Οι φωτιές ξεκίνησαν τη Δευτέρα το μεσημέρι σε Νέο Κουβαρά στη Σαρωνίδα, Πάνακτο Βοιωτίας, που πέρασε στην Αττική, και Δερβενοχώρια, ενώ ταυτόχρονα την ίδια μέρα εκδηλώθηκε στην Καλλιθέα Λουτρακίου στην Κορινθία και ακολούθησαν την Τρίτη στη Ρόδο, την Τετάρτη στη Λακωνία και άλλες πολλές σε όλη τη χώρα. Αναζωπυρώσεις υπήρχαν μέχρι και την Παρασκευή σε Μάνδρα και Ρόδο, όπου καίγεται παρθένο δάσος. Ο συνολικός απολογισμός μόνο αυτών των ημερών σε όλη την χώρα προσεγγίζει τα 215.000 στρέμματα καμένης γης.

Οι φωτιές σε Δυτική Αττική, Δερβενοχώρια και Κορινθία, σε συνδυασμό με τον παρατεταμένο καύσωνα, δημιούργησαν συνθήκες ασφυξίας σε όλο το Λεκανοπέδιο, ενώ απειλήθηκε και πάλι ο πολύπαθος Εθνικός Δρυμός της Πάρνηθας.

Ταυτόχρονα έφεραν και πάλι στο προσκήνιο τον εφιάλτη για ένα Βιομηχανικό Ατύχημα Μεγάλης Εκτασης αφού λίγα χιλιόμετρα από το μεγαλύτερο αστικό κέντρο της χώρας δεν υπάρχει κανένας ολοκληρωμένος σχεδιασμός για ένα τέτοιο ενδεχόμενο, σε μια περιοχή όπου ο χωροταξικός σχεδιασμός - έκτρωμα με επίκεντρο τη γη - εμπόρευμα έχει οδηγήσει στην άναρχη δόμηση με συνύπαρξη επικίνδυνων χημικών βιομηχανιών, διυλιστηρίων, εργοστασίων, δασών και κατοικιών.

Για μια ακόμα φορά, με τις πρώτες μεγάλες πυρκαγιές, αναδεικνύεται ο ανύπαρκτος σχεδιασμός αντιπυρικής προστασίας και συνολικά πολιτικής προστασίας, από έναν επιλεκτικά «ανίκανο» κρατικό μηχανισμό σε ό,τι έχει να κάνει με την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, ένα αποτελεσματικό εχθρικό κράτος που προωθεί την εμπορευματοποίηση βασικών αναγκών και δικαιωμάτων του λαού, για να διαμορφώσει πεδίο κερδοφόρων επενδύσεων.

Αυτός είναι και ο πραγματικός «ένοχος», πίσω από όλες τις εικόνες στις οποίες για μια ακόμα φορά γίνεται ο λαός θεατής: Τις εικόνες με τα γκρέιντερ να ανοίγουν όπως όπως αντιπυρικές ζώνες την ώρα που η φωτιά καίει λίγα μέτρα παραδίπλα, τις καταγγελίες για τα μεγάλα κενά στον συντονισμό και τις ελλείψεις μέσων, τους εξαντλημένους πυροσβέστες στο «πόδι» για ατελείωτες ώρες, το μπαλάκι των ευθυνών ανάμεσα στους διάφορους μηχανισμούς του αστικού κράτους, τα δάση - μπαρουταποθήκες από τη χρόνια εγκατάλειψη με την αποψίλωση και διάλυση των δασικών υπηρεσιών, την κινητοποίηση της πολιτικής προστασίας που συμπυκνώνεται στο «τρεχάτε να σωθείτε», με την κυβέρνηση να το παρουσιάζει με θράσος ως «μεγάλη κατάκτηση».

Από τον πρώτο ως τον τελευταίο «κρίκο» η εικόνα αυτή δείχνει ότι όλα μπαίνουν στο ζύγι του κόστους - οφέλους για το κεφάλαιο και το αστικό κράτος, που οδηγεί μόνο σε προδιαγεγραμμένα εγκληματικά αδιέξοδα για τον λαό, που θεωρεί πιο «συμφέρουσα» λύση την απόδοση μερικών ψευτοαποζημιώσεων (αν ποτέ δοθούν κι αυτές) από την ολοκληρωμένη και σχεδιασμένη με βάση τις σύγχρονες δυνατότητες αντιπυρική προστασία.

Αυτήν την πολιτική που υλοποιεί επιχειρεί να κρύψει η κυβέρνηση, επιστρατεύοντας πότε τα «ακραία καιρικά φαινόμενα» - που στον βαθμό που ισχύουν επιβάλλουν ακριβώς πρόληψη και ολοκληρωμένο σχεδιασμό - πότε την «ατομική ευθύνη», με το κράτος να «αποποιείται» και επισήμως τις ευθύνες του και τον πρωθυπουργό να ξεκόβει κάθε συζήτηση για προστασία του φυσικού πλούτου αφού «έχουμε περιορισμένους πόρους».

Απόδειξη της συνειδητά ακραίας «γύμνιας» του κρατικού μηχανισμού, που θεωρεί τη δασοπροστασία κόστος, είναι η άφιξη στη χώρα μας πυροσβεστών από άλλες χώρες στο πλαίσιο του λεγόμενου Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Πολιτικής Προστασίας, οι οποίοι αξιοποιούνται ως «μπάλωμα» και άλλοθι για τις τεράστιες ελλείψεις, αποτέλεσμα κι αυτές της πολιτικής της ΕΕ.

Ακόμα, την Παρασκευή, η κυβέρνηση αρκέστηκε στην εξαγγελία των γνωστών μέτρων - «παρηγοριά στον άρρωστο» για τους πυρόπληκτους με την πλατφόρμα «Αρωγή», βάζοντάς τους σε μια ατέρμονη γραφειοκρατία με πολλές προϋποθέσεις, αν τα σπίτια χαρακτηριστούν μόνιμα ή προσωρινά ακατοίκητα, ώστε αν μπορέσουν, και με δανεισμό, να τα αποκαταστήσουν όπως και τα χαμένα υπάρχοντά τους, με την πείρα άλλων περιοχών να προϊδεάζει.

Η ...ευαισθησία δε της κυβέρνησης για τους πυρόπληκτους γίνεται σκόνη με την εικόνα του ηλικιωμένου που μη έχοντας πού αλλού να πάει κοιμόταν στρωματσάδα στην ταράτσα του καμένου σπιτιού του στον οικισμό Νέος Πόντος της Μάνδρας, με τις καταγγελίες στα κλιμάκια του ΚΚΕ να πέφτουν βροχή ότι δεν υπήρχε καμία πρόβλεψη για τη διαμονή των πυρόπληκτων.

Στο μεταξύ, σαν ...έτοιμη από καιρό, και πριν ακόμα καταφέρει να ελέγξει τις πυρκαγιές, η κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι θα ...λύσει το πρόβλημα της δασοπροστασίας αξιοποιώντας ακόμα περισσότερο τα αναμμένα στουπιά της επιχειρηματικής δράσης στα δάση.

Ετσι, εξαγγέλλει την παράδοση των δασικών οικοσυστημάτων στους επιχειρηματικούς ομίλους, με τον ίδιο τον πρωθυπουργό να ξεκαθαρίζει ότι έρχονται «τολμηρές παρεμβάσεις» εμπορευματοποίησης. Ακόμα πιο «κατατοπιστικός» ήταν ο υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας, Θεόδωρος Σκυλακάκης, δηλώνοντας ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος για την «προστασία των δασών» από την παράδοσή τους στον ιδιωτικό τομέα: «Χρειαζόμαστε τον ιδιωτικό τομέα, πρέπει να αξιοποιήσουμε την καύσιμη ύλη που έχει συγκεντρωθεί στα δάση εδώ και δεκαετίες: Είτε για βιοκαύσιμα είτε για Ενέργεια είτε για προϊόντα ξύλου (...) Είναι ανάγκη να εμπλακεί ώστε να βγει η καύσιμη ύλη από τα δάση και να αξιοποιηθεί από την αγορά», ανέφερε χωρίς περιστολές.

Δηλαδή, αφού πρώτα εδώ και χρόνια διέλυσαν ό,τι θύμιζε Δασική Υπηρεσία, αφού άφησαν χωρίς εργάτες τα δασαρχεία και τα δάση στην τύχη τους, τώρα ανακοινώνουν ότι ακόμα και αυτά τα τεράστια κενά γίνονται πεδίο επενδύσεων, για όσο και αν συμφέρει την «αγορά».

Κόντρα σε έναν τέτοιο σχεδιασμό, στο «πάμε κι όπου βγει» και στην αντιπυρική προστασία, έρχεται η οργανωμένη - συλλογική διεκδίκηση, η αλληλεγγύη που για μια ακόμα φορά ξεδιπλώθηκε στα πύρινα μέτωπα. Εκεί που το σύνθημα «Μόνο ο λαός σώζει τον λαό, στον δρόμο της ανατροπής» έγινε για μια ακόμα φορά πράξη, με την καθοριστική συμβολή των Οργανώσεων του ΚΚΕ και της ΚΝΕ.