Με την πυρκαγιά να μαίνεται ανεξέλεγκτη στη Δυτική Αττική για τέσσερις μέρες, να περνάει από το δάσος στις συνοικίες και από εκεί να διασχίζει βιομηχανικές ζώνες, αφού τέτοια ανάπτυξη δραστηριοτήτων επιβάλλει ο χωροταξικός σχεδιασμός του κράτους στην περιοχή, λίγο έλειψε να μετατραπούν σε παγίδες θανάτου μεγάλοι χώροι δουλειάς. Αυτό το κουβάρι της άναρχης ανάπτυξης επιχειρήσεων και κατοικιών πέριξ, ακόμα και μέσα σε δασικές εκτάσεις, αποδείχθηκε για μια ακόμα φορά ότι είναι «στουπί αναμμένο», ότι εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους ακόμα και για Βιομηχανικό Ατύχημα Μεγάλης Εκτασης.

Οι μέρες που η ευρύτερη περιοχή της Μάνδρας βρέθηκε στο επίκεντρο της πυρκαγιάς ήταν λοιπόν μέρες αναμέτρησης και για τα εργατικά συνδικάτα, αφού, όπως μας επιβεβαιώνουν συνδικαλιστές που μιλούν στον «Ριζοσπάστη», τα όποια «μέτρα», ακόμα και οι «συστάσεις» της κυβέρνησης για «εκκενώσεις» σταματάνε στις πύλες των εργοστασίων, γίνονται «σμπαράλια» εκεί που η παραγωγή δεν σταματά, κι ας κινδυνεύει το προσωπικό, ας μετατρέπεται σε θάλαμο αερίων ο χώρος δουλειάς.

Εκεί, δεν περνάνε ούτε απέξω το περιπολικό και τα μηχανάκια της αστυνομίας για να επιβάλουν στην εργοδοσία εκκενώσεις, όπως έκαναν στις γειτονιές κυνηγώντας όποιον προσπαθούσε να σώσει το βιος του.

Για όλα τα παραπάνω συζητάμε με συνδικαλιστές από κλάδους που έδωσαν μάχη αυτές τις μέρες στους χώρους δουλειάς.

Την Τρίτη το πρωί, μας λέει ο Γιάννης Παπαδάς, πρόεδρος του Σωματείου Ιδιωτικών Υπαλλήλων και Εμποροϋπαλλήλων Δυτικής Αττικής, ενώ η φωτιά πλησίαζε στη Μάνδρα, το Σωματείο ξεκίνησε από νωρίς την επικοινωνία με τα μέλη του σε χώρους στην περιοχή αλλά και με τις εταιρείες προκειμένου να αφήσουν τους εργαζόμενους να φύγουν.

Και σημειώνει: «Ηταν πρόκληση για το συνδικάτο το γεγονός ότι παρόλο που οι πυρκαγιές κατέστρεφαν τα πάντα στο πέρασμά τους, οι εργοδότες έδιναν εντολές να συνεχιστούν οι εργασίες, χωρίς να πάρουν κανένα μέτρο για την ασφάλεια του προσωπικού.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η στάση της εταιρείας METRO-MY MARKET. Παρά το γνωστό μήνυμα του 112 που ήρθε για εκκένωση της περιοχής, στα όρια της οποίας βρίσκεται και η αποθήκη (Ποντιακά Μάνδρας), οι υπεύθυνοι ενημέρωσαν το μέλος της διοίκησης που εργάζεται εκεί, ότι ...θα το σκεφτούν αν χρειάζεται να εκκενώσουν τον χώρο. Χρειάστηκαν η έντονη αντίδραση του Σωματείου και η παρέμβαση στα κεντρικά ώστε να "πειστεί" η εργοδοσία και να αφήσει τους εργαζόμενους να φύγουν ασφαλείς.

Αλλο παράδειγμα η εταιρεία SARMED, όπου αφού όλη τη μέρα οι εργαζόμενοι δούλευαν μέσα στον καπνό αποφάσισε ότι πρέπει να κάνουν και υπερωρίες! Στην αποθήκη της "ΑΒ Βασιλόπουλος" εργαζόμενοι ενημέρωναν ότι δεν μπορούν να ανασάνουν, όμως η εταιρεία απαντούσε στο Συνδικάτο ότι όλα είναι καλά και οι εργαζόμενοι παρέμεναν με τη θέλησή τους! Προφανώς θα ζήλεψαν τον σερβιτόρο της Ρόδου που σέρβιρε κολυμπώντας επειδή έτσι ...ήθελε».

«Αυτά είναι ελάχιστα παραδείγματα από αυτά που αντιμετωπίσαμε σε σχέση με τη στάση της εργοδοσίας. Αυτό που αποδείξαμε όμως είναι ότι η στάση του Σωματείου και των μελών του, ο οργανωμένος αγώνας μπορούν να επιβάλουν ουσιαστικά μέτρα προστασίας της ζωής μας, όπως και έγινε σε πολλές περιπτώσεις εκείνες τις μέρες», σημειώνει ο Γ. Παπαδάς.

Αποφασιστικές παρεμβάσεις χρειάστηκε να γίνουν και από το Συνδικάτο Μετάλλου, αυτές τις μέρες στη Δυτική Αττική, για να προστατευτούν εκατοντάδες εργαζόμενοι από τους κινδύνους των πυρκαγιών, την εργοδοτική ασυδοσία και την κυβερνητική πολιτική, μας μεταφέρει ο Λάμπρος Χατζάρας, μέλος της κεντρικής διοίκησης του Συνδικάτου Μετάλλου και της διοίκησης του Εργατικού Κέντρου Ελευσίνας - Δυτικής Αττικής.

Αλλωστε ο κλάδος τους ήδη θρηνούσε ένα θύμα λίγες μέρες πριν, όταν εν μέσω καύσωνα ξεψυχούσε καρδιοπαθής εργάτης στα Ναυπηγεία Ελευσίνας, που κι αυτός (προφανώς «εθελοντικά») δούλευε υπερωρίες μέσα στο λιοπύρι. Μετά κι απ' αυτό το έγκλημα το συνδικάτο επέβαλε να γίνεται παύση εργασιών στις 12 το μεσημέρι όταν υπάρχει καύσωνας.

Σειρά είχαν λοιπόν οι πυρκαγιές όπου χρειάστηκε να δράσει το Συνδικάτο. Οπως αναφέρει ο συνδικαλιστής, «στην "Eunice Wind" και σε μια σειρά επιχειρήσεις σε Μάνδρα και Μαγούλα, κάτω από την πίεσή μας εκκενώθηκαν οι χώροι, παρά την επιμονή των εργοδοτών να συνεχίσει η παραγωγή μέσα σε καπνό και στάχτη κάνοντας τους ανήξερους ή και επικαλούμενοι την απουσία αναγκαστικών κυβερνητικών οδηγιών.

Από την άλλη, στην ΕΤΕΜ, η εργοδοσία προκλητικά ισχυρίστηκε μιλώντας στους εργαζόμενους ότι η δουλειά σε συνθήκες που γύρω καίγεται ο τόπος είναι σαν ...ένα συνηθισμένο ψήσιμο (!) και δεν χρειάζεται να διακοπεί, ενώ είπε ότι ο κάθε εργαζόμενος έχει ατομική ευθύνη να επιλέξει αν θα φύγει από το εργοστάσιο».

«Οι μέρες δείχνουν ξανά τη διαχωριστική γραμμή: `Η οι ζωές μας ή τα κέρδη τους», σχολιάζει ο Λ. Χατζάρας.

Από την πρώτη στιγμή ήταν σε εγρήγορση και το κλαδικό συνδικάτο της Χημικής Βιομηχανίας, σημειώνει και ο Δημήτρης Εφιεντζής, μέλος του ΔΣ και αντιπρόεδρος της Ομοσπονδίας, και εξηγεί: «Εργαζόμενοι από εργοστάσια χρωμάτων, δομικών υλικών, διαλυτών στο Θριάσιο μετέφεραν διαρκώς την ασφυκτική κατάσταση που διαμόρφωνε το μείγμα κάπνας, καύσωνα και αναθυμιάσεων από τη διαδικασία παραγωγής.

Προχωρήσαμε σε σειρά παρεμβάσεων σε διοικήσεις εργοστασίων (VERNILAC, DUROSTICK, VITEX κ.ά.), απαιτώντας να παρθούν άμεσα μέτρα προστασίας των εργαζομένων. Επικοινωνήσαμε με την Ομοσπονδία και πρωτοβάθμια σωματεία του κλάδου, καλέσαμε σε ετοιμότητα και δράση», σημειώνει.

Στον αντίποδα βρέθηκαν οι βιομήχανοι, που στη λογική κόστους - οφέλους νοιάζονταν μόνο για το πώς θα συνεχίσει να γυρίζει απρόσκοπτα η ρόδα της παραγωγής, ώστε να εξασφαλίζεται η κερδοφορία τους. Η λογική «εδώ είναι το εργοστάσιό μου, έχω πάρει όλα τα μέτρα, δεν υπάρχει άμεσος κίνδυνος» πατούσε στην εγκληματική ανοχή κυβέρνησης - κράτους. «Στελέχη επιχείρησης, ενώ η φωτιά ξεπρόβαλλε στο απέναντι βουνό, έλεγαν ότι δεν συντρέχει λόγος ανησυχίας γιατί η Πολιτική Προστασία δεν έχει κάνει κάποια σύσταση», τονίζει ο συνδικαλιστής και συνεχίζει:

«Εχουμε επανειλημμένα προειδοποιήσει για τις ευθύνες όλων των κυβερνήσεων, των δημοτικών αρχών, συνολικά του κρατικού μηχανισμού σχετικά με την παντελή έλλειψη σχεδίου πρόληψης και αντιμετώπισης Βιομηχανικού Ατυχήματος Μεγάλης Εκτασης, παράλληλα με την ασυδοσία των βιομηχάνων, που αφήνουν στο έλεος εργαζόμενους και κατοίκους της περιοχής. Εγινε ξεκάθαρο πως μόνο με τη λαϊκή παρέμβαση στον δρόμο του αγώνα μπορούν να σωθούν οι εργαζόμενοι, συνολικά ο λαός και το βιος του».