Μοιάζει με στημένο παιχνίδι αυτή η περιβόητη ...τηλεοπτική αναμέτρηση των πολιτικών αρχηγών. Το έστησαν, για να διασφαλίσουν τουλάχιστον την «ισοπαλία». Κατ' αρχήν, περιόρισαν στα μέτρα τους τις διαστάσεις του γηπέδου, φρόντισαν για τους κανόνες που τους βολεύουν και για τη ...διαιτησία.

***

Τα παπαγαλάκια διαλαλούν για τη σπουδαιότητα της αναμέτρησης και καλούν τον κόσμο να παραγγείλει... πίτσες, να βυθιστεί στον καναπέ και να απολαύσει το θέαμα. Υπάρχει, όμως, θέαμα; Μπορεί να προκαλέσουν το ενδιαφέρον του κόσμου οι τοποθετήσεις δύο ανθρώπων, που ξεκινούν από την ίδια πολιτική αφετηρία και έχουν έναν κοινό πολιτικό στόχο; Μπορεί να εντυπωσιαστεί κανείς από το ότι ο ένας από τους δύο είναι πιο εύγλωττος ή πιο «γλυκός» από τον άλλο; Εχει καμιά σημασία ο τρόπος, με τον οποίο θα διατυπωθούν οι ίδιες, πάνω - κάτω, απόψεις;

***

Στο παιχνίδι αυτό, ένα είναι βέβαιο: Δε θα «παίξει» αντίπαλος. Δε θα ακουστεί η άλλη άποψη. Στο «γήπεδο» θα βρεθεί μια και μόνο «ομάδα» με τις δυο συνθέσεις της. Ο «δικομματισμός» φροντίζει για την προβολή των εκπροσώπων του και τον αποκλεισμό των υπολοίπων.

***

Θυμίζει κάτι από τη γνωστή ποδοσφαιρική «παράγκα» όλη αυτή η διαδικασία. Και οι οπαδοί; Αυτοί μαθαίνουν να είναι ικανοποιημένοι με τα στημένα ματς, αρκεί να νικάει η ομάδα τους. Στο πίσω μέρος του κεφαλιού τους, όμως, όλοι το ξέρουν: Το παιχνίδι είναι στημένο