Εγκλημα κατά συρροή. Μόνο έτσι μπορούν να χαρακτηριστούν όσα ζει ο λαός τις τελευταίες μέρες, σε μια διαρκή τραγική επανάληψη του «πάμε κι όπου βγει». Ενα έγκλημα που έχει την υπογραφή κράτους και κυβέρνησης σε βάρος της λαϊκής πλειοψηφίας, αποτελώντας την άλλη όψη της ενίσχυσης και εξυπηρέτησης της επιχειρηματικής δράσης σε ζωτικούς τομείς για την ίδια τη ζωή των εργαζομένων.

Για παράδειγμα: Είναι ή δεν είναι έγκλημα το γεγονός ότι ολόκληρα δασαρχεία που έχουν στην ευθύνη τους απέραντες εκτάσεις βουνών και δασών, όπως π.χ. του Λαυρίου, δεν έχουν ούτε έναν δασεργάτη; Ενα έγκλημα που πλέον το πληρώνει καθημερινά ο λαός τόσο με τα καμένα δάση, όσο σε κάθε πόλη και χωριό που συνορεύει μ' αυτά, αφού έχουν αφεθεί στην τύχη τους και συσσωρεύουν καύσιμη ύλη. Την ίδια στιγμή η ολοκληρωμένη διαχείριση με ευθύνη του κράτους και με κριτήριο την ουσιαστική προστασία τους από κάθε απειλή θεωρείται «κόστος» δίχως «όφελος». Κι εδώ όμως, αποδείχθηκε ότι το θανάσιμο αυτό «κενό» γίνεται πεδίο επιχειρηματικής δράσης, κάτι που εξαγγέλθηκε πάνω στις στάχτες την περασμένη βδομάδα, με ιδιώτες να μπουκάρουν στη διαχείριση των δασών, για την αξιοποίηση του δασικού πλούτου ως «βιομάζας».

Αποδεικνύεται ή όχι - και μάλιστα με τον πιο τραγικό τρόπο - ότι είναι εγκληματική η επιλογή της κυβέρνησης να πάρει πυροσβέστες και να τους κάνει εν μία νυκτί διασώστες του ΕΚΑΒ; Μια απόφαση που παρουσιάστηκε ως «ενίσχυση του ΕΚΑΒ», στην ουσία όμως συντηρεί το σμπαράλιασμά του, γιατί πάνω σ' αυτό το σμπαράλιασμα προωθείται η επιχειρηματική δράση στην Υγεία. Την ίδια στιγμή αποδυναμώνεται ακόμα περισσότερο η Πυροσβεστική, σε μια περίοδο που η χώρα φλέγεται από τη μία άκρη μέχρι την άλλη.

Είναι ή δεν είναι έγκλημα, ένα κράτος να μην έχει φροντίσει για μέσα και υποδομές, για την ουσιαστική προστασία κατοίκων και εργαζομένων, ειδικά σε περιοχές που τους θερινούς μήνες πολλαπλασιάζονται, μαζί και με τους επισκέπτες, όπως αποδείχθηκε στην Κέρκυρα και τη Ρόδο; Εκεί που τα «τσάρτερ» πάνε κι έρχονται κάθε τέταρτο της ώρας, που οι πληρότητες διαφημίζονται στα πέρατα του κόσμου, που από τις αρχές του καλοκαιριού μαίνεται η «μάχη της ξαπλώστρας» με εταιρείες - μεγαθήρια να μην αφήνουν σπιθαμή γης αναξιοποίητη, αυτό το εχθρικό για τον λαό κράτος αφήνει χιλιάδες ανθρώπους στο έλεος της καταστροφής, της ανύπαρκτης πρόληψης και της συγκροτημένης σχεδιασμένης προστασίας τους.

Είναι ή δεν είναι έγκλημα η κρατική ανοχή, αν όχι και προτροπή προς τους μεγαλοεργολάβους και κατασκευαστές για εργασίες μέσα στο λιοπύρι, και μάλιστα μέρα Κυριακή, χωρίς μέσα προστασίας; Το αποτέλεσμα είναι ένας ακόμα νεκρός και πολλοί τραυματίες και εγκλωβισμένοι στη γέφυρα που έπεσε στην Πάτρα. Δεν πρόκειται για εξαίρεση, αφού οι καταγγελίες εδώ και δέκα μέρες για χώρους δουλειάς που η εργοδοσία ξεσαλώνει πέφτουν βροχή: Από τα έργα του «μεγάλου περιπάτου» της Αθήνας μέχρι τους διανομείς που θρηνούν έναν ακόμα συνάδελφό τους που έπεσε νεκρός στο μεροκάματο, στη Χαλκίδα.

Με αυτό το εχθρικό και σάπιο κράτος, που γίνεται όλο και πιο αντιδραστικό και επικίνδυνο από κυβέρνηση σε κυβέρνηση, έχουν να αναμετρηθούν οι εργαζόμενοι. Αυτό το κράτος, πότε «επιτελικό» και πότε «ψηφιακό», πότε «λιγότερο» και πότε «περισσότερο», φροντίζει με όλη του την υπόσταση, με όλο του το «είναι» για το τσάκισμα των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων, αφού αυτή είναι η απαράβατη προϋπόθεση για να ικανοποιούνται τα «θέλω» των επιχειρηματικών ομίλων. Γιατί, με λιγότερα μέσα, με λιγότερη πρόληψη και με λιγότερες υποδομές μπορούν να εξασφαλίζονται τα περισσότερα κονδύλια στήριξης του μεγάλου κεφαλαίου. Με λιγότερες εξασφαλισμένες υποδομές και παροχές, διαμορφώνεται το μεγαλύτερο πεδίο επιχειρηματικής δράσης όπως στην Υγεία και την πολιτική προστασία. Αυτές είναι οι προτεραιότητες για το αστικό κράτος, γι' αυτό και η σαπίλα έχει ακριβώς την ίδια «πηγή» με ό,τι διαλύει κάθε πτυχή της ζωής των εργαζομένων: Το κυνήγι του κέρδους.

Μέσα από την οργάνωση και τη διεκδίκηση, την αλληλεγγύη και την κινητοποίηση για να μη μείνει κανένας μόνος του, δίνεται η απάντηση σε αυτό το κατά συρροή έγκλημα. Μέσα από την οργάνωση της αντεπίθεσης, για να ξηλωθεί και το σάπιο αυτό κράτος και η πολιτική που υπηρετεί, και η πηγή της κακοδαιμονίας για τον εργαζόμενο λαό, μπορούν να βρεθούν στο προσκήνιο οι ανάγκες των εργαζομένων.