Το 1970, στη Λατινική Αμερική συντελείται μια σημαντική αλλαγή. Στη Χιλή οι προοδευτικές δυνάμεις της χώρας συγκροτούν το συνασπισμό της «Λαϊκής Ενότητας», υπό τον λαοφιλή ηγέτη Σαλβαδόρ Αλιέντε, συγκεντρώνουν την πλειοψηφία στις εκλογές και συγκροτούν κυβέρνηση. Το πρόγραμμα και η πολιτική της «Λαϊκής Ενότητας» περιλαμβάνει μέτρα κατά των ξένων μονοπωλίων και των προκλητικών προνομίων της ντόπιας ολιγαρχίας. Στο λαό της Χιλής δίνεται η ευκαιρία να μετασχηματίσει βαθμιαία, επαναστατικά, την κοινωνική πραγματικότητα με το δημοκρατικό δρόμο. Το βιοτικό επίπεδο ανεβαίνει, η οικονομία εξυγιαίνεται. Μέσα σε τρία χρόνια η «Λαϊκή Ενότητα» μετρά σημαντικά επιτεύγματα. Η νεολαία αποκτά πρόσβαση στην εκπαίδευση χωρίς ταξικούς φραγμούς, οι αγρότες αποκτούν γη μετά και τις απαλλοτριώσεις των μεγάλων τσιφλικιών, η ανεργία μειώνεται στο ελάχιστο, οι εργαζόμενοι παίρνουν στα χέρια τους τα μεγάλα εργοστάσια, εθνικοποιείται η βιομηχανία του χαλκού, αναπτύσσεται ένα πρωτοφανές πρόγραμμα κατασκευής λαϊκών κατοικιών.

Οι αμερικανικές πολυεθνικές επιχειρήσεις αντιμετωπίζουν στην αρχή με καχυποψία και στη συνέχεια με απόλυτη εχθρότητα την πολιτική της «Λαϊκής Ενότητας». Για τα μονοπώλια ένα πράγμα είναι βέβαιο: Η αλλαγή αυτή πρέπει να σταματήσει, προτού εξελιχθεί στην αμερικανική ήπειρο μια δεύτερη Κούβα, που αποτελεί υπόδειγμα για τα γειτονικά κράτη. Πρέπει να αποδειχτεί ότι η «Λαϊκή Ενότητα» είναι ανίκανη να κυβερνάει τη χώρα. Στα γραφεία των αμερικανικών πολυεθνικών, στην έδρα της CIA, στα γραφεία της χιλιανής αντίδρασης, καθώς επίσης και στα επιτελεία των επίδοξων πραξικοπηματιών σχεδιάζεται και τίθεται σε εφαρμογή μια ύπουλη συνωμοσία.