Ενα μεγάλο μέρος της προπαγάνδας για την Οικονομική και Νομισματική Ενωση στηρίχτηκε στο ότι η ΟΝΕ θα οδηγήσει στη δημιουργία ενός κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος, του ΕΥΡΩ, το οποίο θα εκτοπίσει από το θρόνο του το δολάριο, θα ενισχύσει την ευρωπαϊκή οικονομία και έτσι θα συντελέσει στη βελτίωση της θέσης των εργαζομένων. Το ΕΥΡΩ, λοιπόν, έγινε η σημαία της εκστρατείας για την παραπλάνηση εκατομμυρίων ανθρώπων στα κράτη - μέλη της ΕΕ, με στόχο να τους πείσει ότι οι «θυσίες» τους θα ανταμειφθούν. Τώρα, λοιπόν, ένα χρόνο μετά την επίσημη εμφάνιση του ΕΥΡΩ στις διεθνείς χρηματαγορές και ένα χρόνο πριν την επίσημη κυκλοφορία του, αξίζει να δούμε πόσο επαληθεύτηκαν οι προβλέψεις και οι υποσχέσεις των θιασωτών της ΟΝΕ.

Την πρώτη Ιανουαρίου 1999, όταν έκανε την πανηγυρική του εμφάνιση στις διεθνείς χρηματαγορές, η ισοτιμία του ΕΥΡΩ έναντι του δολαρίου ήταν 1,30, δηλαδή το ένα ΕΥΡΩ στοίχιζε 1,30 δολάρια. Πολύ σύντομα όμως άρχισε η κατρακύλα που συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Στις 27 Ιανουαρίου 2000 έσπασε και το λεγόμενο «ψυχολογικό» όριο του ενός δολαρίου, ενώ στις 30 Ιανουαρίου 2000 έφθασε στο κατώτατο, μέχρι τώρα όριο, όταν το ένα ΕΥΡΩ στοίχιζε 0,9693 δολάριο. Η πορεία αυτή προκάλεσε αναστάτωση στο Διευθυντήριο της Ευρωπαϊκής Ενωσης και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα που έβλεπαν το ΕΥΡΩ να καταβαραθρώνεται, χωρίς προοπτική επανάκαμψης.

Οι λόγοι που οδήγησαν σ' αυτή την εξέλιξη έχουν να κάνουν τόσο με τις δυσμενείς οικονομικές εξελίξεις στις μεγάλες χώρες της ΕΕ (ύφεση στη Γερμανία και τη Γαλλία), όσο και στην ταχύτατη ανάπτυξη στις ΗΠΑ και στον έντονο ανταγωνισμό. Σαν αποτέλεσμα είχαμε τη μεγάλη έξοδο κεφαλαίων από το ΕΥΡΩ και την τοποθέτησή τους στο δολάριο και τη Γουόλ Στριτ.

Βεβαίως, δε θα πρέπει να αποδώσουμε αυτές τις εξελίξεις στο ΕΥΡΩ, ως ένα ακόμη νόμισμα, αλλά στο χαρακτήρα της ΟΝΕ, στο χαρακτήρα της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Οι Ελληνες εργαζόμενοι που άκουγαν τα προηγούμενα χρόνια ότι με την ΟΝΕ και το ΕΥΡΩ θα έβλεπαν «καλύτερες μέρες» πρέπει τώρα να γνωρίζουν ότι στη «μετα-ΟΝΕ εποχή» έρχονται τα χειρότερα. Η ψήφος λοιπόν στις 9 Απριλίου είναι και ένα από τα μέσα που διαθέτουν, για να αποτρέψουν αυτή την προοπτική.