Η «εταιρική σχέση» ΕΕ - Τουρκίας βρήκε ξανά τη μονίμως πανηγυρίζουσα κυβέρνηση με τη «σημαία της επιτυχίας» στο χέρι. Τώρα, με την «εταιρική σχέση» - είπε ο πρωθυπουργός - το πολιτικό κείμενο που αποφασίστηκε στο Ελσίνκι παίρνει «επιχειρησιακό χαρακτήρα», το οποίο - συνέχισε ο Κ. Σημίτης - καθορίζει το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει η Τουρκία στις σχέσεις της με την ΕΕ και τις άλλες χώρες. Και δεν έχει άδικο ο πρωθυπουργός στην περιγραφή της κατάστασης. Πράγματι, εδώ έχουμε να κάνουμε με την «επιχειρησιακή» εξειδίκευση του Ελσίνκι. Εκεί, όμως, που έχει άδικο (για την ακρίβεια εκεί που λέει ψέματα ο κ. Σημίτης) είναι ότι ο «δρόμος» αυτός αποτελεί, δήθεν, «θετικό» μονοπάτι για τα ελληνικά συμφέροντα.

Αντίστοιχα ψεύτικη και υποκριτική είναι η στάση της ΝΔ και βεβαίως του ΣΥΝ. Ο δεύτερος, μάλιστα, ενώ πέρσι το Δεκέμβρη είχε ταχθεί αναφανδόν υπέρ των αποφάσεων του Ελσίνκι, τώρα διαπίστωσε ότι η «εταιρική σχέση» είναι «κακή». Γιατί; Διότι, όπως ισχυρίζεται, αν και το Ελσίνκι ήταν «καλό» το πράγμα... στράβωσε από τους μετέπειτα «ατυχείς» κυβερνητικούς χειρισμούς.

Η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική: Η «εταιρική σχέση» ΕΕ - Τουρκίας αντανακλά πιστά τόσο το πνεύμα, όσο και το γράμμα των αποφάσεων του Ελσίνκι. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Η «εταιρική σχέση» έρχεται να επιβεβαιώσει την αρνητική για τα ελληνικό λαό βάση, επί της οποίας στηρίζεται. Και αυτή η αρνητική βάση δεν είναι άλλη από τος τις αποφάσεις του Ελσίνκι.

Ενώ λοιπόν η κυβέρνηση πανηγυρίζει και ενώ ΝΔ και ΣΥΝ, οι επίσης υπόλογοι «εταίροι» της κυβέρνησης, θέλουν να καμώνονται τους Πόντιους Πιλάτους μήπως ξεχαστεί για ποιο πράγμα πανηγύριζαν πέρσι από κοινού με το ΠΑΣΟΚ, αξίζει να θυμηθούμε τι σημαίνει Ελσίνκι.

Πρώτον, στο κείμενο των συμπερασμάτων του Ελσίνκι αναφέρεται σχετικά με την Τουρκία και τις υπόλοιπες υποψήφιες χώρες προς ένταξη στην ΕΕ (παράγραφος 4): Η ΕΕ «παροτρύνει τα υποψήφια κράτη να καταβάλουν κάθε προσπάθεια για την επίλυσηκάθε εκκρεμούς συνοριακής διαφοράς και άλλων συναφών θεμάτων». Καλεί δε, «να φέρουν τη διαφορά ενώπιον του Διεθνούς Δικαστηρίου» και επισημαίνει ότι «το αργότερο στα τέλη του 2004, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο θα επανεξετάσει την κατάσταση ως προς κάθε εκκρεμή διαφορά»...

Είναι τόσο σαφή τα παραπάνω που δεν επιδέχονται καμία παρερμηνεία: Η κυβέρνηση, αφ' ης στιγμής υπέγραψε τόσο τις αποφάσεις του Ελσίνκι, όσο και την «εταιρική σχέση», στην ουσία υπέγραψε ότι αναγνωρίζει το δικαίωμα (!) της Τουρκίας να εγείρει θέμα «συνοριακών διαφορών» με την Ελλάδα, η επίλυση μάλιστα των οποίων - πέρα από τη Χάγη - τίθεται και υπό τη δικαιοδοσία, την κηδεμονία και την «επιδιαιτησία» της ΕΕ!

Αυτό λέει το Ελσίνκι. Αυτό υπέγραψε ο κ. Σημίτης. Οσο για την «εταιρική σχέση», στο πλαίσιό της το Κυπριακό ενέχει χαρακτήρα θέματος του στιλ «κουβέντα να γίνεται». Καμία δέσμευση της Τουρκίας για λύση του Κυπριακού, καμία δέσμευση της ΕΕ να εφαρμοστούν οι αποφάσεις του ΟΗΕ για το Κυπριακό!

Κατά τ' άλλα, ο κ. Σημίτης, αν και υπέγραψε τον ενταφιασμό του Κυπριακού ως διεθνούς προβλήματος, αν και η κυβέρνηση φέρνει πιο κοντά τη διχοτόμηση του Νησιού με τη σφραγίδα της ΕΕ, εντούτοις πανηγυρίζει...