Κάπως έτσι ανεβαίνει η χρηματική «αξία» των ασφαλιστικών εταιριών. Οχι μόνον απαιτώντας από τα θύματα να πληρώσουν, αλλά μη νιώθοντας την ανάγκη να κρατήσουν έστω και τα προσχήματα. Στα «νύχια» αυτών των εταιριών θέλουν η ελληνική κυβέρνηση και οι «συνδικαλιστές» της να προσφέρουν σαν «τροφή» το σύνολο της εργατικής τάξης της χώρας. Απαξιώνοντας και διαλύοντας την όποια δημόσια ασφάλεια αναγκαζόταν μέχρι πρότινος το καπιταλιστικό κράτος να παράσχει, μετά από σκληρές και αιματηρές μάχες, με τους εργάτες και τους καταπιεζόμενους γενικότερα.

Το παραπάνω περιστατικό είναι μόνο ένα δείγμα της αδηφαγίας του συστήματος. Η αδυναμία του τελευταίου να ξεπεράσει τις αντιθέσεις του και η αυξανόμενη ένταση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, θα ξεσκεπάζουν όλο και περισσότερο το αποκρουστικό πρόσωπο της βαρβαρότητας. Γι' αυτό και δεν έχουμε το παραμικρό δικαίωμα στις όποιες αυταπάτες. Το αντίθετο, έχουμε ευθύνη για τη μεγαλύτερη και καλύτερη δυνατή συμβολή στην ενωτική, συλλογική και αγωνιστική αντιμετώπιση της επίθεσης των πολυεθνικών. Της οικοδόμησης του λαϊκού μετώπου της αντίστασης και της αντεπίθεσης.