Η Κομισιόν έχει καθορίσει από πέρσι τους «τέσσερις γενικούς στόχους» για τον «εκσυγχρονισμό της κοινωνικής προστασίας» ως εξής: 1) Εργασία - εισόδημα, 2) συντάξεις - συνταξιοδοτικά συστήματα, 3) «προαγωγή της κοινωνικής ένταξης» και 4) δημόσια υγεία που, σύμφωνα με το Συμβούλιο, «πρέπει να εξεταστεί χωριστά».

Για τις μισθολογικές εξελίξεις έχουν «παγιωθεί» οι απαιτήσεις, όπως εκφράζονται στις ετήσιες «οικονομικές εκθέσεις». Παραδείγματος χάριν, για το 1999, πρώτο έτος της «ζώνης ΕΥΡΩ», η Κομισιόν διαπιστώνει: 1) «επιθυμητή πορεία μισθών» 2) «μολονότι η υψηλή κερδοφορία θα δικαιολογούσε κατ' αρχήν αυξήσεις των πραγματικών μισθών που να συμβαδίζουν με την αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας, οι δύσκολες διεθνείς συνθήκες (!) και οι δυνητικές επιπτώσεις τους στην ανταγωνιστικότητα (σ. σ. του κεφαλαίου) απαιτούν μεγάλη προσοχή», 3) «όσον αφορά την περιφερειακή διαφοροποίηση των αμοιβών, είναι πολύ σημαντικό στο εσωτερικό της ζώνης ΕΥΡΩ να αποφευχθεί η σύγκλιση ονομαστικών και πραγματικών αμοιβών σε όλες τις χώρες που δε θα δικαιολογείται από μία αντίστοιχη αύξηση της παραγωγικότητας».

Στους «στρατηγικούς στόχους 2000-2005 για τη διαμόρφωση της νέας Ευρώπης» (9/2/2000), η Κομισιόν του Ρ. Πρόντι θέτει ως «προτεραιότητες για συντονισμένη δράση»: 1) «Να δημιουργηθεί ένας νέος οικονομικός δυναμισμός με οικονομική μεταρρύθμιση των αγορών εργασίας, της παραγωγής και των κεφαλαίων (...). Η μεταρρύθμιση αυτή θα ενισχυθεί με την αυστηρή εφαρμογή των κανόνων του ανταγωνισμού και με μεγαλύτερη πρόοδο στο συντονισμό της φορολογικής πολιτικής» και 2) «να γίνουν οι συντάξεις ασφαλείς και σταθερές με συνδυασμό αφ' ενός μεταρρυθμίσεων που θα παράγουν απασχόληση, βελτιώνοντας την εισοδηματική βάση των συντάξεων, και αφ' ετέρου αναθεώρησης των συνταξιοδοτικών συστημάτων ενόψει της νέας δημογραφικής και υγειονομικής κατάστασης στην Ευρώπη. Τα κράτη - μέλη θα παραμείνουν αρμόδια για τον εκσυγχρονισμό των συστημάτων κοινωνικής προστασίας, αλλά το αποτέλεσμα της μεταρρύθμισης αποτελεί ζήτημα κοινής μέριμνας. Ο ρόλος της ΕΕ είναι να στηρίξει τις προσπάθειες των κρατών - μελών για εκσυγχρονισμό».

Από κοντά και τα λόμπι παντός είδους «πίεσης». Ο πρωτοχρονιάτικος «The Economist» για το 2000, με άρθρο «Κατά των φόρων» (!), αφού κατακρίνει τους φόρους του Βαβυλώνιου Χαμουραμπί, των λόρδων, των γαιοκτημόνων, των γκάνγκστερ και των κυβερνήσεων - μ' αυτή τη σειρά - φτάνει στο «ζουμί» και γράφει τα εξής: «Ενας από τους σκοπούς στους οποίους καταλήγουν τα φορολογικά έσοδα είναι η ενίσχυση των συνταξιοδοτικών ταμείων. Μια επανάσταση, τόσο σημαντική και τόσο διεισδυτική όσο και η ιδιωτικοποίηση, σαρώνει τα πάντα στον τομέα των συντάξεων. Πλήρως χρηματοδοτούμενα ταμεία συντάξεων εργαζομένων, που στηρίζονται στις αποταμιεύσεις των ίδιων των ασφαλισμένων, σαρώνουν τα φτωχά συνταξιοδοτικά ταμεία που στηρίζονται στην κρατική χρηματοδότηση. Τα τελευταία αποσπούν φόρους από τους νέους για να ενισχύσουν εισοδηματικά τους απόμαχους της εργασίας».

Στον ίδιο προπαγανδιστικό ντορό, 80 «επώνυμοι» οικονομολόγοι απέστειλαν, προχτές, δήθεν «ιδία πρωτοβουλία», επιστολή στον πρόεδρο της Κομισιόν Ρ. Πρόντι για να «παρέμβει» στα κράτη - μέλη υπέρ της «μεταρρύθμισης» των Ταμείων. Το «μανιφέστο» άρχιζε ως εξής: «Οι Ευρωπαίοι μακροβιούν και όλο και λιγότερο παραμένουν ενεργοί, όταν μεγαλώνουν, στην αγορά εργασίας». Γι' αυτό ή πρέπει να αυτοκτονούν μαζικά, πριν συνταξιοδοτηθούν, κραυγάζοντας «η εργασία είναι χαρά» ή πρέπει να πεθαίνουν στους χώρους εργασίας, «ευέλικτης» κατά προτίμηση και χωρίς «ντεμοντέ» φόρους. Σε τελευταία ανάλυση ας δέρνουν οι νέοι εργαζόμενοι τους ηλικιωμένους, αρκεί να μην πειράζουν τα αφεντικά.