Η απεργία που άρχισε από τα χαράματα σήμερα δεν είναι «μία από τις απεργίες». Οσο κι αν η κάθε απεργία είναι κάτι ξεχωριστό, όσο κι αν κάθε τέτοιας μορφής ταξική σύγκρουση εγγράφεται σαν κορυφαία στιγμή στη συγκεκριμένη φάση ανάπτυξης της ταξικής πάλης, αυτή η απεργία έχει πολλά περισσότερα που την ξεχωρίζουν.

Αυτό που πάει να γκρεμίσει σήμερα η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δεν είναι μία οποιαδήποτε κατάκτηση. Κάθε εργάτης ξέρει πως η πρώτη συμβουλή που του δίνουν οι παλιότεροι μόλις πιάνει την πρώτη δουλιά είναι «πρόσεχε τα ένσημα». Γιατί; Γι' αυτή την κατάκτηση χύθηκαν ποταμοί αίματος. Από τα πρώτα ταμεία αλληλοβοήθειας ως την ώρα που αναγκάστηκαν οι κυβερνήσεις να θεσμοθετήσουν την Κοινωνική Ασφάλιση, έγιναν σκληροί αγώνες. Δεν είναι της ώρας η ιστορική αναδρομή. Καταγράφουμε μόνο το μέγεθος μιας αλυσίδας κατακτήσεων που έχουν πίσω βάθος χρόνου περισσότερο του ενός αιώνα.

Στη διαρκή αντίθεση Κεφαλαίου - Εργασίας η εργατική τάξη γνωρίζει βιωματικά πλέον ότι όσα περιέχονται στον όρο «Κοινωνική Ασφάλιση» συνιστούν μία βασική ελάχιστη διασφάλιση απέναντι στην τραγική πραγματικότητα που διαμορφώνει σε βάρος του εργάτη το καθεστώς εκμετάλλευσης της εργατικής του δύναμης. Από την αντιμετώπιση της βλάβης την ώρα της δουλιάς, ως τη σύνταξη της χήρας του εργάτη που σκοτώθηκε, από την αρρώστια του παιδιού ως τη σύνταξη και την περίθαλψη του τσακισμένου στα εργασιακά γκέτο εργάτη, όλες αυτές οι διασφαλίσεις αφορούν σ' αυτό που λέγεται «Κοινωνική Ασφάλιση». Αυτό ακριβώς είναι που επιχειρεί να γκρεμίσει σήμερα η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Πατά στις βάσεις που είχε βάλει πριν από αυτήν η κυβέρνηση της ΝΔ. Συνεχίζει την πιστή εφαρμογή των αξιώσεων του μεγάλου κεφαλαίου, όπως αυτές διατυπώνονται μέσα από τις αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης των μονοπωλίων.

Οσο σημαντικό είναι αυτό που διακυβεύεται, η Κοινωνική Ασφάλιση, και βγάζει στο δρόμο εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους, άλλο τόσο σημαντικό είναι το πώς βγαίνουν στο δρόμο αυτοί οι εργάτες. Η σημερινή απεργία δεν είναι κεραυνός εν αιθρία, δε γίνεται επειδή έτσι αποφασίστηκε σε επίπεδο ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Για να φτάσουμε στη σημερινή απεργία χρειάστηκε να υπάρχει το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο! Ναι, ακριβώς έτσι! Είναι οι δυνάμεις που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, που από πέρσι το καλοκαίρι βάρεσαν καμπανάκι κινδύνου, εντόπισαν το γεγονός ότι η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ τα «διπλώνει» κι ότι ανοίγεται επικίνδυνος δρόμος με τη διαδικασία του «κοινωνικού διαλόγου». Είναι αυτές οι δυνάμεις που από πέρσι το καλοκαίρι οργάνωσαν δεκάδες κινητοποιήσεις εγρήγορσης και προβολής των αιτημάτων της εργατικής τάξης. Είναι αυτές οι δυνάμεις που από το χειμώνα φέτος μπήκαν μπροστά και αποκαλύπτοντας την απάτη του κοινωνικού διαλόγου έφτασαν στην απεργία της 3ης του Απρίλη, την πρώτη που οργανώθηκε με όρους ταξικού μετώπου. Για να αναγκαστούν τελικά κι άλλες δυνάμεις να διαχωρίσουν τη θέση τους από τους «Πολυζωγόπουλους». Η σημερινή απεργία αφήνει παρακαταθήκες. Δε δείχνει μόνο τον εχθρό, δείχνει και το δρόμο για την αντιμετώπισή του.