγκαταστάσεις της λειτουργούν παράνομα από το 1964".