Είναι νωρίς το πρωί της Τρίτης και η φωτιά που ξεκίνησε από το απόγευμα της Δευτέρας από τα Δερβενοχώρια κινείται προς τους οικισμούς της Μάνδρας. Μπαίνουμε σε ένα από τα αμάξια που θα κατευθυνθούν προς την περιοχή. Στην ομάδα, οι 2 από τους 4 έχουν ξαναβρεθεί στο ίδιος μέρος και συγκεκριμένα στη φωτιά στα Βίλια, πάλι για να προσφέρουν τη βοήθειά τους.

Μαθαίνουμε ότι την ίδια ώρα με εμάς και άλλες δυνάμεις του Κόμματος κατευθύνονται στο μέτωπο αλλά και αλλού, όπως στον δήμο Σαρωνικού που υπάρχουν ακόμα μικροεστίες. Πλησιάζοντας, το σύννεφο καπνού είναι κατάμαυρο και η μυρωδιά της στάχτης γίνεται όλο και πιο έντονη. Η κατάσταση είναι αποπνικτική ήδη από την περιοχή της Μάνδρας, στο ύψος της Εθνικής Οδού, παρ' όλα αυτά, όπως φαίνεται, εργοστάσια και άλλοι μεγάλοι χώροι δουλεύουν κανονικά, πολλά φορτηγά πάνε και έρχονται.

Στη θέση που βρισκόμαστε, υπάρχουν δεξαμενές νερού γεμάτες, αλλά δεν αξιοποιούνται ούτε από τα ελικόπτερα ούτε από τα πυροσβεστικά οχήματα, κάτι που προφανώς θα μείωνε τον χρόνο ανεφοδιασμού. Από μια μικρή στιχομυθία με κρατικό υπεύθυνο καταλαβαίνουμε ότι σχεδόν ...αγνοείται η ύπαρξή τους.

Μετά από λίγο μετακινούμαστε στο χωριό Πανόραμα (Οικισμός Τιτάν) όπου δόθηκε εντολή εκκένωσης. Την ώρα που φτάνουμε, μόλις τότε ένα όχημα του στρατού προσπαθεί να κάνει μια υποτυπώδη αντιπυρική ζώνη ανάμεσα στο χωριό και το μέτωπο της φωτιάς. Οι ομάδες του ΚΚΕ ενώνονται με τις εθελοντικές ομάδες των κατοίκων του χωριού αποτελούμενες κυρίως από νεολαίους και είναι έτοιμες να συμβάλουν όπου χρειαστεί.

Οπως μεταφέρουν κάτοικοι, έτσι όπως είναι το δάσος, αφημένο στην τύχη του σαν αχούρι, ακαθάριστο και απροσπέλαστο, με συσσωρευμένα κούτσουρα, με τεράστια καύσιμη ύλη, δεν μπορεί να μπει άνθρωπος μέσα, ακόμα και χωρίς πυρκαγιά, ποσό μάλλον τώρα, ειδικά πυροσβέστες που δεν έχουν ξαναπατήσει στην περιοχή. Οπότε, το μόνο που μπορεί να γίνει είναι ρίψεις νερού, που κι αυτές είναι αραιές... Στέκονται στο ζήτημα της πρόληψης, την ώρα που, όπως μας λένε, εδώ «το καλοκαίρι έχουμε τις φωτιές, τον χειμώνα τις πλημμύρες». Μαθαίνουμε ακόμη ότι σε αυτήν την περιοχή οι οικισμοί εν έτει 2023 τροφοδοτούνται με νερό από βυτία. Τις ώρες της παραμονής μας μάλιστα δεν υπήρχε ρεύμα και οι αντλίες δεν δούλευαν για να δώσουν νερό από τις στέρνες. Τελικά η φωτιά λόγω της φοράς του αέρα περνάει παράλληλα από τον οικισμό και πάει προς Νέο Πόντο Μαγούλας και Νέα Ζωή Μάνδρας.

Ξεκινάμε να φύγουμε, αλλά η φωτιά μας προλαβαίνει και «πηδάει» τον δρόμο Οινόης - Μάνδρας σε 3 σημεία. Πρέπει όμως να φτάσουμε στη Μάνδρα και να συναντήσουμε και άλλες εθελοντικές ομάδες που έχουν φτάσει στο μεταξύ στο σημείο, κάτι που καταφέρνουμε τελικά μέσω μιας μεγάλης παράκαμψης.

Στο σημείο συγκέντρωσης των εθελοντικών ομάδων του ΚΚΕ και της ΚΝΕ οι καταστηματάρχες της πλατείας προσφέρουν αναψυκτικά και φαγητό, γιατί «όπως μπορούμε πρέπει να σας βοηθήσουμε όλοι», λένε απευθυνόμενοι στους εθελοντές.

Οι φλόγες γλείφουν τις αυλές των σπιτιών στη Νέα Ζώη, μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ ρίχνονται στη μάχη, γίνονται «ένα» με τους κατοίκους που με κουβάδες, λάστιχα και ό,τι άλλο έχουν εύκαιρο, προσπαθούν να τις περιορίσουν.

Δεν λείπουν και τα κωμικοτραγικά, που φανερώνουν την ανύπαρκτη προετοιμασία και επιβεβαιώνουν ότι το λειψό προσωπικό είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου του προβλήματος: Πυροσβεστικό όχημα που βοηθάμε να συνδέσει τη μάνικα στον κρουνό τελικά δεν υδροδοτείται, αφού αυτός δεν έχει νερό! Τελικά προς το παρόν τα σπίτια σώζονται, διακρίνουμε ορισμένους τοίχους να έχουν μαυρίσει, αυλές και μια αποθήκη να έχουν καεί. Περιτριγυρίζουμε ανάμεσά τους, οι κάτοικοι και εθελοντές συνεχίζουν να ρίχνουν νερό σε σημεία, δέντρα που ακόμα σιγοκαίνε.

Αντίστοιχη είναι η κατάσταση που βρίσκουν και οι εθελοντές στον Νέο Πόντο. Η φωτιά τώρα κατευθύνεται προς Κόρακα. Οι εθελοντικές ομάδες συνεχίζουν το έργο τους: Αλλες πάνε προς τα εκεί και άλλες μένουν εδώ σε επιφυλακή για τυχόν αναζωπυρώσεις. Εμείς γυρνάμε να καταγράψουμε το ρεπορτάζ.

Την επομένη, με τη φωτιά να συνεχίζει το καταστροφικό της έργο για τρίτη μέρα, φτάνουμε πάλι στη Μάνδρα, όπου συγκεντρώνονται οι εθελοντικές ομάδες του ΚΚΕ για να αντικαταστήσουν τη νυχτερινή βάρδια κλιμακίων που έμειναν εκεί.

Ξεκινάμε προς Νέα Πέραμο, όπου βρίσκεται τώρα το μέτωπο και φτάνουμε μετά από λίγο στον οικισμό Νέα Ζωή - Καντήλι. Εδώ έχει δοθεί εντολή εκκένωσης, οι εθελοντές του ΚΚΕ πάνε προς την άκρη του οικισμού, με τις φλόγες να έχουν σταματήσει στα πρόθυρα των σπιτιών: «Καλή δύναμη», λένε κάτοικοι που συναντάμε στον δρόμο. Με κλαριά στα χέρια, με κουβάδες, με ένα λάστιχο που έφτασε μέχρι εδώ από ένα σπίτι, με γκασμάδες και με άλλα εργαλεία οι ομάδες συνδράμουν στην αντιμετώπιση μικρών εστιών και των αναζωπυρώσεων. Είναι μερικά δέντρα πεσμένα που δεν έχουν καεί, και αυτά τα μεταφέρουν πιο μακριά με τα χέρια για να μην ανάψουν. Βρίσκουμε έναν νέο σε ηλικία που έχει έρθει μόνος του από τα Μέγαρα, μην μπορώντας να βλέπει άλλο τις τραγικές εικόνες.

Ενα πυροσβεστικό όχημα ζητάει βοήθεια με τη μάνικα. «Πόσες μέρες είσαι στη φωτιά;», ρωτάμε έναν πυροσβέστη. «Τρεις», μας απαντά, «αρχικά ήμουν στα Καλύβια και με ελάχιστη ξεκούραση τώρα ήρθα εδώ». Μας μεταφέρει την αγωνία του, αφού όπως λέει δεν μπορούν να δουλέψουν αποτελεσματικά κάτω από τέτοιες συνθήκες. «Τι να προλάβεις σε τέτοιες συνθήκες και μάλιστα χωρίς εκπαίδευση και εξοικείωση με το δάσος;», αναρωτιέται με αγωνία. «Αντί να είμαστε ακροβολισμένοι ήδη μέσα στα δάση πριν ξεσπάσει η φωτιά, να τα έχουμε μάθει, να είναι καθαρά, καθόμαστε και την περιμένουμε στον δρόμο, όταν αυτή είναι πια ανεξέλεγκτη. Ετσι δεν σώζεται το πράγμα...».

Βρίσκουμε μια ομάδα κατοίκων που ξαποσταίνει. Η συζήτησή μας είναι σύντομη αλλά γεμάτη: «Ολο το βράδυ έκαιγε η φωτιά στην πλαγιά... Ακόμα και τα ελάχιστα μέσα που εμφανίστηκαν μπλέκανε τα μπούτια τους... Μπάχαλο κανονικό, αφού οι άνθρωποι πρώτη φορά πατούσαν στην περιοχή, τι να κάνουν...».

Εκεί, βρίσκουμε και έναν εργαζόμενο στο Δασαρχείο Μεγάρων. Μας πληροφορεί ότι 5 άτομα στελεχώνουν την υπηρεσία και τώρα βοηθάνε και ορισμένοι ρετσινάδες, καθώς οι άνθρωποι έμειναν χωρίς δουλειά από παλαιότερη πυρκαγιά που έκαψε στρέμματα πεύκων. Φεύγοντας ένας κάτοικος φανερώνει τον μόνιμο φόβο που επικρατεί στην περιοχή, «είχαμε πλημμύρες χωρίς να έχει καεί αυτό το μέρος του δάσους, φανταστείτε τι θα γίνει τώρα».

Εχει φτάσει πια μεσημέρι, η κόπωση είναι πια φανερή σε όλους, άντρες και γυναίκες των εθελοντικών ομάδων του Κόμματος. Μόλις όμως κάνουν να ξαποστάσουν, γίνεται γνωστό ότι η φωτιά πάει προς Βλυχάδα και ότι απειλούνται σπίτια. Τα μαζεύουν άρον άρον και κινούνται προς τα εκεί. Μια ηλικιωμένη λέει «σας ευχαριστούμε, σας ευχαριστούμε», δίνοντας κουράγιο για τη δύσκολη συνέχεια.

Σε λίγα λεπτά μαζί με τους εθελοντές βρισκόμαστε στη Βλυχάδα, οι ριπές του ανέμου είναι συνεχείς, ο ουρανός έχει σκοτεινιάσει. Τα αυτοκίνητα δεν μπορούν να πλησιάσουν κοντά λόγω και των δυσχερών συνθηκών και έτσι «το κόβουν» με τα πόδια, ανηφορίζουν προς τα σπίτια που ήταν περιτριγυρισμένα από καπνό, με τα εργαλεία στα χέρια. Φτάνουμε στο πρώτο σπίτι που δυο γυναίκες ετοιμάζονται να φύγουν. Δυο από τους εθελοντές ακροβολίζονται για να βλέπουν μην τυχόν και μας κυκλώσει η φωτιά που κατεβαίνει με ταχύτητα. Βοήθεια χρειάζεται και ένα σκυλάκι. Για περίπου 3 ώρες ακόμα συνδράμουν στην αντιμετώπιση της πυρκαγιάς και βοηθάνε κατοίκους να αποχωρήσουν από την περιοχή, καθώς δεν είχε ολοκληρωθεί η εκκένωση.

Φτάνουμε στην Πέμπτη, και παρότι το πρωί φαίνεται μια μικρή ύφεση, σημειώνονται μεγάλες αναζωπυρώσεις. Ξαναβρισκόμαστε μαζί με μια εθελοντική ομάδα που πάει προς το μέτωπο. Στον δρόμο παρατηρούμε ολόκληρες εκτάσεις που την πρώτη μέρα ήταν πράσινες και πλέον έχουν μετατραπεί σε «κρανίου τόπο». Πορευόμαστε προς το χωριό Πουρνάρι, όπου έχει δοθεί εντολή εκκένωσης μαζί και με άλλους οικισμούς. Στον δρόμο η αστυνομία φράζει τον δρόμο των εθελοντών. Κάτω από την αποφασιστική στάση των μελών του Κόμματος και των κατοίκων, η Αστυνομία υποχωρεί και έτσι φτάνουμε στο σημείο.

Τα μέλη του ΚΚΕ ρίχνονται στη μάχη αυτήν τη φορά σε μια δασώδη περιοχή, χάνονται μέσα στα δέντρα, μεταφέροντας τις μάνικες για δεκάδες μέτρα, σκάβοντας με φτυάρια και με τις φλόγες μπροστά να ορθώνονται ψηλά. Συνεχίζουν ακατάπαυστα την προσπάθεια και το βράδυ με τη φωτιά να φαίνεται ακόμη πιο απειλητική μέσα στο σκοτάδι.

Γυρνάμε να γράψουμε αυτό το οδοιπορικό, χωρίς να ξέρουμε το πότε κάτω από την ακραία γύμνια του κρατικού μηχανισμού θα τεθεί υπό έλεγχο η φωτιά και πόσο θα συνεχίσει ακόμη το καταστροφικό της έργο.

Αυτό που ξέρουμε όμως και επιβεβαιώθηκε ξανά είναι πως μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό, και οι δυνάμεις του ΚΚΕ με όλες τους τις δυνάμεις το κάνουν πράξη, βαδίζοντας στον δρόμο της ανατροπής με την εργατική τάξη, με όλο τον λαό.