Γιατί; Διότι όπλισε με το ΜΠΑΡΟΥΤΙ της ΕΞΟΥΣΙΑΣ την Ε.Τ., την εργατοαγροτική συμμαχία (σφυροδρέπανο) τους εργάτες του μυαλού και του χεριού. Νόμος πρώτος: ΟΛΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΑ ΣΟΒΙΕΤ.

Ο Τζων Ρηντ στις «Δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο». Ο Ζούκοφ στα «Απομνημονεύματα» δείχνουν βήμα - βήμα αυτό το γιγάντωμα της εξουσίας των εργαζομένων.

Οι καπιταλιστές λυσσασμένοι πέσανε επάνω της να την ανατρέψουν. ΜΑΤΑΙΑ.

Γιατί τώρα είχαμε αυτές τις εξελίξεις;

Η εξουσία είναι ΤΑΞΙΚΗ. Το Κόμμα μας (νέου τύπου, Λενινιστικό) είναι το εργαλείο που συσχετίζει τη δράση του με την πρωτοβουλία της τάξης, κατευθύνει κλπ. Πήραν την εξουσία τα ΣΟΒΙΕΤ. Επί Λένιν επεκτεινότανε η εξουσία αυτή ΚΥΡΙΑΡΧΙΚΑ, με το κόμμα ασύγκριτο εργαλείο καθοδηγητή να την υπηρετεί. Και όλα ΦΑΝΕΡΑ. Χωρίς «ντουλαπάκια». Γι' αυτό και η τεράστια σοσιαλιστική οικοδόμηση με ιλιγγιώδεις ρυθμούς.

Πέθανε ο Λένιν! Εγραφε για τον Στάλιν, όμως δεν «ακούστηκε». Φταίει ο αυταρχισμός; Γιατί; Αφού κι ο Στάλιν ήταν κομμουνιστής, λιτός, που πέθανε φορώντας τη χλαίνη του, αφοσιωμένος στην επανάσταση. Τότε τι έφταιξε; Με το θάνατο του Λένιν άρχισε να μπαίνει χέρι στην πραγματική ΕΞΟΥΣΙΑ των ΣΟΒΙΕΤ. Απίστευτο κι όμως αληθινό: παρά το ότι στα 1926 ο Στάλιν στα ΑΠΑΝΤΑ του μιλάει για την ανάγκη επέκτασης της εξουσίας των Σοβιέτ, ότι καθυστερεί κλπ., το ΚΚΣΕ και με θεωρητική επιχειρηματολογία ψαλίδευε, συρρίκνωνε, στερούσε την εξουσία από την τάξη και τη συγκέντρωνε στο Κόμμα. Κι αντί το Κόμμα να 'ναι εργαλείο της τάξης, μετέτρεπε την εξουσία της Ε.Τ. κλπ., σε εργαλείο του.

Μέχρι το 1930 η φόρα που είχε πάρει η ΕΞΟΥΣΙΑ των ΣΟΒΙΕΤ έδινε γρήγορα θαυμάσιους καρπούς, δύσκολα ψαλιδιζότανε, δε φαινότανε καθαρά ο περιορισμός της.

Υστερα με τα σύννεφα του φασισμού και του πολέμου επιταχύνθηκε η συγκέντρωση της εξουσίας στο Κόμμα. Αργότερα ουσιαστικά μονοπωλήθηκε και «αντρειέψανε» τα φαινόμενα της προσωπολατρίας, του αυταρχισμού, τα θλιβερά συνακόλουθα.

Η στέρηση της ΕΞΟΥΣΙΑΣ των ΣΟΒΙΕΤ έκανε δυνατή την εκτέλεση των περισσότερων συντρόφων της Μπολσεβίκικης Κεντρικής Επιτροπής του Λένιν, καθώς και των «προδοτών» (Τουχατσέφσκι και 200 στελέχη του Κόκκινου στρατού). Δε θα μπορούσαν να γίνουν αυτά, αν είχαν ΟΛΗ την ΕΞΟΥΣΙΑ τα ΣΟΒΙΕΤ. Στο 19ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ, στην εισήγηση διαπιστώνεται η απόσταση κόμματος και μαζών. Ομως, πώς τότε ο Στάλιν πέτυχε το «ακατόρθωτο» να κρατήσει και να τσακίσει το φασισμό;

Η εργατική τάξη κλπ. έχει νωπές τις τεράστιες κατακτήσεις του Σοσιαλισμού. Δε θέλει και δε θα αφήσει να τις χάσει. Νωπός και ο τσαρισμός, το κνούτο. Εξάλλου η ιστορία του Ρούσικου Λαού επέδρασε ζωντανεύοντας μνήμες (Μποροντινό, Κουτούζοφ, Ναπολέων). Δεν είναι άσχετο το «Πανόραμα» στη Μόσχα, της μάχης Μποροντινό. Ο συνδυασμός των παραπάνω με τις ωμότητες του Χίτλερισμού, με γεωμετρική πρόοδο παραμέριζαν για τη λήξη με τη νίκη τα προβλήματα ΕΞΟΥΣΙΑΣ των ΣΟΒΙΕΤ και έκαναν δυνατή την αντίσταση και τελικά το τσάκισμα του χιτλερισμού. Με 20 εκατομμύρια νεκρούς.

Η Ε.Τ. κλπ. ακατάβλητη αντιστάθηκε, πάλεψε, νίκησε. Ρίχνεται στην ανοικοδόμηση με πίστη ότι θα δοθεί πάλι η εξουσία στα Σοβιέτ. «Θάνατος στο φασισμό, λευτεριά στο Λαό». ΤΙ ΕΓΙΝΕ; ΓΝΩΣΤΟ.

Μετά πεθαίνει ο Στάλιν. Σκοτώνεται ο πράκτορας (;) Μπέρια, που πάει να «αρπάξει» την Εξουσία. Θα μπορούσε ο οποιοσδήποτε Μπέρια να «αρπάξει» την εξουσία, αν ήταν εξουσία των ΣΟΒΙΕΤ, κι όχι «εξουσία» κλίκας εν ονόματι της εργατικής τάξης και δήθεν εν ονόματι του Κόμματος νέου τύπου, υπηρέτη της τάξης και καθοδηγητής;

Ηρθε ο Χρουτσόφ με έμβλημα τη Δημοκρατία, την ουσιαστική εξουσία της εργατικής τάξης, που τον πίστεψε. Οτι θα κυριαρχούσε η πραγματική δημοκρατία, η δικτατορία του προλεταριάτου, η πάναγνη εξουσία των εργαζομένων, ό,τι πιο ιερό και όσιο ανέδειξε η ανθρώπινη ιστορία, η δημοκρατία της τάξης των δουλευτών του μυαλού και του χεριού.

Ομως και πάλι το Κόμμα, το εργαλείο της τάξης, δε δούλεψε συσχετίζοντας τη δράση του με την ΕΞΟΥΣΙΑ της τάξης. Αλλαξε ο Μανωλιός και φόρεσε τα ρούχα του αλλιώς. Χονδροειδής αντικατάσταση της προσωπολατρίας με την «αρβύλα» του Χρουτσόφ. Εμεινε γραφική καρικατούρα το ΟΛΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΑ ΣΟΒΙΕΤ. Τα ίδια με τον Μπρέζνιεφ, γι' αυτό βάλτωσε. Πέθανε (;) κι ο Αντρόποφ που ξεκίνησε κάτι να κάνει. Και ήρθε η «περεστρόικα», με τις φρούδες προσδοκίες και τις αντικειμενικές προδοσίες. Μέχρι την «προγραμματισμένη» διάλυση της ΕΣΣΔ από την «κομματική» κλίκα. Και των άλλων Ανατολικών.

Αν η εργατική τάξη κλπ. είχε την εξουσία πραγματικά, αν τα Σοβιέτ κυβερνούσαν, καμιά δύναμη στον κόσμο (μακάρι και να 'ταν όλοι στο ΠΓ ή στην Ηγεσία «πράκτορες» ή χαφιέδες) δε θα 'τανε δυνατό να τους τη στερήσει. Δεν αφήνει κανένας να χαθεί κάτι πολύτιμο που έχει, να του το πάρουν από τα χέρια, χωρίς να ματώσει μύτη. Η εργατική τάξη θα αντιστεκότανε μέχρι θανάτου, με νύχια και με δόντια, - σαν τον Κυναίγειρο - αλλά θα υπεράσπιζε και πέφτοντας αυτή την ΕΞΟΥΣΙΑ των ΣΟΒΙΕΤ.

Το πρόβλημα λοιπόν των προβλημάτων είναι η εξουσία της Ε.Τ. κλπ. Το Κόμμα είναι καθοδηγητής, ο υπηρέτης της τάξης, το μυαλό και η σιδερένια γροθιά της.

Χτίζει την εξουσία από σήμερα, προωθεί την εξουσία της τάξης παντού. Ετοιμάζει και μπαίνει μπροστά με αυτοθυσία για την ανατροπή της βρωμερής εξουσίας των εκμεταλλευτών και του κράτους τους.

Αυτό είναι το βασικό. Μόνο πάνω σ' αυτό μπορεί να στηριχτεί η Κομμουνιστική Διεθνής που επιβάλλεται να προχωρήσει και να διαμορφωθεί στη βάση του Προλεταριακού Διεθνισμού. Κι ας γίνουν άλλες Διεθνείς «Αλληλεγγύης των εργαζομένων», «αριστερών» κομμάτων κλπ.

ΜΕΡΙΚΑ ΑΛΛΑ

Η Πανσπουδαστική Σ.Κ. να προχωρήσει. Να ανοίξει γραφεία. Να δημιουργήσει καθοδήγηση δική της μετωπική. Να κάνει Λέσχες κλπ. Το ΑΚΕ να βοηθηθεί. Να μαζικοποιηθεί, να γίνει Κόμμα με μέλη και στελέχη. Να προχωρήσει στην αγροτιά. Να εκφραστεί η εργατοαγροτική συμμαχία.

Η ΔΑΣ στο Βόλο στο Εργατικό Κέντρο ζητάει «αντιπροσωπευτικό προεδρείο». Σωστά και άγια. Ο Μαυρίκος το 'δωσε το μήνυμα. Το άκουσαν στη ΓΣΕΕ κι ας κάνουν τον κουφό. Να ξαναγυρίσουμε στο προεδρείο της ΓΣΕΕ. Συμφέρει την τάξη.

Να συζητηθεί και να καυτηριαστεί στο Συνέδριο η συμμετοχή του ΚΚΕ στις 2 κυβερνήσεις. Απαράδεκτες οι δικαιολογίες και μεγάλες οι εκλογικές συνέπειες της αντιλενινιστικής αυτής «συνεργασίας», που άμβλυνε τα ταξικά μας χαρακτηριστικά και οδήγησε και στο ΚΑΨΙΜΟ των ΦΑΚΕΛΩΝ (πολύτιμων στοιχείων της ιστορίας του Κόμματος), που ξέραμε ότι οι Αμερικάνοι τα 'χαν φιλμογραφήσει. Για ποιον κάηκαν.

Να δούμε και να πούμε τι έγινε (Μέτωπο κλπ.) στη Βενεζουέλα. Πρέπει ιδεολογικά να αντιμετωπίσουμε τα δύο τουλάχιστο βασικά προδοτικά «ιδεολογήματα» του λυσσασμένου προβοκάτορα Γκορμπατσόφ, α) Το «Κοινό Ευρωπαϊκό σπίτι» και β) Τα «πανανθρώπινα ιδανικά», που είναι «πάνω από τα ταξικά».

Ευχαριστώ

Γ. Ζωγράφου 58